නොසිඳ දේශජ මුල් - ගනිමු භාරතයෙන් මල්
“සිනමා සංසදයේ රසික සහෘදයනි, මගේ ආදරණිය ආචාර්යතුමන්ගේ ආරාධනය පරිදි යි අද මම මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය ගැන කතා කිරීමට ඔබ හමුවට පැමිණියේ. අද මට මෙය වඩාත් විශේෂ දෙයක් වන්නේ වෙනදා අපට සරසවියේ දී උගන්වන ආචාර්යවරයා ද අද ශ්රාවකයකු වී මෙතැන හිඳ සිටින නිසයි.
අද මම මගේ කතාවට ප්රවේශය ගන්නේ කළ එකම සිනමා නිර්මාණය ම සිනමා සිත්තමක් බවට පත් කිරීමට සමත් වූ චිත්ර හා මූර්ති ශිල්පියකු රමණීය අර්ථප්රදායී ගේයපද රචකයකු ධ්වනිපූර්වක කාව්ය රචනා ඉදිරිපත් කවියකු නවකතාකරුවකු සිනමා අධ්යක්ෂවරයකු මතු නොව අව්යාජ ගැමියකු වූ සුවිශිෂ්ට කලාකරුවකුගේ ප්රකාශයකින්. ඔව් මගේ ඒ හැඳින්වීම ම අදාළ චරිතය කවුද යන්න පිළිබඳ පැහැදිලි ප්රකාශයක්. ඔව් ඒ ආචාර්ය මහගමසේකර හෘදයසංවේදී කලාකරුවා යි. ඔහු මෙයින් 58 වර්ෂයකට පෙර එනම් අඩසියවසකටත් මඳක් වැඩි කලකට ඉහත එක්තරා කාව්ය ආඛ්යානයක් සමාජගත කරනවා. ඒක ඔහුගේ ම ප්රබුද්ධ කාව්ය ආඛ්යානයට වඩා පැරණි යි. කවි පොතේ නම රාජතිලක ලයනල් සහ ප්රියන්ත යි. මේ වූකලී අතීත වර්තමාන හා අනාගත යන පරම්පරා තුනක කතා ප්රවෘත්තිය යි. මේ පොත බොහෝ විචාරකයන්ගේ අවධානයට ලක් වුණා. ඒත් අද මා කතා කරන්නේ එහි අන්තර්ගත කාව්යෝක්ති ගැන නොව එහි එන අකාලික පෙරවදන ගැන යි. එය පූර්විකාවක් වන්නේ මගේ මේ කතාවට පමණක් නෙමෙයි. මට දැනෙන හැටියට ඒ පූර්විකාව ඔබේ සිනමා චාරිකාවේ ද පූර්විකාව යි. සේකර කියන්නේ රාජතිලක විසූ පැරණි සමාජය නිර්භය ව අපට පය ගසා ගැනීමට තරම් ශක්ති සම්පන්න එකක් වූ බව යි. ඔහු පවසන අන්දමට සමාජයත් සංස්කෘතියත් ශීඝ්රයෙන් වෙනස් වෙමින් පවතින වර්තමානයේ වෙසෙන අපට එවැනි ස්ථිර පදනමක් නැහැ. අපි බියෙන් සැකයෙන් හා අවිශ්වාසයෙන් වෙළෙමින් උකටලී ලෙස ජීවත් වන බව කියන සේකර අපේ පැරණි සමාජ සංස්ථා බිඳ වැටුණත් ඒ වෙනුවට නිසැක ලෙස පිළිගත හැකි අලුත් සංස්ථා ඉඳිවී නොමැති බව සඳහන් කරන්නේ සංවේගයෙන්. ආචාර්ය මහගමසේකර 1967 දී තැබූ මේ සටහන එදාටත් වඩා වලංගු වන්නේ අදට යි.
සේකර පවසන පරිදි අපි එගොඩ සිට මෙගොඩ බලා ඒමට ඒදණ්ඩකට නැගුණු පිරිසක් වැනි යි. ඒදණ්ඩ දුබලය,ි අත්වැල රහිතයි. ලයනල් මෙන් අප ද කොයි මොහොතේ හෝ ඇද වැටෙන්නට පුළුවන්. අපට ඇති එකම බලාපොරොත්තුව වන්නේ ප්රියන්ත යි. ප්රියන්ත යනු අනාගතයේ පහළ වන සමාජය මෙන් ම සංස්කෘතිය යි. එබඳු සමාජයක් හා සංස්කෘතියක් පහළ විය හැක්කේ ගමත් නගරයත් දෙකේ ම සංකලනයෙන් බිහිවූ ඒ දෙකේම හරය අවබෝධ කොට ගත් ලයනල්ලා ද සමග බව සේකර අවධාරණ කරනවා. ලයනල්ලා නොතකා ප්රියන්තලාට යා නොහැකි යි. සමන් සිත්තරා කියන පරිදි අද මහලු තොටියාට දුබල දෑතින් පාරුව පැද යාමට නොහැකි වූවාට ඔහුගේ ජීවන අද්දැකීම් සමුදාය යි තරුණ තොටියාගේ ජීවිතය සුරකින අත්වැල වන්නේ. දැන් මා ඉදිරියේ සිටින ඔබෙන් වැඩි දෙනෙක් නියෝජනය කරන්නේ ප්රියන්තලාගේ පරපුරයි. අතරින් පතර ලයනල් ලා ද හිඳ සිටිනු මට පෙනෙනවා.
මෙය මගේ මහාභාරත දේශනයට ප්රවේශයක් වන්නේ මහාභාරත වීරකාව්යය නොමසුරුව සේකර පවසන ශක්තිසම්පන්න පදනම අපට ප්රදානය කරන නිසයි. එහෙත් අපි අපේ පදනම සකසා ගත යුත්තේ ඊට වසඟ ව අමු අමුවේ එය අනුකරණය කිරීමෙන් නොව අපට අවශ්ය මාවත සිනමා මාර්ගය සොයා ගැන්ම සඳහා එය ගැඹුරින් අධ්යයනය කිරීමෙන්.
කවර රටක වුවද මිනිසාගේ සහජ ආශාවන් සමාන වුවත් ඒ ආශාවන්ගේ පෙළඹවීම නිසා මිනිසා ක්රියා කරන ආකාරය ඔහුගේ හෝ ඇයගේ දේශය, අභ්යාසය, පරිසරය, සංස්කෘතිය යන සාධක අනුව වෙනස් වන බව කියන සේකර, කිසියම් අවස්ථාවකදී ප්රංශ ජාතිකයකු ක්රියා කරන ආකාරය ඊට සමාන අවස්ථාවක දී සිංහල ජාතිකයකු ක්රියා කරන ආකාරයට සමාන නොවේ ය යන කාරණය මතු කරනවා. සේකරගේ ම වචනවලින් කියනවා නම් දෙදෙනාම මුහුණ පෑ අවස්ථා සමාන වූ පලියට ප්රංශ ජාතිකයා සේ ක්රියා කරන සිංහල චරිතයක් නිර්මාණය කිරීම සම්ප්රදාය විරෝධියි. සේකර කියන්නේ සම්ප්රදායානුකූල වීම යන්නෙන් අදහස් කරන්නේ පැරැන්නන් ගත් මග ඒ තිබෙන ආකාරයට ම අනුගමනය කිරීම නොවන බව යි. එය නිර්මාපකයාගේ පෞද්ගලිකත්වය සහ නිර්මාණශීලී ගුණය අනුව ඉබේ සිදු වන්නක්. එය නිරායාසයෙන් නිර්මාණය තුළට ගලා ආයුතු ගුණයක්. සම්ප්රදායානුකූල වීම යනු පැරැන්නන් අනුකරණය කිරීම නම් අලුත් මං සොයා යන්නේ කෙසේ ද යන ප්රශ්නය ඔහු අප අබිමුව තබනවා. මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය කළ අධ්යක්ෂවරුන් ඒ යුගයේ සිටි ලයනල්ලා සම්බන්ධ කරගෙන කළේ මහාභාරත වීරකාව්යය අධ්යයනය කරමින් සම්ප්රදායට එකග ලෙස පෙර නොවූ විරූ මගක් ගැනීම යි. මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තයෙන් ඔබ උගත යුතු පාඩම එය යි.
සේකර කවිය ගැන කරන ප්රකාශය සිනමාව ඇතුළු අනෙකුත් කලා නිර්මාණවලට ද අදාළ යි. ඔහු පවසන්නේ කවිය යනු කවියාගේ අධ්යාත්මය මිස අන් කිසිවක් නොවන බව යි. කවියා දේශීය වන තරමට කවිය දේශීය ගුණයෙන් යුක්ත වන බවත් කවියා සංයමයෙන් යුක්ත වන තරමට කවියෙහි සංයමය ඇති වන බවත් කවියා නිර්ව්යාජ වන තරමට කවිය නිර්ව්යාජ වන බවත් සේකර අවධාරණයෙන් කියා සිටිනවා.
මම මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තයේ මගේ ආදරණීය ආචාර්යවරයා නැවැත්වූ තැන සිට එනම් 45 වැනි කතාංගයේ සිට කතාංග විස්සක් පමණ වන තෙක් කතා කරන්නේ ආචාර්ය මහගමසේකරයන්ගේ මේ අකාලික ප්රකාශ පදනම වශයෙන් ගනිමින්. මගේ කතාවට මගේ ප්රධාන විෂය වන සිංහල සාහිත්යය ද සුදුසු පරිදි සම්බන්ධ කරගන්නවා. මගෙන් පසු ඔබට එදා කතාකළ ආචාර්යතුමන්ගේ ප්රිය සිසු දියණියක වන මිහිදිනී අප හිතවතිය ඉංග්රීසි සාහිත්යය ද සම්බන්ධ කර ගනිමින් ඉදිරි දවසක දී කතා කරාවි. අද ඇයත් මේ මොහොතේ අප සමග මේ සභාවේ සිටිනවා.
මහාභාරත ටෙලිවෘත්තාන්තයේ කතාංග ගැන කතා කිරීමට පෙර මහගමසේකර ඒ මහා කලාකරුවාගේ යටකී පෙරවදනේ එන අවසන් ඡේදය මෙසේ ඔබ හමුවේ තැබීමට මට අවසරග”
“පෙර මෙන් නොව, වර්තමානයෙහි ලෝකයේ රටවල් තදින් එකිනෙකට බැඳී පවතී. මේ හෙයින් මෙකල බිහි වන කෘතියක් දේශීය මිම්මෙන් මෙන්ම අන්තර්ජාතික මිම්මෙන් මනින කල ද උසස් තත්ත්වයක තිබිය යුතුය. එහෙත් දේශීය වීම යනු අන්ධ ලෙස පැරැන්නන් අනුකරණය කිරීම නොවේ. අන්තර්ජාතික වීම යනු අන්ධ ලෙස වෙනත් රටවල කලාකරුවන් අනුකරණය කිරීම ද නොවේ.”
අපි දැන් මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තයේ 45 වැනි කොටසට යමු. එය ආරම්භ වන්නේ දෞපදී කළ ප්රකාශයක් ගැන කාලචක්රය කරන ප්රකාශයකින්. ඉන්ද්රප්රස්ථයට පැමිණි දුර්යෝධන විශ්වකර්ම විසින් ගොඩබිමක් සේ දැනෙන සේ ඉඳිකළ ජලාශය මතින් ඇවිද යාමට ගොස් ඊට ඇද වැටෙනවා. ඒ දර්ශනය දෙස බලා මහ හඬින් සිනාසෙන ද්රෞපදී අන්ධයාගේ පුතාටත් තැන් පැහැදිලි ව හඳුනාගත නොහැකි බව කියනවා උපහාසාත්මක ව. දුර්යෝධනගේ සිතේ ඔවුන් පිළිබඳ බලවත් වෛරයක් ඇති වීමට ප්රධාන හේතුවක් වන්නේ මෙයයි. මෙහි ප්රතිවිපාක සිදුවීමට වන්නේ භාරතයට බව කාලචක්රය පවසනවා.
“ඇගේ වගකීමෙන් තොර සිනාව ඉන්දියාවට බලපානවා. යැවූ ඊතලය නැවත කැඳවිය නොහැකි යි.”
කාලචක්රයේ ප්රකාශය ඔබ - අපටත් අදාළයි. සේකර පැවසූ ඉහත කාරණා ගැන සතිමත් නොවී අප කිසියම් සිනමා කෘතියක් බිහිකොට එය සමාජගත කළහොත් එහි ප්රතිවිපාක අපට පෙරළා කැඳවිය නොහැකි යි. එය ඒ කෘතියේ ස්වභාවය අනුව සමාජයට යහපත හෝ අයහපත උදා කරාවි. ද්රෞපදියට තමා කළ ප්රකාශයේ ඇති බරපතලකම වැටහෙන්නේ යුධිෂ්ඨිර විසින් එය පෙන්වා දෙන ලද පසුව යි. ඇය තම වරද පිළිගත් විට එය උද්ගත වන ප්රශ්නයට පිළිතුරක් නොවන බව යුධිෂ්ඨිර කියනවා. මට මතක් වන්නේ ධම්මපදයේ එන ප්රකාශයක්. යම් දෙයක් සිදු කොට එය පසුව කඳුළු පිරි දෙනෙතින් සිහි කිරීමට සිදු වේ නම් ඒ දෙය නොකර සිටින්නැයි එහි කියවෙනවා. තමා ලියූ කියූ කළ කී දේ ගැන එසේ නොකළා නම් හොඳ නොවේද කියා පසුතැවෙන අය ඔබටත් හමු වී ඇති. ඔබේ සිනමා කෘතිය ඒ ගොඩට නොවැටේවා යි මම ප්රාර්ථනා කරනවා.
ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජු පුත් දුර්යෝධනගේ ඉල්ලීම පරිදි දූකෙළිය සඳහා පංච පාණ්ඩවයන්ට නියෝජිතයකු යැවීම හමු වන්නේත් මේ කතාංගයේ දී යි. ඒ සඳහා යායුතු නියෝජිතයා වශයෙන් රජු නම් කරන්නේ මහාමන්ත්රී විදුර යි. ඒ මොහොතේ විදුර් රජුගෙන් මෙසේ ප්රශ්න කරනවා.
“ඔබ මේ කුරු වංශයේ අවසන් පරිච්ඡේදය ලිවීමට ද යන්නේ.”
ඔබ කිසිවෙක් සිනමා වංශකතාවේ අවසන් පරිච්ඡේදය ලිවීමට ඉදිරිපත් නොවේ ය යන හැඟීම මා තුළ බලවත් ව තිබෙනවා.
අපේ ආචාර්යතුමා මෙහි සමාරම්භක දේශනයේ දී කළ පරිදි මමත් ඒ ඒ කථාංගවලින් මතු කොට ගත හැකි අපගේ ජීවිතවලට වැදගත් වන වියුක්ත ප්රකාශ කිහිපයක් සඳහන් කරන්නට කැමතියි. මෙහි 46 කතාංගයේ එක් තැනක මෙවන් සඳහනක් එනවා.
“අපි අමතක කරනවා අප අනුන්ට කළ දේ. එහෙත් අනුන් අපට කළ දේ අප ලෙහෙසියෙන් අමතක කරන්නේ නැහැ.”
මෙය බොහෝ විට අදාළ වන්නේ අපගෙන් අනුන්ට සිදු වූ වැරදි සහ අනුන් අපට කළ වැරදි සම්බන්ධයෙන්.
දූ කෙළිය පුද්ගලයා පමණක් නොව මුළු මහත් රාජ්යයක් වුව අයසට හෙළීමට හේතු වන සැටි මහාභාරතය පෙන්වා දෙනවා. ඉඩක් ලද විටෙක ඍග්වේදයේ එන සූදුකාරයාගේ ගීතයත් බලන්න. එය සූදු අන්තුවකුගේ ජයගීතය පරාජයේ ශෝකාලාපය ප්රකට කරන්නක් ලෙස යි මට දැනෙන්නේ. මහාභාරතයේ දානවීර කර්ණ කරන ප්රකාශය ද අපට කිසිසේත් නොතකා හරින්නට බැහැ.
“මම දූකෙළියට කැමති නැහැ. එයින් ලබන සියලු ජයග්රහණයනට වඩා යුද වැද සියල්ල පරාජය වීම මට වැදගත්.”
අතිප්රබල චරිත වුව කවර හෝ මොහොතක ඇද වැටිය හැකි යි. මෙය පුද්ගලයා සම්බන්ධයෙන් දෙවිධියකට සිදු වෙනවා. ඒ භෞතික ඇදවැටීම සහ ආධ්යාත්මික ඇද වැටීම යි. රෝගීවිම නිසා හෝ මහලු වීම නිසා හෝ අනතුරක් නිසා හෝ මේ භෞතික ඇද වැටීම සිදු විය හැකි යි. එහෙත් ඊට වඩා බරපතල වන්නේ කෙනෙක් ආධ්යාත්මික ව ඇද වැටීම යි. ගංගාපුත්ර භීෂ්ම මේ ශෝචනීය ඉරණමට මුහුණ දෙනවා. සිය දෑස් ඉදිරියේ සිදුවන අසත් ක්රියා වැළැක්විය නොහැකි වීමේ වේදනාව ඔහුගේ සමස්ත ආත්මයම පීඩාවට පත් කරනවා. ඔහුගේ මේ සංවේගජනක තත්ත්වය හොඳින් ම අවබෝධ කරගන්නේ මහාමන්ත්රී විදුර යි. තමා හමුවට පැමිණ වේදනාභරිත ව නික්ම යන භීෂ්මයන් පෙන්වන විදුර සිය බිරිඳට මෙසේ පවසනවා.
“ප්රියේ ඔබ දුටුවා ද, අද පැරණිතම දැවැන්ත වෘක්ෂයක් ඇද වැටෙන සැටි.”
ගස් දිරායාමෙන් මහලු වීමෙන් හෝ කපා දැමීමෙන් හෝ වෙනත් ආපදාවකට ලක්වීමෙන් හෝ ලක් කිරීමකින් ඇද වැටිය හැකි යි. මහා වනස්පති බඳු මානවයන් ද එසේ ඇද වැටෙන ආකාරය ඔබ අප දැක තිබෙනවා. ඇතැම් විට ඒ ගසේ ඇද වැටීම වැළැක්වීමට ඔබට හෝ මට හෝ වෙනත් කෙනෙකුට හෝ නොහැකි විය හැකි යි. එහෙත් ඒ මහා ගස්වලින් ඔබට අපට මෙන් ම අප ජීවත් වන සමාජයට ඉගෙන ගන්නට බොහෝ දේ තිබෙනවා. වරක් එසේ ඇද වැටුණු ගසක් දුටු ධර්මසිරි ගමගේ කවියා 1998 වසරේ දී මෙවන් කවියක් ලියා තිබෙනවා
ගුරු මවුන් කියා දෙන පාඩමකි දිය දමේ
තබා ගනු මැනවි එය කෙළවරක ඔබ ළැමේ
සොබාදම සුරැක ජීවත් වුණොත් මවු බිමේ
මිය ගියද අමුතු හැඩරුවක් ඇත මළගමේ
අන්න ඒ අමුතු හැඩරුව උකහා ගෙන කලාවේ මාර්ගයෙන් එය සමාජගත කිරීමට සමත් වන්නේ කලාකරුවන් වන ඔබ මිස අන් කවරෙක් ද?
මේ කවිය දැක එය උල්පත කරගෙන අපේ සර් ලියූ කවියක් ද මෙතනට සම්බන්ධ කරන්න මම කැමතියි.
වැටුණු ගසකට සිනාසෙන ගුණය නැත හදේ
එපමණක් නොවේ ඒ සොඳුරුතා හද රැඳේ
සෙවණ දුන් ගසේ රුව නිබඳ ව ම හද ඇඳේ
ඒ රුව ම හිරු විලස දකිමි නැග එන උදේ
ඔබේ සිනමා සිත්තම ඒ සුන්දරත්වය - ඒ සූර්යාලෝකය ප්රකාශයට පත් කරන ආලෝක ප්රකාශකයා fවිවා යි මම ප්රාර්ථනා කරනවා.
මේ කතාවේ එන තවත් ලස්සන තැනක් ගැන කියන්නට මට ඉඩ දෙන්න. වෘද්ධ ගංගාපුත්රගෙන් ප්රකාශයට පත් වන ආලෝකය සහ සෞන්දර්යය ගැන ප්රශ්න කළ මොහොතක ඔහු සියලු දෙනාගේ ජ්යෙෂ්ඨතමයා බව කී විට ඔහු පවසන්නේ සෙවණැල්ල දිගු වන විට දැන ගන්න හිරු බැස යාමට ආසන්න යයි කියා යි. මෙය ඉතාම සුන්දර විදිහට ඉංග්රීසියට ද නගා තිබෙනවා මෙයට උපසිරසි ලියූ අය අතින්. මෙවැනි ප්රකාශ අතිසුන්දර ලෙස මට වඩා කීමට සමත් වන්නේ අපේ මිහිදිනී වුවත් මේ ප්රකාශය ඔබ හමුවේ නොකියා ඉන්නට සිතෙන්නේ ම නැහැ. ඉදිරියේ දී අපට ඒ භාග්යය උදා වන බව සඳහන් කරමින් ඇස පත් - සවන් පත් ඒ ඉසොඳුරු ප්රකාශය මෙසේ සඳහන් කරන්නම්.
,උයැබ ිය්ාදඅි ඉැටසබ එද කැබටඑයැබ හදම ියදමකා රු්කසිැ එය්එ සඑ සි එසපැ දෙර එයැ ිමබ එද ිැඑග,
සිය පුතා වුව වැරදි නම් ඒ බව ප්රකාශ කරන්නට මහාරාණී ගාන්ධාරී පැකිළෙන්නේ නැහැ. ඇය තමාගේ පුතා නියෝජනය කරන්නේ අයුක්තිය බව දන්නවා. දුර්යෝධන සිය පුතු වුවත් තමාට වැදගත් වන්නේ පුතුට වඩා මාතෘභූමිය බව ඇය අවධාරණ කරනවා. ඇය පවසන්නේ දුර්යෝධනගේ ජයග්රහණය යනු හස්තිනාපුරයේ පරාජය බව යි.
පාණ්ඩවයන්ගේ විනාශය උදෙසා සියලු කුමන්ත්රණ රහසිගත ව දියත් කරන්නේ ගන්ධාර නරේශ් ශකුනි යි. එහෙත් පාණ්ඩවයන් මුහුණට මුහුණ හමු වූ විට මිහිරි වචන කතා කරන්නේ ද ඔහු යි. දුර්යෝධන මෙයින් වෙනස් වන්නේ හොඳ හෝ නරක වේවා පවත්නා තත්ත්වය සඟවා කතා කරන ස්වභාවය ඔහු තුළ නැති නිස යි. ශකුනිගේ චරිතය අපට සිහිපත් කර දෙන්නේ හිතෝදේශයේ එන පද්යයක්. ඉන් කියැවෙන්නේ දුර්ජනයන් විසින් කියනු ලබන වචනය සිනා සහිත වූයේ වුවත් ප්රිය වූයේ වුවත් අකාලයේ හටගන්නා මල් මෙන් බිය උපදවන බව යි. එහි මූලපාඨය දැන ගැන්මේ ස්වභාවය ඔබෙන් පේන නිසා මන් ඒ පද්යය ද කියන්නම්.
දුර්ජනෛරුච්යමානානි සස්මිතානි ප්රියාණ්යපි
අකාලකුසුමානීව භයං සංජනයන්ති ච
දැන් අපි මහාභාරත ටෙලියේ 46 වැනි කතාංගයට යමු. මේ කොටස රාජ දූකෙළියට වෙන් කර තිබෙනවා. රජවරුන් කළත් ප්රභූවරුන් කළත් සාමාන්ය ජනතාව කළත් දූකෙළිය යනු දූ කෙළිය ම තමයි. බෞද්ධ සම්ප්රදායට අනුගත ව බැලුවත් එයින් ලැබෙන්නේ ආදීනව මිස ආනිසංස නම් නෙමෙයි. මෙය යුධිෂ්ඨිර අද්දැකීමෙන් ම ලබනවා. කණගාටුවට කරුණ වන්නේ ඔහු විපතට පත් වන්නේ තමා සමග සිටින සමීපතමයන් ද විපතට පත් කරගෙන වීම යි. යුධිෂ්ඨිර ගුණවතෙක්. බලවතෙක්, යුක්තිධරයෙක්. ධර්මධරයෙක්. කරුණාබර හදක් ඇත්තෙක්. එහෙත් ඒ සියල්ල පරයා එක දෝෂයක් ඔහුගේ චරිතයෙන් ප්රකාශයට පත් වෙනවා. ඒ දූ කෙළියට ඇති ලොල් බව යි. මහාකවි කාලිදාස කවියා හිමාලය කන්ද වර්ණනා කොට එහි ඇති එක් දෝෂයක් ගැන සඳහන් කරනවා. ඔහු පවසන්නේ ගුණසමුදායක් ඇති තැන ද එක් වරදක් විද්යමාන විය හැකි බව යි. කාලිදාසගේ වචන මගේ පරිවර්තිත වචනවලට වඩා ප්රබලයි.
“ඒකෝ හි දෝෂෝ ගුණසන්නිපාතේ”
සියලු ගුණ පරයා දෝෂය බලවත් වීම නිස යි, යුධිෂ්ඨිර සිය රාජ්යය සියලු සම්පත් පමණක් නොව සිය ආදරණීය බිරිඳ සහ සොහොයුරන් පවා පරදුවට තබන්නේ. ඒ දෝෂය තමයි, රාජ්යය සමීපතමයන් ඇතුළු සියල්ල ඔහුට අහිමි කරන්නේ.
අයුක්තිසහගත මෙන් ම අශීලාචාර ක්රියා කරන අය ඒ මොහොතේ දී බැලූ බැල්මට සාර්ථක වූ බව පෙනෙතත් ඉතිහාසය ඔවුන් තැබිය යුතු තැන තබනවා.
මහාමන්ත්රී ඒ අයුක්තිය සිදු කළ රාජසභාවේ දී ම දුර්යෝධන අමතා කරන්නේ මේ ප්රකාශය යි.
“ඉතිහාසය නුඹට සමාව දෙන්නේ නැහැ.”
සිනමාකරුවන් වන ඔබ ද මෙයින් උගත යුතු පාඩමක් තිබෙනවා. තමා කළ නිර්මාණය පිළිබඳ සැබෑ පසුබිම - සැබෑ අරමුණු දන්නේ ඔබ යි. ඔබේ නිර්මාණය ගැන ලෝකය කවර විචාර ඉදිරිපත් කළත් ඒ පිළිබඳ ඇත්ත දන්නේ ඔබේ ම හෘදයසාක්ෂිය යි. ඔබ සම්මාන ලැබුවත් නැතත් අනාගතයේදී ඔබේ නිර්මාණය හිමිකරගන්නා තැන කුමක්ද යන්න ප්රකාශ කරන තීරකයා වන්නේ ඉතිහාසය යි.
ස්ත්රී භූමිකාවේ ප්රාබල්යය මොනවට ප්රකාශ කරන කොටසක් වශයෙන් මෙහි 47 වන කතාංගය හඳුන්වා දිය හැකි යි. මෙහි දී අයුක්තියට එරෙහි ව ප්රබල ව හඬ නගන්නේ ද්රෞපදිය යි. බලවත් යයි කියන පිරිමින් නිහඬ ව සිටින විට අසත්යය පරාජය කිරීම සඳහා කටහඬ අවදි කරන්නේ ඇය යි. පිරිමින් පලා ගිය රණබිමේ තනිව සටන් කරන ආලෝකයේ රණකාමිනිය වන්නේ ඇය යි. මේ කොටස බලද්දී අපගේ සිහියට නැගෙන්නේ අපට කායික වශයෙන් පමණක් අහිමි ව ගිය සමන් සිත්තරාගේ ප්රකාශයක්. කතාංගය ගැන කීමට කලින් මම ඒ ප්රකාශය උපුටා දක්වන්නේ එය අපට මහාභාරතයේ දී හමු වන ද්රෞපදියගේ ආත්ම ප්රකාශනය සේ ද දැනෙන නිසයි.
“ලෝකය මුළුමනින් ම යහපත් දේශයක් කරගැනීමේ කර්තව්යය මේ තාක් මුළුමනින් ම සිදු නොවූයේ මන්ද? ඒ සඳහා ශ්රේෂ්ඨ මිනිසුන් විඳි වද වේදනා අපමණ ය.
ලෝකය මුළුමනින් ම යහපත් නොවීමට හේතුව ස්ත්රිය තමන් වැදූ මිනිස් පරපුර රැකගැන්මේ උදාර කර්තව්යයෙන් ඈත් ව සිටීම ය. අසත්යය පරාජය කිරීම සඳහා ස්ත්රියගේ කටහඬ අවදි නොකිරීම ය.
මෙයට ඇති එකම පිළියම නම් ස්ත්රී ආත්මය ස්වකීය කටහඬ අවදි කිරීම යි.”
දුශ්ශාසන සිය කෙස්වැටියෙන් ඇදගෙන තමා බලහත්කාරයෙන් රාජසභාවට ඇදගෙන යන විටත් ද්රෞපදී සිය අභිමානය නිර්භීතභාවය අත්හරින්නේ නැහැ. ඇය තමා බිම දිගේ ඇදගෙන යනවිටත් දුශ්ශාසනට පවසන්නේ පවසන්නේ ස්ත්රීනට ගරු කිරීමට ඉගෙන ගන්නා ලෙස යි. රාජසභාවේදී ඇය මෙතෙක් නිහඬ ව සිටි භීෂ්මගෙන් අසන්නේ ඔබ රකින්නේ හස්තිනාපුරයේ කිරුළ පමණක් ද කාන්තා ගෞරවය ඔබ රකින්නේ නැද්ද කියා යි. ඇය මෙතෙක් නිහඬ ව බිම බලාගෙන මානව ගරුත්වය නොව රාජනීතියට පමණක් අවනත ව සිටින සිය සැමියන් ඇතුළු රණවිරුවන්ගෙන් අසන්නේ ඔබලා සැබැවින් ම විරුවන් ද කියා යි. මේ මොහොතේ ද්රෞපදිය වෙනුවෙන් කතා කරන්නේ විදුර සහ දුර්යෝධනගේ සහෝදරයකු වන විකර්ණ පමණ යි. වැරදි දෙය සිදු කරන්නේ සිය බලවත් සොහොයුරා වුවත් ඔහුට එරෙහි ව කතා කිරීමට විකර්ණ පසුබට වන්නේ නැහැ. මේ මොහොතේ ටෙලි නාට්යය ද්රෞපදියගේ මුවට නංවන වචන ඓතිහාසික යි. එය සිනමාකරුවන් දෙදෙනෙක් සිය නිර්මාණය මාර්ගයෙන් සමාජගත කරන සුවිශිෂ්ට පණිවිඩයක්. ප්රබල පුරුෂයන් නිහඬ ව සිටිද්දී අපට ද්රෞපදී කතා කරන හඬ ඇසෙනවා. සිනමාකරුවන් ඇගේ ප්රබල රූපය සිනමාරූපී ව අප අබිමුව තබනවා.
“මෙයද භරත රාජ වංශයේ සම්ප්රදාය - තනි ගැහැනියකට හිංසා කිරීම. මගේ පියාගේ- ද්රැපද් රාජවංශයේ ස්ත්රීන්ට සලකන්නේ මෙයට වඩා බොහෝ වෙනස් අන්දමකට යි. පිතාමහ, මා ඔබට පළමු දවසේ වන්දනා කළ විට ඔබ මට ආශිර්වාද කළේ මට සතුටුදායක ජීවිතයක් හිමි වේවා කියා යි. මෙය ද ඒ ජීවිතය. ඔබ මෙය දකිනවා නම් වරදක් ලෙස විනාශ කරන්න මේ දූෂිතයන් ව. නැගී සිටින්න මේ දූෂිතයන්ට එරෙහි ව.
දූකෙළියෙන් පැරද තමාට තමාගේ ස්වාමිත්වය පවා අහිමි කරගත් මිනිසෙකුට තව කෙනෙක් පරදුවට තැබිය හැකි ද පිළිතුර ඔබගේ මේ ලැජ්ජාසහගත නිහඬතාව ද? මේ මා නොව මිහිකත ඔබෙන් අසන ප්රශ්නය යි.”
මේ අවස්ථාවේ ගංගාපුත්ර භීෂ්ම ද්රෞපදියට මහත් වේදනාවෙන් පුත්රී කියා ආමන්ත්රණය කළත් ඇය පවසන්නේ මේ තමා නෑකම් ගැන අසන මොහොතක් නොවන බව යි. මේ වූකලී මනුෂ්යත්වයට කරන අවමානය ගැන ප්රශ්න කරන මොහොත බව යි. මා ඔබේ දියණියක් නම් මෙය ද මා පිළිගන්නා විදිහ කියා ඇය තවදුරටත් ප්රශ්න කරනවා.
ගංගාපුත්ර භීෂ්මට මෙයට දෙන්නට පිළිතුරක් නැහැ. ඔහු දිගින් දිගටම නිහඬ ව සිටින විට ඇය පවසන්නේ ඔහුට ඔහු ම ප්රශ්නයක් වී ඇති බව යි. එසේ ම ඒ මොහොතේ ඇය අන්ධ ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජු දෙසට හැරී පවසන්නේ මෙහි වන සිදුවීම් දැකීමට දෑස් නැති වීම නිසා ඔබ භාග්යවන්ත බව යි.
භීෂ්ම මෙන් ම ද්රෝණාචාර්යත් ක්රීපාචාර්යත් නිහඬ ව සිටිනවා. කලින් කී පරිදි රණවිරුවන් අතරින් නැගී සිට ඉදිරියට ද්රෞපදිය නිවැරදි ව ක්රියා කරන බව පවසන්නේ කලින් ද කී පරිදි විකර්ණ යි. දුර්යෝධන ඔහුට සිය බලවත් විරෝධය පළ කරද්දීත් ඔහු ඇය වෙනුවෙන් අඛණ්ඩ ව පෙනී සිටිනවා.
මේ කතාංගය අවසානයේ ද්රෞපදි රාජසභාව දෙසට හැරී කරන ප්රකාශයත් වැදගත්. අපි ඒ ප්රකාශයටත් සාවධාන වෙමු.
“නුඹලා උගත් එසේ ම බලවත්. එහෙත් කෝ මගේ ප්රශ්නවලට උත්තර. මේ මනුෂ්යයන් නොවේ මළ ගියවුන්. මේ මළවුන් සිටින තැනින් පිට ව යාමට මට අවශ්ය යි. සුළඟ පවා නොවැදි හිරු කිරණ පවා ස්පර්ශ නොකළ මා නිරුවත් කරන්නට යන ආකාරය දෙස බලා සිටි ඔබ සියලුදෙනා කෙතරම් දුර්වලයන් ද? මා අසන්නේ මේ කෞරව වංශය මේ සා දුර්වල ද කියා යි.”
ඇය අවසන තමා හස්තිනාපුරය දල්වන ගින්නක් වී ශාප කරන්නට යන බව කියනවා. මේ කොටස අවසන් වන්නේ මෙතනින්.
සිනමාකරුවන් වන මා ඔබෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ ද්රෞපදී චරිතය ගැඹුරින් අධ්යයනය කරන ලෙස යි. සිනමාවට පමණක් නොව එය ඔබ අප කාගේත් ජීවිතවලට වැදගත් වන දෙයක් නිස යි මම මේ යෝජනාව කරන්නේ.
දැන් අපි යමු මෙහි 48 වන කතාංගයට. එය ආරම්භ වන්නේ කාලචක්රය ස්ත්රීත්වය ගැන කරන ප්රකාශයන්ගෙන්. කාලචක්රයට පසු අපට දකින්නට ලැබෙන්නේ මහාරාණී ගාන්ධාරී නම් ප්රබල ගැහැනිය ඉදිරියට එන ආකාරය යි. ඇයත් ස්ත්රී ආත්මය ස්වකීය කටහඬ අභීත ව අවදි කිරීම ගැන මහාභාරතයෙන් දිය හැකි තවත් හොඳ නිදර්ශනයක්. දුර්යෝධන, ද්රෞපදිය නිරුවත් කිරීමට දුශ්ශාසනට දුන් අණත් දුශ්ශාසනගේ ක්රියාවත් සිය සොයුරු ශකුනිගේ දුර්දාන්ත හැසිරීමත් ගාන්ධාරී දැඩි ව හෙළා දකිනවා. අපි දැන් ඇයගේ ඒ අභීත ප්රකාශයට සාවධාන වෙමු.
“සොයුරු ශකුනි, ඔබේ ආදරණීය බෑණාට කියන්න, මේ රාජසභාවේ දී සිය මව නිරුවත් කරන්නැයි කියා. පුත්ර දුර්යෝධන, ඇයි ඔබ නියෝග නොකරන්නේ දුශ්ශාසනට සිය මව නිරුවත් කරන්නැයි කියා.”
අනතුරුව ඇය අහසට දෑත් දිගු කොට දුර්යෝධන පෙන්වා කරන්නේ මේ ප්රකාශය යි.
“දෙවියනි, මෙවැනි පුතෙකුට උපත දුන්නාට මට සමාව දුන මැනවි. සේවිකාවකගේ වස්ත්රයට පවා අත නොතැබූ කුරු වංශයට කුමක් ද මේ කළේ. ද්රෞපදී ශාප කළා නම් අස්වනු නොදේවි මේ මිහිකත. ගංගා නොදේවි සිය ජලය. ආලෝකය නොදේවි හිරු. දුර්යෝධන නුඹේ හමුදාවට හැකි ද ඊට මුහුණ දීමට.”
මෙසේ කියා ගාන්ධාරී ඒ ප්රසිද්ධ සභාවේදී ද්රෞපදියගෙන් සමාව අයැද සිටිනවා. මේ මොහොතේ ඇය පවසන්නේ දුර්යෝධන - දුශ්ශාසන - ශකුනි - කර්ණ හැර අන් සියලු දෙනාට සමාව දිය හැකි බව යි. මේ අවස්ථාවේ දී ඇය ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජු ඉදිරියට ගොස් පවසන්නේ ඔබට නොපෙනෙන මුත් සියල්ල ඇසෙන බව යි, සිතන්නට හැකි බව යි. ඇයට පිළිතුරු දෙමින් රජු කියන්නේ අද සිදු වූ දෙයට තමාට අතීතයෙන් වර්තමානයෙන් මෙන් ම අනාගතයෙන් ද සමාව නොලැබෙන බව යි. මෙයත් අප හොඳින් ම සිතා බැලිය යුතු දෙයක්. අද අපි කරන දෙය හෙට අතීතයට අයත් වෙනවා. අපේ නිර්මාණවල ගුණාත්මක භාවය ගැන වර්තමාන සමාජය නගන ප්රශ්නවලට සාධාරණ පිළිතුරු දීමට අප සමත් විය යුතු යි. අපේ නිර්මාණ ගැන ගැන අනාගත සමාජය ද ප්රශ්න කරන බව දැනගෙන තමයි, අද දවසේ අපි අපේ නිර්මාණ සමාජගත කළ යුත්තේ.
අවසන රජුට ද්රෞපදී නම් ප්රබල ගැහැනියගේ හඬට සවන් දීමට සිදු වෙනවා. පාණ්ඩවයන්ට අහිමි වූ සියල්ල යළි හිමි වන්නේ ඇය නිස යි. ඇගේ වචන සහ චර්යාව දෙස බලා සිටින දුර්යෝධන පාක්ෂික කර්ණ පවා පවසන්නේ මෙබඳු ශ්රේෂ්ඨ කාන්තාවක් තමා මීට පෙර දැක නැති බව යි.
මේ සිදුවීමෙන් පසු කුන්තීට දකින්නට ලැබෙන්නේ හුදෙකලාව වැලපෙන ද්රෞපදිය යි. ඇය පවසන්නේ මේ ගැන හැඬිය යුත්තේ ලැජ්ජා විය යුත්තේ ඔබ නොව හස්තිනාපුරය බව යි. ඔබට අවමන් කරද්දී නිහඬ ව සිටි ඔබේ ස්වාමිවරුන් බව යි. ඇය ද්රෞපදියගේ දෑතින් අල්ලාගෙන පවසන්නේ ඒ සූදුකාරයන්ගෙන් මව ඇයගෙන් සමාව ඉල්ලා සිටින බව යි. එසේම සිය අභිමානය අවමානයට ලක් වූ බවත් සිය පුතුන් තම මාතෘභාවයට නින්දා කළ බවත් කියා නොහඬා හිස කෙළින් තියාගෙන ඉන්නයි ඇය දෞපදියට කියනවා. කවර හෝ ගැහැනියකට හිස කෙළින් තියාගෙන සිටිය හැකි සමාජයක් නිර්මාණය කිරීම සඳහා මේ සිනමාකරුවන් සිය සිනමා භාවිතය යොදාගෙන ඇති ආකාරය ප්රශංසනීය යි.
මේ කතාංගයේ එක් තැනක එන Each person is responsible for his action යන්න මට තදින් ම දැනුණු එකක්. මෙය මට මගේ ක්රියා දෙස ආපසු හැරී බලන්නට කැඩපතක් වී තිබෙනවා. මහාභාරතය ද්රෞපදිය මුවින් පවසන්නේ පවසන්නේ භීෂ්ම - ද්රෝණ - ක්රීප වැනි අය හොඳ මිනිසුන් වුවත් ඔවුන් කුරු වංශය ගලවා ගැන්මට කටයුතු නොකරන බව යි, මේ ගිනිගෙන දැවෙන මන්දිරය නොදකින බව යි. ඇය පවසන්නේ බිඳී ගියේ භාරතීය ගෞරවයේ කැඩපත බවයි. ඒ කැඩපත බිඳ දමන දේ කොට පසුව පශ්චාත්තාප වීමෙන් පලයක් නැහැ. භාරතයට මෙන් ම ශ්රී ලාංකේය අපට ද ගෞරවයක් අභිමානයක් තිබෙනවා. අවාසනාවට මෙන් ම සිය දේශයේ ගෞරවය නැති කරන සිනමා කෘතිවලට වැඩි වැඩියෙන් සම්මාන ලබා දෙන ප්රවණතාවක් අපි අද්දුටුවා. ඒ අය කාගේ වුවමනාවට වැඩ කරනවා ද කියා කියන්නට මා දන්නේ නැහැ. ඒත් කාගේ හෝ සැඟවුණු වුවමනාවන් නම් තිබෙන බව පැහැදිලි යි. ඔබ කාගේවත් කොටසක් නොවී ඔබේ ම හෘදයසාක්ෂියට අනුව වැඩ කරන්න. මහාභාරතය හස්තිනාපුරය සිය කර්මභූමිය යයි කියන ලෙසින් මේ ශ්රී ලංකාව ඔබේ කර්මභූමිය බව සිතා කටයුතු කරන්නට ඔබ කාටත් පුළුවන්.
මෙයින් පසු අපට දක්නට ලැබෙන්නේ ද්රෝණාචාර්ය, ගංගාපුත්ර භීෂ්ම හමුවීමට යන දර්ශනය යි. ද්රෝණ අසන්නේ අප සිටින්නේ දෞපදියට වූ අවමානයට සාක්ෂිකරුවන් වීම සඳහා ද කියා යි. මේ ප්රශ්නය ඔබට පීඩා ගෙන දෙන්නේ නැද්ද කියා ඔහු තවදුරටත් ප්රශ්න කරනවා. මෙයට පිළිතුරු දෙමින් භීෂ්ම පවසන්නේ තමා ඉපිද සිටින්නේ ම මේ ප්රශ්න දරාගැනීමට බව යි. මට තේරෙන අන්දමට ඒ ආකාරයෙන් සිතීම ප්රශ්නවලට පිළිතුරක් වන්නේ නැහැ. ඔබ කරන්නේ නිවැරදි දෙයක් නම් ඔබ වැරදි දෙය කරන වැරදි දෙය සමාජගත කරන අයගේ ක්රියාවල සාක්ෂිකරුවන් විය යුතු නැහැ. අසත් නිර්මාණ නිසා එල්ල වන පීඩා දරාගත යුතුත් නැහැ. ඒවායේ ප්රතිවිපාක විඳගැන්ම ඒ අයට ම බාර දෙන්න.
මේ අතර අර්ජුන සමුගැන්ම සඳහා භීෂ්ම වෙත එන දර්ශනය දැක ගැන්මට ලැබෙනවා. මූලික කතාබහකින් පසු භීෂ්ම පවසන්නේ අහිමි වූ දෙය පෙරළා ඔබට හිමි වූවා නේද කියා යි. ඒ මොහොතේ අර්ජුන පවසන්නේ ද්රෞපදියට වූ අවමානය පෙරළා නොලද බව යි, එයට පිළිතුරු දියයුතු බව යි. දුර්යෝධන, දුශ්ශාසන, ශකුනි සහ කර්ණ ඊට සිය ජීවිතවලින් වන්දි ගෙවිය යුතු බව යි. මේ මොහොතේ භීෂ්ම පවසන්නේ තමා හස්තිනාපුරයේ ද්වාරපාලකයා බැවින් ඔබේ හී එවන අය අතරට තමා ද ඇතුළත් කරන ලෙස යි; සිය දේහය ද ඒ කොටසට ඇතුළත් කරන ලෙස යි.
මෙන්න මේක තමය, අපි අද දවසේත් දකින ඛේදවාචකය. අයහපත නොකරන අසත් නිර්මාණ නොකරන අය අයහපත කරන - අසත් දේ සමාජගත කරන අය වෙනුවෙන් පෙනී සිටීම. මට දැනෙන හැටියට එය අප නොකළ යුතු දෙයක්.
49 කතාංගයේදී අපට හමුවන්නේ ලද අර්ධ රාජ්යයෙන් සෑහීමට පත් නොවන දුර්යෝධන යි. නැවත පාණ්ඩයන් සමග යුද කිරීම හෝ තව එක් වරක් දූකෙළියෙහි යෙදිය යුතු බව හෝ ඔහු අවධාරණයෙන් කියා සිටිනවා. ඔහු එසේ කියන්නේ ශකුනිගේ උපදෙස් අනුව යි. කර්ණ ශකුනිගෙන් අසන්නේ ඔබට තවත් කුමන්ත්රණ නැද්ද කියායි. සිනමා ලෝකයේත් තමන්ගේ නිර්මාණය ඔසොවා තැබීම සඳහා සමහර දෙනා කුමන්ත්රණ කරන බව අපි දන්නවා. මෙහි තිබිය යුත්තේ සිනමා සම්මන්ත්රණ මිස සිනමා කුමන්ත්රණ නෙමෙයි. ඔබ මේ සිනමා සම්මන්ත්රණය ආරම්භ කිරීමෙන් දී ඇත්තේ ඉතා හොඳ ආදර්ශයක්. මෙය බෞද්ධ සම්ප්රදායට අනුගත වචනවලින් කියනවා නම් එක්තරා විදිහක පින්කමක්. ඒ පින්කමට මේ අන්දමින් අපත් සම්බන්ධ කර ගැනීම ගැන ඔබේ සංවිධායක මණ්ඩලයටත් අපේ ආචාර්යතුමන්ටත් අපගේ නොවක් ආදර ස්තුතිය පළ කරනවා.
යමකට ඇලී හෝ ගැටී හෝ හොඳ නිර්මාණ බිහි කරන්නට බැහැ. ඔබ ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජුගෙන් උගත යුත්තේ පුතුට ඇති ප්රේමය නිසා රාජ්යයට වන විනාශය පවා ඔහුට නොපෙනී ගිය ආකාරය යි. මේ විනාශය දැකීමට සමත් වන්නේ ගාන්ධාරී බිසව යි. සිය පුතු කියන දෙයට ඉඩ දී භාරතයේ විනාශයට අත නොවනන මෙන් ඇය සිය සැමියාට පවසනවා. කුරු - පාණ්ඩවයන් අතර ඇති පාලම කඩා නොදමන මෙන් ද අඳුරට ඉඩ නොදෙන මෙන් ද ඇය ඉල්ලා සිටිනවා.
සිදු වූ දේ ගැන අර්ජුන සිය දෙටු සොයුරු යුධිෂ්ඨිරට චෝදනාත්මක ව කතා කරන විට භීම පවසන්නේ හොඳ රණවිරුවකුට බොහෝ දේ දරා ගැනීමට හැකිවිය යුතු බව යි. එහෙත් එසේ පවසන භීම ද බොහෝ විට කෝපය සහ ආවේගය දරා ගැනීමට අසමත් වෙනවා.
අනතුරුව යළි දූකෙළිය ඇරඹෙනවා. දුර්යෝධන පවසන්නේ මින් පැරදුණොත් පරදින අය දොළොස් වසක වනවාසයට යායුතු බව සහ අවසන් අවුරුද්දේ දී ඔවුන් සිටින තැනකට ගොස් හඳුනාගත හොත් හොත් ඒ වනවාසී ජීවිතය තවත් වසර දොළහකට දීර්ඝ වන බව යි. මේ කොටස අවසන් වන්නේ දුර්යෝධන ලබන ජයග්රහණයෙන්. ඒ අනුව 12 වසක වනවාසී ජීවිතය වෙත යාමට සිදු වන්නේ පාණ්ඩවයන්ට යි.
කාලචක්රය සිනමාරූපී මනා භාවිතයක්. යෝග්ය පරිදි හැම කතාංගයකදී ම කාල සංකල්පය භාවිතයට ගැනෙනවා. අනතුරුව එන 50 වන කතාංගය ඇරඹෙන්නේ කාලචක්රය කරන පහත සඳහන් ප්රකාශයෙන්.
“මේ කතාවේ අන්තිම කොටස ලියැවෙන්නේ ලෙයින් සහ කඳුළින්. දෙවියන්ගේත් දෙවඟනන්ගේත් භූමිය වන භාරතවර්ෂය සිය දෑස් වසාගෙන සිටිනවා මොහොතකට. මේ වනවාසය යි.”
මහාරාණී කුන්තී ද සිය පුතුන් සහ ද්රෞපදිය සමගවනවාසයට යාමට තීරණය කරනවා. ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජු ඔබ ඔවුන් සමග යන්නේ කුමකට ද යනුවෙන් ප්රශ්න කළ විට කුන්තී පවසන්නේ ද්රෞපදියගේ වස්ත්රහරණය සිදු කළ රාජ මන්දිරයේ සිටීම තමාට ලැජ්ජාවක් වන නිසා තමා ද ඔවුන් සමග නික්ම යන බව යි. එතැන සිටින විදුර්, කුන්තීට පවසන්නේ ඔබ යනු නිරවද්යභාවයේ හරය බැවින් සිය නිවසේ රැඳෙන ලෙස යි. මේ මොහොතේ දුශ්ශාසන කියන්නේ කුන්තී මාතාවට සිය නිවසේ ද රැඳිය හැකි බව යි. එවිට භීම මහත් කෝපයෙන් පවසන්නේ එය කිසිසේත් සිදු නොවිය යුතු බව යි. තමාට පළිගැනීමට තිබෙන ඉඩ එවන් ණයගැති භාවයක් නිසා අහිමි වන බව ඔහු දැඩි ව කියා සිටිනවා. මේ මොහොතේ යුධිෂ්ඨිර මවගෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ මේ දුෂ්කර වනවාසී ජීවිතයට නොපැමිණ විදුර මාමාගේ නිවහනෙහි රැඳෙන ලෙස යි. ඔවුනට යාමට සමු දෙන කුන්තී, ද්රෞපදියට පවසන්නේ සිනහව අමතක නොකරන ලෙස යි. සිනහවට සතුට ජනිත කළ හැකි නිස යි.
සුවපහස් ඇති සුමුදු යහන් මත සැතපුණු පාණ්ඩවයන් කටුක බිම්කඩවල සැතපෙන ආකාරය රැගත් දර්ශන අනතුරුව අපට දැකගැන්මට ලැබෙනවා. මහාභාරතය, අනපේක්ෂිත ලෙස අපගේ ජීවිත වෙනස් වන බව ද රාජකීය ජීවිතය වනවාසී ජීවිතයකට පෙරළිය හැකි බව ද යන පණිවිඩ සිය ප්රේක්ෂකයන් අබිමුව තබනවා. අනතුරුව ඉදිරිපත් වන්නේ විදුර්, ගංගාපුත්ර භීෂ්ම වෙත යන දර්ශනය යි. භීෂ්ම අඳුරේ හිඳ සිටිනවා. විදුර්, ඇයි ඔබ මේ අන්ධකාරයේ සිටින්නේ. ඔබට දීර්ඝායුෂ ලැබේවා කියා ගංගාපුත්ර භීෂ්මයනට ප්රාර්ථනා කරනවා. එවිට භී්ෂ්ම අසන්නේ මේ අන්ධකාර යුගයේ අපේ ජීවිත තවත් දිගුවිය යුතු ද කියා යි. එසේ ම ඔහු විදුරට පවසන්නේ පිවිතුරු සිතක් ඇති මිනිසකු වන ඔබ මා වෙත නොයා යුතු බව යි. මන්ද විදුර යනු හස්තිනාපුරයේ ආලෝකය නියෝජනය කරන චරිතයක් වන නිස යි. ගත වූ සිදුවීම ගැන ඔබ හැර අප සියලු දෙනා ම අවමන් ලද යුතු බව භීෂ්ම පවසනවා.
මේ මොහොතේ මා ඔබ ඉදිරියේ තවත් කරුණක් මතු කරන්නට කැමති යි. ඒ සමාජයට ඒ ආලෝකවත් පවිත්ර මිනිසා නිර්මාණය කිරීම සඳහා සිනමාව භාවිතයට ගත නොහැකි ද යන්න යි. මෙයින් වර්ෂ කීපයකට පෙර දවසක සෞන්දර්ය කලා විශ්වවිද්යාලයේ දී නිර්මාණය හා නිෂ්පාදනය යන මාතෘකාව යටතේ සිය උපාධි ප්රදානෝත්සව දේශනය පවත්වමින් අපේ ආචාර්යතුමා උපුටා දැක්වූ සමන් සිත්තරාගේ ප්රකාශයක් මෙතනට සම්බන්ධ කරන්නට මම කැමති යි. ඒ කලාකරුවා සෞන්දර්යවාදය විමවිමුක්තිවාදයක් කළ නොහැකි ද යන ප්රශ්නය අප ඉදිරියේ තබා තිබුණා. මා අසන්නේ නූතන කලාවේ ප්රබල ප්රකාශන මාධ්යයක් වන සිනමාව ඔබට විමුක්තිවාදයක් උදෙසා භාවිත කළ නොහැකි ද යන කරුණ යි.
ආචාර්ය අදිකාරම්තුමන්ගේත් සමන් සිත්තරාගේත් සංකල්ප උල්පත කොට ගනිමින් එදා අපේ ආචාර්යතුමන් කළ ඒ කතාවෙන් මම උකහා ගත් හරය සිනමාවේදයට සම්බන්ධ කරගනිමින් අද දවසේ ඔබට කියන්නට කැමති යි. සිනමාවේදියා පළමු ව සිතින් නිදහස් වූ පුද්ගලයකු විය යුතු යි. ඔහු මේ මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය ද ඇතුළු ව ලෝක සිනමාවෙන් දේවල් උකහා ගත යුත්තේ ඒ නිදහස අහිමි කර ගන්නේ නැතුව යි. එසේම සිනමාවේදියා බිහිකළ යුත්තේ සිනමා නිර්මාණ මිස සිනමා නිෂ්පාදන නොවේ. සිනමාව උදෙසා චරදාමජඑසදබ යන වචනය පාවිච්චි කිරීම පවා වරදක් හැටියට යි මට නම් දැනෙන්නේ. හොඳම සිනමා සිත්තමක් උපදින්නේ පිරිසුදු හද සන්තානයක යි. එසේම සමන් සිත්තරා කලාව ගැන කියූ අදහස් නමැති දෘෂ්ටිකෝණයෙන් සිනමාව දෙස බලන විට අවබෝධාත්මක සිනමාව සමාජ ගැටලු මතු කරන්නේ නැහැ. ඒ වගේම සිනමාවේදියා තමා ජීවත් වන සමාජයට අසීමිත ලෙස ආදරය කරන්නකු විය යුතු යි. හොඳ සිනමා කෘතියක් එක් භාෂාවක් පදනම් කරගෙන හැදුවත් එය මුළු ලොවට ම ආමන්ත්රණය කිරීමට සමත් වෙනවා. අපරාධවලින් තොර සමාජයක් නිර්මාණය කිරීම සඳහාත් ඔබට සිනමාව භාවිතයට ගත හැකි යි.
අපරාධවලින් තොර සමාජයක් නිර්මාණය කිරීම යනු තමාට මෙන් ම සමාජයට සිදු වන සියලු අපරාධ නිහඬ ව ඉවසා සිටීම නොවේ. අර්ථවාහී සාහිත්යෝක්ති ඇසුරින් මහාභාරතය වරින් වර අප වෙත ගෙන එන්නේ ඒ පණිවිඩය යි. ඔහුගේ වනවාසී ජීවිතයට නොපැමිණ ඔබ මේ සොහොයුරා වන ධ්රැෂ්ටද්යුම්න සමග ඔහුගේ රාජ්යයට ගොස් ජීවත් වන්නැයි යුධිෂ්ඨිර පැවසූ විට ද්රෞපදී දෙන්නේ මේ පිළිතුර යි.
“ඔබ මේ වනවාස රණභූමියෙන් පැන යන්නේ නැත්නම් ඔබගේ බිරිඳ වන මා මෙතනින් පැන යන්නේ කෙසේ ද? මේ වනය මගේ රණභූමිය යි. මගේ මේ මුදාහළ කෙස්වැටිය මගේ අවිය යි.”
මේ අතර තමාට වැඳි ද්රෞපදියට විදුර පවසන්නේ මේ වචන යි.
“දියණිය ද්රෞපදී, ඔබ පාණ්ඩවයන්ගේ ශක්තිය යි. ඔබට අමුතුවෙන් මගේ ආශිර්වාද අවශ්ය කරන්නේ නැහැ. ඔබ ඔබගේ කාර්යය කරන්න. ඔබ සැම වර්තමානයේ සිට අනාගතය නිර්මාණය කරන්න.”
ඔබගේ නිර්මාණ සම්බන්ධයෙන් මේ කාරණය ගළපා ගත හැකි යි. සැබැවින් ම ඔබගේ නිර්මාණ තියෙන්නේ වර්තමාන මානව ප්රජාව උදෙසා පමණක් නොවෙයි. ඒවා අනාගත මානවයාට ද රසය සහ ප්රඥාව ප්රදානය කළ යුතු යි.
මේ හැඟීම හදවතෙහි දරාගෙන දැන් අපි අපේ මේ ටෙලි වෘත්තාන්තයේ 51 වැන්න වෙත යමු. මෙය පටන් ගන්නේ ද සුපරුදු පරිදි කාලචක්රයේ ප්රකාශයකින්. එහි කියැවෙන පරිදි මනුෂ්යයා යනු අමුතු සත්ත්වයෙක්. ඔහු ඇහුම්කන් දෙන්නේ තමා ඇහුම්කන් දීමට කැමති දෙයට යි. මනුෂ්යයාට ඔහුගේ ක්රියා පාලනය කළ හැකි වුවත් ඔහු තුළ ඇති වන ආශාවන් ඔහුගේ දෑස් වසනවා.
අපට මහාභාරතයේ දී හමුවන දුර්යෝධන එවන් චරිතයක්. ඔහුගේ පියාට පුතුගේ දුර්දාන්ත ක්රියා පෙනෙන්නේ නැහැ. ඒ අතින් ගත් විට ඔහු භෞතික වශයෙන් පමණක් නොව ආධ්යාත්මික ව ද අන්ධ යි. දුර්යෝධන ඔබේ පුතා නොවුණා නම් ඔබ ඔහුට දෙන දඬුවම කුමක් දැයි භීෂ්ම විමසූ විට ධ්රැතරාෂ්ට්රට ඊට දීමට පිළිතුරක් නැහැ. යුධිෂ්ඨිර දුර්යෝධනගෙන් වෙනස් වන්නේ ඔහු කිසියම් ක්රියාවක් කරන්නේ ගැඹුරින් සිතා බැලීමෙන් පසුව වීම යි. ඔහුට ද වරදින්නේ එසේ සිතා නොබලා ක්රියා කළ අවස්ථාවලදී යි. ඔහු සම්බන්ධයෙන් මහාභාරතය කරන ප්රකාශය ඔබ අපට ද වැදගත්.
" Yudhistir is truth itself. He must have thought deeply before action."
ඔබ ඔබේ නිර්මාණය ගැඹුරින් සිතා බැලීමෙන් පසු ක්රියාවක් සිනමා කෘත්යයක් බවට පත් කරතියි යන විශ්වාසය අපට තිබෙනවා. මහාභාරතයේ 52 වැනි කතාංගය ආරම්භයේ කියැවෙන පරිදි කිසියම් දෙයක් පිළිබඳ හොඳ ස්මරණ තමයි වැදගත් වන්නේ. අප අදත් ආචාර්ය මහගමසේකරගේ තුංමංහංදිය, ආචාර්ය ලෙස්ටර් ජේම්ස් පීරිස්ගේ රේඛාව වැනි සිනමා සිත්තම් පිළිබඳ වන ස්මරණය ඊට නිදසුනක්. මෙහි කියැවෙනවා අප මනුෂ්යභාවයේ අංශුමාත්රයක් පමණක් බව. එසේ ම අතීතයේ තමා අතින් සිදු වූ දේ ගැන සිතා නොතැවෙන්නයි ද වර්තමානයේ ඔබගේ නිරවද්ය ක්රියාව සමාජගත කරන්නැයි යනුවෙන් ශ්රී ක්රිෂ්ණයන් අර්ජුනට දෙන අවවාදය අපට ද වැදගත්. සියල්ල සිදු වන්නේ ඔබගේත් මගේත් කැමැත්තට අනුව ම නොවේ. ඔබ අප අකැමති, අපට අනුමත කළ නොහැකි බොහෝ මේ සමාජයේ සිදු වෙනවා. අයහපත කලාවේ වේශයෙන් ද අප වෙත පැමිණිය හැකි යි. එබඳු විට අප කළ යුත්තේ ඒවා වර්ජනය කිරීම යි. ඔබ මෙතෙක් නිර්මාණය කොට තිබෙන හොඳ නිර්මාණ, කලාවේ වේශයෙන් ඉදිරිපත් වන කලාව නොවන දෙය හඳුනා ගැනීමට රසිකයන්ට උදව් කරාවි. මේ රසික මනස අවබෝධාත්මක වින්දනීය මනසක් බවට පත් කිරීමෙහි ලා වන දැවැන්ත මෙහෙවර ඔබ අබිමුව තිබෙනවා. එය මගහැර යාමට කලාකරුවන් ලෙස නමක් දිනාගත් ඔබ කිසිවකුට අයිතියක් නැහැ. ක්රෝධයෙන් අන්ධ වූවිට, පළි ගැනීමේ චේතනා සිතට ආවිට කළයුත්ත නොකළ යුත්ත අපට පෙනෙන්නේ නැහැ. දුර්යෝධන සම්බන්ධයෙන් මහාභාරතය කරන ප්රකාශය කලාකරුවන් වන ඔබට සම්බන්ධ වන්නේ කෙසේ ද? කලාව තිබෙන්නේ අප මේ ජීවිත කාලය තුළ දී මුහුණ දුන් අමිහිරි සිදුවීම් සම්බන්ධයෙන් ඇරියස් ගැනීමට නොවේ. ඔබ ජීවිතයේ පීඩා විඳි බව ඇත්තක් වුණත් කලාකරුවන් ලෙස සමාජය මහත් බරක් දුන් ඔබ කළයුත්තේ පීඩන මැදින් ජීවිතය දැකීම පිළිබඳ වන මාර්ගය රසික ප්රජාවට පෙන්වා දීම යි. එය ඔබට කළ හැකි යි; එය ඔබ කළ යුතු යි. දුර්යෝධන කියන්නේ අයහපතට කියන නමක් ය යන්න වරෙක කියවෙනවා. ඔබ කිසිවිටෙකත් ඔබේ නමවත් ඔබේ සිනමා කෘතියවත් මානව රසවින්දනය පිරිහෙළන නිරිමාණයක් හෝ එවැන්නක් කළ කෙනෙකුගේ නමක් යනුවෙන් ගණනය කිරීමට ඉඩ තබන්න එපා.
මහාභාරතයේ 53 වැනි කතාංගය ආරම්භයේ කාලචක්රය පවසනවා, පංචපාණ්ඩවයන් වනවාසයට යන්නේ ඒ අය තමා කියන කරන දේ සම්බන්ධයෙන් වගවීමක් ඇතුව ක්රියා කරන නිසා බව. අපට ද අප නිරත වන කලාව මාර්ගයෙන් අප කරන - කියන - ඉදිරිපත් කරන දේ සම්බන්ධයෙන් වන වගවීමෙන් ගැලවෙන්නට බැහැ. වරෙක හනුමාන්, සිය ශක්තිය ගැන අසීමිත විශ්වාසයකින් තමාට වඩා බලවතෙක් නැතැයි සිතා කටයුතු කරන භීමට පවසනවා ඔබ දන්නවා ද ඔබට කවරෙක් කවර ස්වරූපයකින් ජීවිතයේ මාර්ගය කියා දීමට ඉදිරිපත් වේද කියා. මේ ප්රකාශය ඔබට ගැළපෙන පරිදි සංශෝධනය කර ඉදිරිපත් කරන්නට මට සිතෙනවා. ඔබ තමයි සිනමා රූපයෙන් මානව වර්ගයාට ජීවිතයේ මාර්ගය කියා දීමට කලාකරුවාගේ වේශයෙන් සමාජයට ආ දේවදූතයා. දේවදූතයන් කිසිවකුට මුදලට ගත නොහැකි යි. කිසිවකුට ඔවුන් යන මාර්ගය වෙනස් කළ නොහැකි යි. මේ කතාංගයේ තැනක කියැවෙනවා කිසිවකුට තමන්ගේ පෞද්ගලික අරමුණු හෝ ආශාවන් උදෙසා තවත් මානවයෙක් බිලිගත නොහැකි බව. අන්න ඒ වගෙම කලාවේ මාර්ගයෙන් අපේ ආශාවන් හෝ පෞද්ගලික ලාභ ප්රයෝජන උදෙසා රසික සමාජය බිල්ලට ගැනීමට අපට කිසිදු සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැහැ.
මහා රණකාමියකු වශයෙන් ප්රචලිත අර්ජුන දෙව්ලොවට පැමිණ ඉන්ද්ර දෙවියන්ගෙන් ඔවුන්ගේ චිත්රසේන නම් දිව්යමය ගාන්ධර්වයාගෙන් සංගීතය ඉගෙන ගැනීමට අවසර ඉල්ලනවා. එවිට ඒ ගාන්ධර්වයා නගන ප්රශ්නය වන්නේ රණකාමියකුට කුමට ද කලාව කියා යි. එතැනදී ඉන්ද්ර දෙවියන් පවසන පහත සඳහන් ප්රකාශය මම ප්රාර්ථනා කරන්නේ ඔබගේ ජීවිතයෙන් නිබඳ ප්රකාශයට පත් වන හෘදය සූත්රය වේවා කියා යි.
,්රඑ සි එයැ පදිඑ චදඇරමෙකක ඇ්චදබග,
අර්ජුනට ගන්ධර්ව විද්යාව සහ නර්තනය ඉගෙන ගැනීමට අවකාශ ලැබෙන්නේ ඉන්ද්ර දෙවියන්ගේ මේ ප්රකාශයෙන් පසුව යි.
මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තයේ 54 වැනි කොටසේ දී අපට සංගීතය සහ නර්තනය ඉගෙන ගැනීමට ගිය අර්ජුන වෙත පැමිණ තමාට ප්රේම කරන්නැයි කියන උර්වශී හමු වෙනවා. එවිට අර්ජුන පවසන්නේ තමාට බිරිඳක් ඇති බැවින් තමා අනෙකුත් කාන්තාවන් තුළ මාතෘත්වය දකින බව යි. මෙයට පිළිතුරු දෙමින් උර්වශී දෙවඟන පවසන්නේ තමා මවක හෝ බිරිඳක් නොව සෞන්දර්යයේ ප්රතිමූර්තියක් බව යි. එය පිළිගෙන කටයුතු කරන්නැයි පැවසූ විට අර්ජුන පවසන්නේ තමා ඇය ාතාව වශයෙන් පිළිගන්නා බව යි. සිනමා අධ්යක්ෂවරුන් වශයෙන් දැනටත් කටයුතු කරන සහ අනාගතයේ දී එසේ කිරීමට අපේක්ෂා කරන අය තමා හදවතට ගත යුත්තේ අර්ජුනගේ වචනය ද උර්වශිගේ චවනය ද යන්න ගැන සිතා බැලිය යුතු යි. මේ මොහොතේ උර්වශී කුපිත ව අර්ජුනට ශාප කරනවා, ඔබ නපුංසකයකු බවට පත් වේවා කියා. මේ අවස්ථාවේ දෙවිවරුන්ගේ ප්රධානියා වන ඉන්ද්ර පවසන්නේ ඔබ ඔබේ සීමා උල්ලංඝනය කොට ඇති බව යි. මා ඔබෙන් ඉල්ලා සිටින්නේ ඉන්ද්රගේ වචනය ගැන සාවධාන වන ලෙස යි. එවිට තමා කරන සිනමා කෘත්යය සම්බන්ධයෙන් ඉන්ද්ර දේවයා වන ඔබට ඔබ සම්බන්ධයෙන් සහ නළුවන් හෝ නිළියන් සම්බන්ධයෙන් ඉන්ද්ර මෙන් කටයුතු කළ හැකි යි. ඉන්ද්ර වචනයට අනුව උර්වශීට කළ හැකි වන්නේ කළ ශාපයක් ආපසු ඇදගත නොහැකි නිසා එය ලිහිල් කිරීම පමණ යි. ඒ අනුව ඔහුට අවුරුද්දකට සිමා වන කාලයක් යටකී පරිදි ජීවත් වීමට සිදු වෙනවා. මේ මොහොතේ ඉන්ද්ර පවසන්නේ ලද ශාපය ආශිර්වාදයක් කොට ගෙන කටයුතු කරන ලෙස යි. ඔබට කිසිවකුගේ ශාපයනට ලක් වීමට සිදු නොවූවත් කිසියම් නිර්මාණයක් සමාජගත කිරීම සඳහා කටයුතු කරන විට අපමණ බාධා අභියෝග එල්ල විය හැකි යි. එවිට ඔබ කළ යුත්තේ ද අර්ජුන මෙන් ඒවාට නොසැලී මුහුණ දීම යි.
මහාභාරතය අපට ප්රදානය කරන ලාබාලතම රණවිරුවා වන අභිමන්යුගේ කෙළිලොල් ළමා කාලය අපට හමු වන්නේ මේ කොටසේ දී යි. ඔහු සම්බන්ධයෙන් ක්රිෂ්ණ මෙවන් ප්රකාශයක් කරනවා.
“ඔහු අතීතයෙන් වර්තමානයෙන් මෙන් ම අනාගතයෙන් ද ගෞරව ලබනවා.”
මා ප්රාර්ථනා කරන්නේ ඔබේ සිනමා කෘතියට ද සියලු භෞතික සම්මාන ඉක්මවා ගිය ඒ අකාලික සම්මානය හිමි වේවා කියා යි.
මහාභාරතය ඉදිරිපත් කරන යුද්ධයක් තිබෙනවා. එය ඇති වන්නේ සත්යය සහ අසත්යය අතර යි; ධර්මය සහ අධර්මය අතර යි; අඳුර සහ ආලෝකය අතර යි. ඔබ අප කිසිවකුට මේ යුද්ධයේ කොටසක් නොවී ඉන්නට බැහැ. වර්තමාන ලෝකයේ විද්යමාන සිනමාකරුවන් ද අනෙක් අය මෙන් ම මින් කවර කොටසකට හෝ අයත් වෙනවා. ඔබ සත්යයේ, ධර්මයේ සහ ආලෝකයේ මාර්ගය තෝරාගත් නිර්මාණකරුවන් වශයෙනු යි මම දකින්නේ. ඒ මාර්ගය තෝරාගත් මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය කළ සිනමාකරුවන් සහ ඔවුන්ගේ නිර්මාණය ගැන සාකච්ඡා කිරීමට ඔබේ සිනමා සංසදය ගත් තීරණය ම ඊට සාක්ෂි දරනවා. මහාභාරතය පවසන පරිදි අපේ ක්රියා සම්බන්ධයෙන් අප නිහඬ ව සිටියත් ඉතිහාසය නිහඬ ව සිටින්නේ නැහැ. එය කවදා හෝ අතීතයට අයත් වන අප ගැනත් අපේ ක්රියාවන් ගැනත් ප්රශ්න කරනවා. එය අපට වළක්වන්ට බැහැ. අපට කළ හැක්කේ ඉතිහාසය නගන ප්රශ්නවලට ප්රමාණවත් පිළිතුරු ලැබෙන සේ අපේ ක්රියා - අපේ නිර්මාණ සකසා ගැනීම යි.
එක් අවස්ථාවක අර්ජුන අන්යයන්ගේ ඉල්ලීම පිට දිව්ය අස්ත්ර භාවිත කරන හැටි පෙන්වන්නට හදනවා. මේ මොහොතේ ඇසෙන දිව්යමය හඬකින් කියැවෙන්නේ දිව්යායුධ ඇත්තේ ක්රීඩා පිණිස නොවන බව යි; විනෝදාස්වාදය සඳහා නොවන බව යි. මෙයට ඔබේ සිනමා භාවිතය ද සම්බන්ධ කර ගත හැකි යි. වරක් ධර්ම දේශනයකදී කොටපොළ අමරකිත්ති හිමියන් පැවසුවා, ජීවිතය ඇත්තේ විඳවීමට - වින්දනය ළඟ නතර වීමට හෝ නොව අවබෝධය සඳහා බව. මේ අප කතා කරන මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය, මලයාලම් සිනමාවේදී සාජි. එන් කරූන්ගේ පිරවි, ආචාර්ය සේකරගේ තුංමංහංදිය වැනි සත්කෘති මට දැනෙන විදිහට නියෝජනය කරන්නේ අර ධර්ම පාඨයට අයත් කුලකයට යි.
සිනමාකරුවා සාහිත්යකරුවා ද වූ විට නිර්මාණය වන සිනමා සිත්තම ප්රබල යි. හී ශිපල්පයෙහි දක්ෂ යුධිෂ්ඨිරගේත් ගදායුධයෙහි නිපුණ භීමගේත් මහාධනුර්ධර අර්ජුනගේත් අසිපත් භාවිතයෙහි දක්ෂ නකුල සහ සහදේවගේත් පත්නී ද්රෞපදී හුදෙකලාව සිටින මොහොතක ජයද්රථ නම් බලවත් රණකාමියා ඇයට අඩන්තේට්ටම් කිරීමට එනවා. එවිට දෞපදී කරන්නේ පහත සඳහන් ප්රකාශය යි.
“ජයද්රථ මගේ ඇඟට අත නොතබව. මම යුධිෂ්ඨිරගේ බලවත් හෙල්ලය වෙමි. භීමගේ දරුණු ගදායුධය වෙමි. අර්ජුනගේ ගාණ්ඩීව දුන්න වෙමි. නකුල සහ සහදේවගේ තියුණු අසිපත් වෙමි.”
මහාභාරතයේ 55 වැනි කතාංගය ආරම්භයේ දී කාලචක්රය පවසන්නේ කුරුකෙත බොහෝ අන්ධයන් සිටින බව යි. ධ්රැතරාෂ්ට්ර රජු උපතින් ම අන්ධ යි. ගන්ධාරී, සිය සැමියා අන්ධ නිසා සිය කැමැත්තෙන් දෑස් වසාගෙන අන්ධ ව සිටිනවා. සිනමාකරුවන් වන ඔබට මේ දෙයාකාර ජනතාව වෙත ආලෝකය ගෙන ආ හැකි යි. ඔබේ විශිෂ්ට සිනමා නිර්මාණයට හැකි වේවි ස්වභාවයෙන් අන්ධ අය තුළත් ප්රඥාවේ ආලෝකය දල්වන්නට. ඒ සඳහා ඔබට උදව් වන්නේ අප කතා කරන මේ සිනමා සිත්තමේ නිර්මාණකරුවන් මෙන් ප්රබල නිර්මාණශීලී වචන භාවිතයට ගැනීම යි. එසේ ම ඔබේ නිර්මාණයේ රුවගුණ වැඩි වන්නට වැඩිවන්නට සිය කැමැත්තෙන් දෑස් වසාගෙන සිටින අයත් ඒවා පරිශීලනය කොට ආලෝකය ලබාවි.
මහාභාරතය පවසන පරිදි අන්ධභාවයේ විවිධ ස්වරූප තිබෙනවා. කෙනෙක් බලලෝභයෙන් අන්ධ ව යි සිටින්නේ. දුර්යෝධන සංකේතවත් කරන්නේ එය යි. ජයද්රථ රාගයෙන් අන්ධ ව සිටිනවා. මේ ආකාරයට තව කෙනෙක් තනතුරින් ද තවෙකෙක් සිය දස්කම්වලින් ද තවත් කෙනෙක් රූපයෙන් ද අන්ධ ව සිටිය හැකි යි. එහෙත් සිනමාකරුවන් වන ඔබට මේ කිසිවකින් අන්ධ වීමට අයිතියක් නැහැ. ඔබ අන්ධ වුවහොත් ඔබගෙන් බිහිවන නිර්මාණය ද අන්ධ යි. එබඳු නිර්මාණයක් සමාජය අන්ධභාවයෙන් මුදවන්නට සමත් වන්නේ නැහැ.
මහාභාරතය අපගේ ප්රඥාව විකසිත කරවන සංවාද ද එහි සිනමාරූපී භාවයට හානි නොවන සේ වරෙක ඉදිරිපත් කරනවා. යුධිෂ්ඨිර - යම සංවාදය එවැන්නක්. ඒ ගැනත් මම කෙටියෙන් සඳහන් කරන්නම්. එය අපේ සිනමා නිර්මාණයටත් වඩා අපේ ජීවිතවලට වැදගත් වේවි.
ධර්මය සංකේතවත් කරන දෙවියා වන යම මහපොළොවටත් වඩා වැදගත් වන්නේ කුමක් ද කියා යුධිෂ්ඨිරගෙන් අසනවා. යුධිෂ්ඨිර පවසන්නේ මිහිකතටත් වඩා වැදගත් වන්නේ අම්මා බව යි. එසේ ම අහසටත් වඩා උස කවුදැයි ඇසූවිට ඊට ඔහුගේ පිළිතුර වන්නේ පියා යි. මරණයට සමීප වූ තැනැත්තාට සමීපතම දෙය ධර්මය බවත් මේ ආකාරයට සුළඟේ වේගයට වඩා වේගයෙන් ගමන් කරන්නේ සිත බවත් සංඛ්යාත්මකව වැඩි චින්තාව බවත් කි ැවෙනවා. මෙයට අමතර ව ආගමික භාවය, දරුවා, අවිද්යාව, ණයගැති භාවයෙන් තොරවීම, මානසික පවිත්රභාවය ආදි වශයෙන් අසනු ලබන ඒ ඒ ප්රශ්නවලට ද පිළිතුරු ලැබෙනවා. මෙහි අවසන අසන ප්රශ්නය ද අපට ඉතා වැදගත්. යම, ලෝකයේ පවත්නා මහත් ම පුදුමය කුමක් දැයි ඇසූ විට යුධිෂ්ඨිර පවසන්නේ තමා අවට ලෝකය මිය යද්දීත් මරණය ගැන නොදන්නවුන් සේ මිනිසා කටයුතු කිරීම ඒ මහා පුදුමය බව යි. මේ කොටස ඔබ අදම බලන්න. වෙලාවක් තියෙනවා නම් පොත ද බලන්න. මම දැන් කිව්වාට වඩා බොහෝ වැඩි දෙයක් එවිට ඔබට ග්රහණය කරගත හැකි වේවි.
අප මෙතෙක් නොසිතු පැතිවලටත් මහාභාරතය ආලෝක දහරා එල්ල කරනවා. මට දැනුණු එවන් තැනක් ද ඔබ සමග බෙදා ගන්නට කැමත ියි. 13 වන වසරේ දී දුර්යෝධනගේ චරපුරුෂයන් පාණ්ඩවයන් සොයා පැමිණෙන ආකාරය දැක්වෙනවා. ඔවුන් සැලකෙන්නේ අධර්මයේ සහ අසත්යයේ නියෝජිතයන් හැටියට යි. මේ ගැන කාලචක්රය කරන ප්රකාශය යි, අපට වැදගත්.
“ධර්මය වේවා අධර්මය වේවා සත්යය වේවා අසත්යය වේවා ඒ දෙක ම වැඩීමට සහ පරිණාමයට අවශ්ය යි.”
මෙයට කොටසක් එකතු කරමින් ශ්රී ක්රිෂ්ණ පවසන්නේ ඇතැම් අවස්ථාවල දී අපට ජීවිතයේ ඇගයීම් ආරක්ෂා කිරීම සඳහා සටන් කිරීමට සිදු වන බව යි. එවන් විටෙක එවන් තැනැත්තාගේ සතුරන් පවා ඔහුගේ නාමය ගෞරවයෙන් සිහිපත් කිරීම ද සිදු විය හැකි බව යි. මෙයිනික්බිති එන භීෂ්ම - විදුර සංකථනයෙන් ද අපට ඉගෙන ගන්නට දේවල් තිබෙනවා. විදුර පවසන්නේ දුර්යෝධන යනු අන්ධකාරය බව යි. ඔහු ආලෝකය දෙසට යන්නට හැදුවත් ශකුනි ඊට ඉඩ නොදෙන බව යි. මේ අවස්ථාවේ කතා කරමින් භීෂ්ම කියන්නේ තමාගේ මාතෘභූමිය දැන් සිය මරණ මංචකයේ සිටින බව යි. තමා මේ හස්තිනාපුරය ධ්රැතරාෂ්ඨ්රගේ, ශකුනිගේ සහ දුර්යෝධනගේ ක්රීඩාභූමිය බවට පත් වේ යැයි කිසිදා නොසිතූ බව ඔහු කියනවා.
අපේ සිනමාව ද තමන්ගේ පෞද්ගලික ක්රීඩා භූමිය සේ සිතා කටයුතු කරන අය ද වරින්වර මේ සිනමාවට අවතීර්ණ වෙනවා. හොඳ සිනමා කෘති නිර්මාණය කරනවා සේම සිනමාවේ දුර්යෝධනලාට ශකුනිලාට සහ ධ්රැතරාෂ්ට්රලාට ඉඩ නොදිය යුතු යි. ඒ ශක්තිය ඔබ සැමට නොඅඩුව ම හිමි වේවා කියා තමයි මම ප්රාර්ථනය කරන්නේ.
දැන් මෙතැන් සිට කතා කිරීමට තිබෙන්නේ මේ ටෙලි වෘත්තාන්තයේ 56 කතාංගයේ සිට ඉදිරියට යි. ඒ ඒ කොටස්වලින් වඩාත් දැනෙන කිහිපයක් වෙත පමණක් සාවධාන වෙමින් මෙතැන් සිට මගේ කතාව කරන්නම්. මෙහි විදුර් ගැන කියන්නේ ඔහු කටුක සත්යය කීමට පසුබට නොවන චරිතයක් බව යි. මෙතැන දී කාලචක්රය පවසන්නේ අනාගතය, වර්තමානය බවට පත්වන විට දැන් වර්තමානයේ සිටින අප අතීතයට එක් වන බව සිතා සිහියෙන් කටයුතු කළ යුතු බව යි. අතීතයෙන් ආ භරත රජු, වර්තමාන රාජ්ය පාලකයා වන ධ්රැතරාෂ්ට්ර වෙත කරන පැමිණිල්ල ඔහු පවසනවා මෙසේ. මගේ පැමිණිල්ල අසන්න. සාධාරණය ඉටු කරන්න. අද ඔබ ඉඳගෙන සිටින්නේ එදා මා හිඳ සැටි සිංහාසනයේ යි. ඔබගේ වර්තමාන චර්යාව මට අසාධාරණයක්.
මේ ප්රශ්නය නැගිය හැක්කේත් අතීතයේ නිවැරදි ව කටයුතු කළ රාජ්ය පාලකයකුට පමණ යි. එසේ ම වර්තමාන සිනමාවේ ගුණාත්මක භාවය ගැන ප්රශ්න කරනවා එසේ නම් එය කළ හැක්කේත් අතීතයේ දී නිවැරදි දෙය සමාජයට සම්ප්රදානය කළ විශිෂ්ට සිනමා අධ්යක්ෂවරයකුට පමණ යි. කවර හෝ අන්දමකට අතීතයෙන් මේ ප්රශ්නය ඇසෙන විට වර්තමානය නියෝජනය කරන කෙනෙකුට ධ්රැතරාෂ්ට්ර දුන් ආකාරයේ පිළිතුරක් ද දිය හැකි යි. ඔහු කියන්නේ මෙය තමාගේ යුගය බැවින් තමා මීට පිළිතුරු දීමට බැඳී නැති බව යි. ඔබ මට චෝදනා කරනවා නම් මගේ මීමුතු පරපුර නියෝජනය කරන ශාන්තනුට චෝදනා නොකරන්නේ මන්දැයි ඔහු ප්රශ්න කරනවා. මට දැනෙන අන්දමට ධ්රැතරාෂ්ටූ දෙන අන්දමේ පිළිතුරක් දීමට සිදුවන ආකාරයෙන් නෙමෙයි ඔබ කටයුතු කළ යුත්තේ.
මහාභාරත කතාවට නර්තනය සම්බන්ධ කරගෙන තියෙන්නේ කතාවේ ඒකාබද්ධතාවට හානි නොවන ආකාරයට මෙන් ම සෞන්දර්යාත්මක චමත්කාරයක් සමස්ත සිනමා සිත්තමට එක් කිරීම සඳහා යි. අපේ ඇතැම් චිත්රපටවල හිටි හැටියේ කතාව මැද නර්තන දකින්නට ලැබෙනවා. ඒ ඇතැම් ඒවා නර්තන නමින් හැඳින්වීම නර්තන කලාවට කරන අපහාසයක්. මහාභාරතයේ එක් වසරක් බෘහන්නලා නමින් පෙනී සිටින අර්ජුන පවසන මේ වදන් ඉතා වැදගත්.
“නර්තනය ඇත්තේ හුදු විනෝදාස්වාදය සඳහා පමණක් නොවේ. නර්තනය යනු සංස්කෘතියේ යාගය යි. එය මහන්සි වී අභ්යාස කරන්න. එය පූජාවක්.”
57 කතාංගය ආරම්භයේ දී කාලචක්රය පවසන්නේ මේ කතාවේ සිටින සෑම කෙනෙක් ම කිසියම් ප්රතිඥාවකින් බැඳි සිටින බව කියනවා. මා සිතන්නේ සිනමාකරුවන් වන ඔබ විසින් ද අනිවාර්යයෙන් ම දියයුතු ප්රතිඥාවක් තිබෙනවා. එහෙත් එය කළ යුත්තේ මහාභාරතයේ මෙන් නොව තමා විසින් තමා ඉදිරියේ දී යි. ඒ මගේ ජීවිත කාලය තුළ මා කලාවේ නාමයෙන් ඉදිරිපත් කරන්නේ සුවර්ණ සිනමා නිර්මාණයක් මිස දුර්වර්ණ සිනමා නිෂ්පාදනයක් නොවන බව යි. කවර හෝ ක්ෂේත්රයක දී ගුරු ඇසුර ඉතා වැදගත්. එහෙත් හොඳම දෙය නිර්මාණය කිරීම සඳහා හෘදයංගම ගුරුවරයා පවා අතහැර යායුතු වෙනවා. නව මාවත් විවර කරගත හැක්කේ එවිට යි. අපේ ගුරුවරුන් අපට උගන්වා ඇත්තේ එහෙම යි. මහභාරතයේ කර්ණට ඔහුගේ ආචාර්ය පරශුරාම ඍෂි පවසන්නේ ද දැන් තමා අතහැර යන ලෙස යි.
මේ කතාංගයේ දී හමුවන අතිසුන්දර ගීතයක් තිබෙනවා. මධුර මධුර යන වචනවලින් ඇරඹෙන එය අර්ජුන ඉදිරියේ දී ගයන්නේ මත්සය රජදියණී උත්තරා යි. එහි හින්දී වචනත් ලස්සනයි; පරිවර්තනයත් ලස්සනයි.
“අහා මගේ හදවත පවසන්න සුමිහිරි වදන්, මගේ හදවත දස අත සුවඳ විහිදුවමින් පැතිර යන විකසිත මලක් වගෙයි.”
මෙය ඉංගීසියට නගා තිබුණේ මෙහෙමයි.
"O my heart speak a few sweet words. My heart is like a blooming flower spreading its scent all over."
සිනමාකරුවන් වන ඔබේ හද සුවඳින් මෙන් ම නිර්මාණ සුවඳින් ලෝකය සුවඳවත් වේවා කියලයි මම ප්රාර්ථනය කරන්නේ.
මහාභාරතයේ 58 කතාංගයේ එක් තැනක මෙවන් ප්රකාශයක් තිබෙනවා. ඒ ප්රකාශය කරන්නේ ගංගා පුත්ර භීෂ්ම දැල්වෙන පහන් කීපයක් දෙසට අත දිගු කරමින්.
“මේ පහන්වලට තිබෙන්නේ කෙටි ආයු කාලයක්, කවුද දන්නේ සුළඟ විත් මේවා නිවා දමා ද කියා.”
භීෂ්ම පැවසුවාක් මෙන් මනුෂ්යයන් වන අපටත් සියලු දේ කිරීමට තිබෙන්නේ කෙටි ආයු කාලයක් පමණ යි. ඒ කෙටි කාලය තුළ අප කරන කියන දේ අනුව අප අනාගත මානව හදවත්වල ජීවත් වීම හෝ නොවීම තීරණය වේවි.
මහාභාරතයේ 59 කතාංගය ආරම්භයේ කාලචක්රය පවසන්නේ සෑම කෙනෙකුට ම තමා යුදයට අකැමැති වුවත් කවර හෝ මට්ටමකින් යුදයට සම්බන්ධ වීමට සිදු වන බව යි. රණබිම දී අපට ජය හෝ පරාජය හිමි වේවි. ජීවන සංග්රාමය සම්බන්ධයෙන් කිීමට තියෙන්නේ ද එය යි. සිනමාව සම්බන්ධයෙන් වන සම්මාන ලැබීම හෝ සම්මාන නොලැබීම ගැන කියන්නට තිබෙන්නේ ද එය යි. ඇතැම් විට අපට ලැබෙන සම්මානය අපේ පරාජය සංකේතවත් කරන සාධකය වූවා නොවේ ද කියා කෙනෙකුට සිතෙන අවස්ථා ද තිබෙනවා.
තමාට දෙයක් හරිහැටි කළ නොහැකි නම් එය කළ හැකි කෙනාට බාරදී පැත්තකට වීම හෝ ඒබඳු තැනැත්තාට තමාට හැකි උදව්වක් කිරීම යි වැදගත්. තමා ඉදිරිපස පෙනී සිටින මහා රණවිරුවන් දැක උත්තර කුමරු පලා යාමට හදන විට බෘහන්බලාගේ වේශයෙන් සිටින අර්ජුන කරන්නේ තමා හිඳ සිටි රියදුරු අසුනින් නැගිට උත්තර කුමරු ඒ අසුනෙහි හිඳුවා යුද්ධයට ප්රවේශ වීම යි. මෙයින් සිනමාකරුවන් ඔබ ගත යුතු ආදර්ශය වන්නේ ඔබට යමක් හරිහැටි කළ නොහැකි නම් කළ යුත්තේ කළ හැකි කෙනෙකුට ඉඩ දී පැත්තකට වීම යි. වරක් ආචාර්ය අදිකාරම්තුමා පැවසූ අදහසක් මට මෙතනට සම්බන්ධ කරන්නට සිතෙනවා. නිවැරදි ව ඉගැන්වීම කළ නොහැකි, සිය ජීවිතයෙන් සිය ශිෂ්යයන්ට ආදර්ශයක් දිය නොහැකි අය ගුරු සේවයෙන් ඉවත් වී මේස පුටු හදන වඩු කාර්මිකයකු බවට පත්වීම වටිනා සමාජ සේවයක් කියල යි එතුමා කියන්නේ. එහි තේරුම ගැන ඇසූ විට එතුමා කියා ඇත්තේ ඩෙස් පුටුවලින් ශිෂ්යයන්ට කිසිවකුගේ චරිතයේ ඇති අසප්පුරිස ගති බෝ නොවන බව යි. එසේ ම ඒ ඩෙස්පුටු ඉගෙන ගැනීමට උදව් වන නිසා ඒ අයගෙන් අධ්යාපනයට ද සේවයක් වෙනවා. අන්න ඒ වගේ සත් සිනමා සිත්තමක් කළ නොහැකි අයට ද එහි පසුබිමේ ඇති වැඩවලට උදව් වීමෙන් සිනමාවට සේවයක් කළ හැකි යි.
මම අවසාන වශයෙන් කතා කරන්නේ මහාභාරතයේ 60 වන කතාංගය ගැන යි. මේ කතාවේ තවත් කොටස් 34 ක් තියෙනවා. මම දන්නේ නැහැ අපේ මිහිදිනී මින් කීයක් ගැන කතා කරයි ද කියලා. දැන් මම 60 කතාංගයේ ආරම්භක කාල චක්ර ප්රකාශය වෙත ඔබ ගෙන යන්නම්. එහි සඳහන් වෙනවා, බොහෝ රටවල් දෙවියන්ගේ පණිවිඩය ගැන කියන මුත් එය භාවිතයට නොගන්නා බව. ඇතැම් දෙනා මෙහෙවර ගැන කතා කරන මුත් එහි අරුත අමතක කොට ආත්මාර්ථකාමී අරමුණු මුදුන් පමුණුවා ගැනීම සඳහා තමාට මේ මහපොළොවේ ඉටු කිරීමට තිබෙන සැබෑ මෙහෙවර අමතක කරනවා. සිනමා මෙහෙවරේ තිබෙන සුගැඹුරු අරුත මුළු හදවතට ම ගෙන කටයුතු කරන නිර්මාණකරුවන් - සිනමාවේදීන් අපට අවශ්ය වන්නේ මේ නිස යි.
සියලු දෙනා ශර වර්ෂණයෙන් පරාජය කරන අර්ජුනගේ ප්රබල ක්රියාකාරිත්වය අපට දැකිය හැක්කේ මේ කොටසේ දී යි. රණවිරුවන් ලෙස විරුදාවලි ලද අය මේ සටනේ දී අර්ජුනට පරදිනවා. එහෙත් අර්ජුන පවසන්නේ පරාජිතයන් මරා ඉතිහාසයේ නින්දාව ලබන්නට තමා අකැමැති බව යි. අයුක්ති සහගත ලෙස වැරදි මග පෙන්වීම් මත යුද බිමට ආ වීරයන් යයි සැලකුණු අය පරාජිත ව යුද බිම තුවාල ලබා වැතිරී සිටිනවා. මා විශ්වාස කරනවා, ඔබ කිසිවෙක් අසත් නිෂ්පාදන කොට ඉතිහාසයේ බිම වැතිර සිටීමට සිදුවන සිනමාවේදීන් නොවේ ය කියා.
කන්ක නමින් වෙස්වළාගෙන තමා ළඟ රැඳී සේවය කළේ යුධිෂ්ඨිර රජු බව දැන ගන්නා මත්ස්ය රජු කම්පිත ව සිය රජ අසුනට පැමිණෙන්නැයි කියනවා. මෙයට පිළිතුරු දෙමින් යුධිෂ්ඨිර කියන්නේ කිසිම රණවිරුවෙක් තමාට අයත් නොවන අසුනක හිඳ නොගන්නා බව යි. එය කෙනෙකුට කරන අවමනක් බව කියන යුධිෂ්ඨිර ඔබේ අසුනට ගොස් හිඳ ගන්නැයි රජුට පවසනවා.
මෙය වෙනත් දේ සම්බන්ධයෙන් ද සත්ය යි. සිනමාවේ වුණත් ඒ ඒ දස්කමට අනුව භෞතික ව නොව ආධ්යාත්මික ව හිමිවන අසුනක් තිබෙනවා. අප ද අනිසි ලෙස අනුන්ට අයත් අසුන් හිමි කර ගැනීමට ගොස් සැබැවින් ම අපට හිමි අසුන අහිමි කොට නොගත යුතු යි.
මට හිතෙන අන්දමට මම කතා කළා ප්රමාණවත් කියල යි මට හිතෙන්නේ. මම කැමති යි සිනමාව තුළ සිය කටහඬ අවදි කළ ස්ත්රී රත්නයක ප්රකාශයක් දෙකක් මෙතනට සම්බන්ධ කොට මගේ දේශනය අවසන් කරන්න. ඒ ගැහැනිය ලේඛිකාවක, සන්නිවේදිකාවක, කිවිඳියක මෙන් ම සිනමාවේදිනියක ලෙස ද නමක් දිනාගත් තුෂාරි අබේසේකර යි. ඇය පවසන්නේ පෘතුගීසීන් සහ ලන්දේසීන් වාසගම් පමණක් ඉතිරි කොට ඉතිහාසයේ නතර වූ බව යි. ඔබ ඉතිහාසයේ නතර නොවන සිනමාකරුවකු විය යුතු යි. ඉංග්රීසීන් තවමත් නතර නොවූයේ ඔවුන් යුද අවි අතහැර සාහිත්ය කලාවේ අවි අතට ගෙන ලෝකයට ආමන්ත්රණය කිරීමට සමත් වූ නිස යි. හින්දී බස නොදන්නා අයට ඉංග්රීසි උපසිරසි මගින් මහාභාරත ටෙලි වෘත්තාන්තය ආමන්ත්රණය කරනවා. තුෂාරිගේ තනිමිනිසා නවකතාවේ එක් තැනක සඳහන් වෙනවා, පිපාසිත අයෙකුට එක් වතුර පොදක් ලබා දෙන්න එය ඔබේ යුතුකම යි කියා. එසේ ම තවත් තැනකදී කිසියම් ක්ෂේත්රයක් වෙත වන ඇතැමෙකුගේ ආගමනය නිහඬ ව නිශ්චල ව තිබෙන බොහෝ දේ චංචල කිරීමට හේතු වන බව. අනාවරණය නොවී තිබෙන දෙය සමාජ යහපත උදෙසා අනාවරණය කළ යුතු නම් එය කළ යුතු වෙනවා.
සිනමාවේදිනියක වන තුෂාරි අබේසේකරගේ වචන සිනමාවේදීන් වන ඔබට මම මෙහෙම සම්බන්ධ කරන්නට කැමතියි. කලා පිපාසිත ලෝකයට ඔබේ සත් සිනමා කෘතිය නමැති පිරිසුදු වතුර ප්රදානය කරන්න. කලාවේ මාර්ගයෙන් අනාවරණය කළ යුතු දෙය අනාවරණය කරන්න. එවිට මේ නිශ්චල ලෝකය සදර්ථය උදෙසා චංචල වේවි. එය මෙයට වඩා උසස් රසිකත්වයක් ඇති, මෙයට වඩා යහපත් හදවත් ඇති, මෙයට වඩා ආදරණීය උසස් මානව සමාජයක් බිහි වීමෙහි ලා හේතු වේවි.
ඔබ සියලු ම දෙනාට යහපත ම වේවා!
