ඒත් වැහිදැරියට පේරාදෙණිය මුලින්ම දැනුණේ දුෂ්ට බලවේගයක් වගෙයි . හය-හත වසර දැරියක කාලෙ තාත්තා පේරාදෙණිය සරසවියට යන්න හදන කොට විරුද්ධතා පෝළි‍ම මුලම සටන් පාඨ කියාගෙන හිටියෙ වැහිදැරිය. ඒ කාලෙ තිබුණෙ තාත්තා ගිය‍ොත් වැහිදැරියටත් ඉස්කෝලෙ යාලුවන්ව දාලා යන්න වෙයි කියලා බයක්. ඒ නිසා ඒ කාලෙ අවංකවම වැහිදැරියට පේරාදෙණිය පේන්න බෑ. තාත්තගෙ අදහස වෙනස් වුණාට පස්සෙ තමයි පේරාදෙණිය දිහා සතුරු ආකල්පයක් නැතුව බලන්න වැහිදැරිය හිත හදාගත්ත‍ෙ.
සියල්ල වෙනස් වෙන්න ගත්ත‍ෙ නවය වසර‍ෙ එක්තරා දවසක පේරාදෙණිය සරසවියෙ දවසක් ගත කරන්න සිද්ද වුණාට පස්සෙ. ඒ වෙද්දි තව අවුරුදු කීපයකින් සරසවි යා යුතුයි කියලා හැඟීමක්වත් වැහිදැරියට තිබුණෙ නෑ. අවුරුදු ගාණක ඉඳලා හැමදාම වගෙ පන්ති‍‍ය‍ෙයි ස‍ෙක්ෂන් එක‍ෙයි පළවෙනියා වීම නිසා අමුතුවෙන් සරසවි යන්න උත්සාහ කළ යුුතුයි කියලා හැඟීමක් තිබ්බ‍ෙත් නෑ. කවියක් ලියා‍ගෙන - පොතක් කියවග‍ෙන - ෆිල්ම් එකක් බලාගෙන - යාලුමිත්‍ර සමාගම එක්ක විකාරයක් කරගෙන ඉඳලා - වාර විභා‍ග‍ෙට විතරක් පාඩම් කරගෙන හිටපු ජීවිතේ අංශක 360ක් අනිත් පැත්ත ගැහිලා වෙනස් වුණේ එදා.
එදා අර සුවහසක් සිරිලාංකික දූ පුතුන්ට හැ‍දෙන බයානක රෝගය වැහිදැරියටත් හැදුණා. පේරාදෙණි ෆීවර් එක. අවුරුදු කීපෙකට කලින් පේරාදෙණිය පැත්ත බලාගෙන බත් කන්නෙ නැති ලෙවල් එකක හිටපු - උ‍ද‍ෙන් නැගිටින්න වුණා කියලා එදා උදේත් නහයෙන් අඬ අඬ ආපු ළමයා හවස මුණගැහුණහම කැම්පස් එක දාලා යන්න බැරි තත්ව‍ෙකට ඇවිත් ඉන්නවා දැකලා තාත්තා සෑහෙන්න පුදුම වුණා.
එතැන් සිට වැහිදැරියගෙ ජීවිතේ සෑහෙන්න වෙනස් වුණා. හැමදාම කියවපු කතන්දර පොත් ශාස්ත්‍රීය පොත් එක්ක මාරු වුණා. ස්කොලර් කෙනෙක් වෙන ලෙවල් එකට නවය වසරේ කෝටුකිතයි ළමයා වැඩ කරන්න ගත්තා. සාමාන්‍ය ප්‍රො‍ජෙක්ට් එකක් පවා තීසිස් ලෙවල් එකට කරන්න වැසිදැරියට ඕන වුණා. බහුවරණ ප්‍රශ්නපත්තරවල සම්පූර්ණ ලකුණු ගන්නවා කියන එක සාමාන්‍ය කාරණාවක් බවට පත් වීගෙන ඇවිල්ලා රචනා ප්‍රශ්නවලත් ලකුණු කපන්න බැරි තත්ත්‍ව‍ෙකට ආවා. පාසල් ජීවිතයෙ මුණගැහුණ සුන්දරම ගුරු තරුවක් වුණ ත‍ෙන්නකෝන් සර් එක වතාවක ඉතිහාසය ප්‍රශ්න පත්තරේට ලකුණු සීයෙන් සීයක් දීලා වැහිදැරියව ඉතිහාසගත කළෙත් ඒ කාලෙදියි.
ශිෂ්‍යත්වෙට කිසිම පන්තියකට යවන්න‍ෙ නැතුව-විභාග‍ෙ දවසෙ උදේ 'ඔයා ලියන්න කැමති නම් ගිහින් දාන්නම් - නැත්තං තව ටිකක් නිදාගන්න' කියපු අම්මයි තාත්තයි ඒ දුෂ්කර ක්‍රියා පිළි‍වතෙට අකැමැති වුණාට හිතුවක්කාර ළමයාග‍ෙ අනවරත වැඩ කිරිල්ල නතර වුණේ නෑ. ඒ පිටුපස තිබුණෙ තව අවුරුදු කීපෙකින් පේරාදෙණියට යන්න තිබුණ විප්‍රකාර ආසාව.
ඇතැම් විට ඒ කාලෙ පේරාදෙණියෙ ශිෂ්‍යාවක, බ්ලොග්කාරිණියක සහ සමීප මිතුරියක වුණු, දැන් පේරාදෙණියෙම කථිකාචාර්යවරියක වන ආචාර්ය දිලිනි ආරියවංශ, වැහිදැරියට පරමාදර්ශයක් වුණා වෙන්නත් පුළුවන්. ඇය පළමු වසර සිසුවියක් කාලෙ පවා ඇයගෙ පර්යේෂණ ලිපි කියවලා අනිත් සරසවිවල මහාචාර්යවරු කවුද මේ අලුත් කථිකාචාර්යවරිය කියලා සිංහල අධ්‍යයනාංශයට කතා කරලා අහන තරමේ විදග්ධ බවක් තිබුණ, සද්ධර්මරත්නාවලියෙ වගේ සිංහලයි-ඒ මට්මමින්ම ඉංග්‍රීසියි-පාලියි-සංස්කෘතයි වගේ භාෂා ගණනාවක් ඉතාම ලස්සනට හසුරුවපු දිලිනි අක්කා නිසා පේරාදෙණියෙ යන්න නම් එහෙම බුලට් එකක් වෙන්න ඕන කියලා ටීනේජ් වැහිදැරිය හිතුවා වෙන්න ඇති කියලාත් දැන් අවුරුදු ගණනක් ආපස්සට හැරිලා බලද්දි හිතෙනවා.
කොහොම හරි සා/පෙළ කාලෙට එද්දි වැහිදැරියගෙ ලැප් එකේ වෝල්පේපර් එකට පේරාදෙණිය සරසවියෙ පින්තූරයක් ඇවිත් තිබුණා. රෑට පාඩම් කරලා මහන්සි වෙද්දී වැහිදැරිය ඉයර් ෆෝන්ස් ගහගෙන පේරාදෙණියෙ සරසවි ගීතය අහන්න පුරුදු වෙලා හිටියා. ඒක සා/පෙ, උ/පෙ කාලෙ කොච්චර ඇහුවාද කිව්වොත් අදටත් වැහිදැරියට පේරාදෙණියෙ සරසවි ගීතය කටපාඩම්.
වැහිදැරියට සමීප හුඟක් අයත් මේ පේරාදෙණි ලාලසාව ගැන දැනගෙන හිටියා. පේරාදෙණිය රෝහලේ ඩොක්ට ලලිත් කැම්පස් එකට කිට්ටුවෙන් අලුතින් ගෙයක් හදද්දි වැහිදැරියට සරසවි ශිෂ්‍යාවක් වුණාම ඉන්න කාමරේකුත් වෙන් කරලා තිබ්බා. ඒ වගේ පේරාදෙණි ආවාම එයාලගෙ ගෙදර එන්න ඉන්න කියලා කියපු නෑදෑයො හිතවත්තු වැහිදැරිය ජපුරට යනවා කිව්වම නවවෙනි පුදුමෙ ගැන ඇහුවා වගේ පුදුම වෙන තරමකට පේරාදෙණි ලාලසාව වැහිදැරිවිගෙ ජීවිතේ එක්ක බැඳිලා තිබුණා. ඊයේ පේරාදෙණියෙ ගියාම වැහිදැරිවිගෙ පේරාදෙණි ලාලසාව මතක් වුණා කියලා අද උදේ ප්‍රබෝධා එවපු කෙටි පණිවිඩයත් මේ ලිපිය ලියන්න ආසන්නතම හේතුවක් වුණා.
මෑතක් වෙනකම්ම අමතක වෙලා තිබුණ, පේරාදෙණි සරසවිය ගැන වැහිදැරිවි ලියපු මේ කවියත් මෙතන සටහන් කරන්න හිතුණෙ මේක ලියැවුණේ මීට අවුරුදු ගාණකට කලින් - 2011 අවුරුද්දෙ මැද කාලෙක, සුව කරන්න බැරි තරමටම පේරාදෙණි ෆීවර් හැදිලා තිබුණ කාලෙ නිසයි.
මුල්ම දින ඔබ බලන්නට ආ,
මැවේ මට මතකෙන්
පුංචි දැරියක් වීමි එදවස
හසර නොම දැන උන්
එදවසත් පොඩි නෙත් අයා
විඳගතිමි ඔබ මවිතෙන්
ඉනික්බිති මෙහි පැමිණි වරෙකදි
පිරුණි හද පැතුමින්
යළි යළිත් විත් මේ සදාතන
වසත් කල රඳමින්
මවුනි අහුලමි නේ පැතුම්
නැණ පැණ එළිිය විඳිමින්
ශිලා ටැම්-වළ-මල් පාර අස
විහඟ නෙතු අතරින්
දකිමි තැන තැන රතු අකුරු
ඔබෙ තුරුණු විරු දරුවන්
හරිත තුරුලිය අතු අගිස්සෙහි
රැඳෙන පිනි වතුරින්
මවුනි සරසවි ගලන සිහිලස
දැනේ මට නොමඳින්
කලා සිප් දරනා ළයාදර
දෝත දිගු කරමින්
මා තබාගනු මැනවි සෙනෙහෙන්
දිනෙක ඔය තුරුළින්
ආයේ මේක කියවද්දි ජීවිතේ කොච්චර වෙනස් වෙලාද කියලා වැහිදැරියට හිතුණා. පේරාදෙණියට යන්න ඕනම කියලා හිතන් හිටියා වුණත් උසස් පෙළ අවසන් වෙලා යම් කාලයක් ගත වෙද්දි වැහිදැරියගෙ සරසවි අපේක්ෂාවන් - හොඳම විශ්වවිද්‍යාලය ළඟම විශ්වවිද්‍යාලයයි කියන තැනට විතැන් වෙලා තිබුණා. දළදා මාළිගාව - වැවරවුම - පේරාදෙණිය තානායම - ගල් බංගලාව - උද්භිද උද්‍යානය ආදිය වටා එක්රැස් ව තිබුණ සිහිනත් නිතිපතා දුර යන්න වීම, ගෙදරින් ඈත් වෙන්න වීම කියන රියැලිටිය ළඟ ඉතා වේගයෙන් ඈත්ව යමින් තිබුණා. ඒ නිසා විශ්වවිද්‍යාල අයදුම්පත් පුරවද්දි වැසිදැරිය පළවෙනි තෝරාගැනීම විදියට සඳහන් කළේ ඉපදිච්ච දවසෙ ඉඳන් දණගගා ගියපු - බැචස් ගණනාවක අය්යලා අක්කලා එක්ක උස් මහත් වුණ සරසවිය වුණ ජපුර. කොහෙත්ම සිලෙක්ට් වෙයි කියලා නොහිතෙන - නැව් නෙමේ බෝට්ටුවක්වත් නොඑන හරියකින් හයවෙනියට හත්වෙනියට තමයි පේරාදෙණිය සඳහන් කළේ.
ඒත් විසාකාවෙ හොඳම යාලුවන් අට දෙනාගෙන් වැඩිපුරම පේරාදෙණියට යන්න ආසාවෙන් හිටිය මනුස්සයා - වැහිදැරිය වගේ දිව දෙකේ මනුස්සයෙක් නොවී - ඇත්තටම පේරාදෙණියට ගියා. නීති පීඨෙට- කැළණියට-කොළඹට-ජපුරට විසි වුණ අනිත් හත් දෙනා එයාව බලන්න පේරාදෙණි එනවා කිය කියා නිතර කිය කියා හිටියත් ඒ ට්‍රිප් එක අන්තිමට ගියේ අපි අට දෙනා අවසන් වසර සිසුවියන් වුණාටත් පස්සෙයි. අක්බාර් පාලම උඩ කුඩ තියාගෙනත් වැස්සට තෙමිලා - ගල්කණු මල් ගස් අස්සෙ ෆොටෝෂූට්ස් කරලා - කිලෝමීටර්ස් ගාණක් කැම්පස් එක ඇතුළෙ කෑ ගගහා පයින් ඇවිදගෙන ගිහිල්ලා හවස් වෙද්දි උණ හැදිලා කටඅඬත් අතුරුදන් වුණාට පස්සෙ පේරේ නොආ තීරණේ හොඳයි කියලා වැහිදැරියට යම් දුරකට හිතෙන්න පටන් අරන් තිබුණා. ඇතැම් විට ඒ සෞන්දර්යයත් ගම්භීර ගතියත් සෞම්‍ය හුදෙකලාවත් දිනපතා විඳින්න බර වැඩි වගේ හැඟීමකින් වෙන්නත් පුළුවන්!
කොහොම හරි ඊයෙ පෙරේදා වැහිදැරිය සම්මුඛ පරීක්ෂණයකට පේරාදෙණිය සරසවියට ගියා. ඒ ගමන මීට අවුරුදු කීපයකට කලින් යෙදුණා නම් ඒ මොහොතේ ලෝකෙ සතුටින්ම සහ බලාපොරොත්තු සහගතවම ඉන්න මනුස්සයා වැහිදැරිවි වෙන්න හොඳටම ඉඩ තිබුණා. ඒත් අන්ධකාර කාලයක අග මුණ ගැහුණ අනවරත ආලෝකයක් ප්‍රදායනය කරන තාරකා එළියක් වගේ ඇදුරුතුමියක්, භාවනාමය තෘප්තියකින් උගන්වන්න පුළුවන් විෂය නිර්දේශයක් සහ සෙන් උද්‍යානයක සන්සුන් බව සහ උද්යෝගය එකට කැටි වුණ බොන්සායි තුරු වාගෙ සිසුන් කණ්ඩායමක් මුණ ගැහුණාට පස්සෙ ඒ තීරණය - ගැනීමට ඉතාම අපහසු තීරණයක් බවට පත්වෙලා තිබුණා. සමීපතමයන්ගෙන් දුරස්ව යාම හා සමානම අසීරුවක් පෙර කී අත්හැරීම ගැන නිකමට හිතන කොට පවා වැහිදැරියට දැනුණා..
ඉතින් ඒ නිසාම වෙන්න ඇති, පේරාදෙණියෙ ලස්සන මේ වතාවේ නම් වැහිදැරියගේ ඇස් දෙකට අල්ලාගන්න අසීරු වුණා. වැව රවුමෙ ඇවිදන් යද්දි - දළදා මාළිගාව ඇතුළෙදි නම් දෙනෝදාහක් මැද වුණත් දැනෙන සන්සුන් නිශ්චලතාව දශම ගණනකින්වත් වෙනස් වෙලා තිබුණෙ නැතත් මල් පාර - වළ - පොළොන්නරුව - වූස් ගෙම්බා අවන්හල් වගේ- වැහිදැරිය වෙනදාට කැම්පස් එකේ ඇවිදින්න කැමතිම තැන්වලවත් ඇවිදින්න වුවමනාවක් මේ පාර දැනුණෙ නෑ.
සමහර තැන් ලස්සනටම දැනෙන්නේ ඒ තැන්වලට අපිට අයිතියක් - හිමිවීමක් - අඩුම තරමේ හිමිවෙයි කියන බලාපොරොත්තුවවත් නැති වුණාම වෙන්න ඇති - වැවරවුම පහු කරගෙන ඇවිත් කොළඹ පැත්තට වාහනේ හැරවෙද්දි, ඉයර් ප්ලග්ස් අස්සෙන් හන්තානේ කඳු මුදුන සිසාරා සින්දුව අහගෙන හිටපු වැහිදැරියට හිතුණා..!
.jpeg)
