30. මල් පොකුරු,ආබරණ සහ ළඳබොළඳකම් වෙනුවට...

"..ඒ අර බලන්නකො.. කරාබු දාන්නැති ගෑණුළමයෙක්..."

ඔය කතාව මට හයක් හතරක් නොතේරෙන කාලෙ ඉඳල අනන්ත වාරයක් ඇහිල ඇති. ළමයගෙ කන හිල් කොරල රිද්දන්න නොහැකි බවට තාත්තත්, අම්මත් ඒකමතික තීරණේකට එළැඹීම හේතුවෙන් පොඩි කාලෙ මගෙ කන විදල නැහැ. ටිකෙන් ටික ලොකු වෙද්දි මටත් කන විදින්න වුවමනාවකුත් දැනුණෙන් නැහැ. ආබරණ පාවිච්චි කරන්න වුවමනාවක් දැනුණෙත් නැහැ. ඇයි දෙයි හාමුදුරුවනේ.. මේ යසට තියෙන කන මොකටද නිකං හිල් කරගන්නෙ. හිල් කරගත්ත මදිවට ඕවයෙ සරුවපිත්තල එල්ලන්නත් එපායැ.. සමහරු කන අතගාලා අනේ පව් කියලා කියද්දි හිනත් යනවා.. අඳින ඇඳුමට ගැළපෙන්න පාට පාටින් කරාබු තෝරන්න ඕන නැති වීමත්, කොයි වෙලාවෙ හරි කන කඩාගෙන රත්තරන් කරාබුව උගුල්ලන් යාවි කියල බයෙන් ඉන්න ඕන නැති වීමත් කොයි තරම් පිනක් ද කියල ඒ ඇත්තන්ට වටහල දෙන්න අමාරුයි නොවැ..

"බඳින දවසටවත් කන විදිමු නේ...? "

කියලා ඒ ඇත්තො අහද්දි,

"බඳින කොට උත්සවයක් නම් ගන්නෙ නෑ.ඒ සල්ලිවලින් පුස්තකාලයක් හදන්න හිතන් ඉන්නෙ.." කියල මං කටවහගන්නව.

අනිත් එක තමා සකල ස්ත්‍රී වර්ගයා මල් පොකුරුවලට ආසා කරන බවට තියෙන මිත්‍යා විශ්වාසය මං නං කොහෙත්ම පිළිගන්නෙ නැහැ. අඩුම තරමෙ මල් පොකුරුවලට ආසා කරන්න එක හේතුවක්වත් මට හිතාගන්න බෑ. ඔන්න නැචුරල් මල් කළඹක සුවඳට හරි ලස්සනට හරි ආසා කළා කියමු. ඕක පරවෙලා ගඳ ගහන කොට පැත්ත පළාතක ඉන්න පුළුවන් ද..? ප්ලාස්ටික් මල් කළඹක් පරවෙන්නෙ නැතුව ලස්සනට තියාගන්න පුළුවන් කියල තර්කයක් ගෙනාවැහැකි. ඒත් වදේ ඕවයෙ දූවිලි බැඳෙනවනෙ.. තව එකක් තමා ආදරේ ප්‍රකාශ කරන්න මල් යොදා ගන්න පුළුවන් කියන එක.. ඒත් දෙයියනේ පෙම්වතාගෙන් පොතක් තෑගි ලැබුණම ඇති වෙන ආදරෙන් දසලක්ෂෙන් පංගුවක් ඇති වෙනවද එයාගෙන් මල් පොකුරක් තෑගි ලැබුණොත්.     

අපේ අම්මල තාත්තලත් අනික් ගෑල්ලමයින්ට වගේ මටත් හැම උපන්දිනේකටම මාල- මුදු- කරාබු - දිලිසෙන පාට පාට ගවුම් හෙම ගෙනත් දුන්න නම්, එහෙමත් නැත්නම් මගෙ කාමරේ බිත්තිවල රෝස පාට තීන්ත ගාලා - තුරුල් කරගෙන නිදාගන්න අලි ටෙඩිබෙයාර්ස්ලා ගෙනැත් දුන්න නම් මාත් අනිත් සමහර ගෑල්ලමයි වගේ වෙන්න ඉඩ තිබුණ. ඒත් මේ අවුරුදු දහනමයෙන් එක අවුරුද්දකවත් මට උපන්දිනේකට තෑග්ගක් විදියට සෙල්ලම් බඩුවක්, ඇඳුමක් ගෙදර උදවියගෙන් තෑගි ලැබිල නැහැ. හැම අවුරුද්දෙම ලැබුණෙ පොත්..! වයසෙ ගාණට.. උදාහරණයක් විදියට එකොළොස් වැනි උපන්දිනේට පොත් එකොළහක්.. 

මේ කාටවත් දොස් පවරන්න ලියූ ලියැවිල්ලක් නොවෙයි. ළඳ බොළඳ ගෑල්ලමයින්ට අපහාස කරලා ලියපු දේකුත් නෙමෙයි.. ඒත් ලෝකයෙ බටහිර රටවල තත්ත්වය බලද්දි ඒ රටවල හැම ක්ෂේත්‍රයකම පාහෙ 50% - 50% ගැහැණු - පිරිමි සහභාගීත්වයක් දකින්න පුළුවන්.වෛද්‍ය,කලා,මාධ්‍ය ආදී අනේක විධ ක්ෂේත්‍රයන්වල.. ඒත් ලංකාවෙ හුඟක් දෙමව්පියො ගෑණු දරුවන්ව පොඩි කාලෙ ඉඳල හදන්නෙ බොහොම දුර්වල ජීවීන් කොට්ටාසයක් විදියට. ගැහැණිය ඉතා ම සියුමැලි, දුර්වල, ශක්ති හිීන ජීවියෙක් නම් කොහොමද ලෝකෙ තියෙන දරුණු ම වේදනාව වන ප්‍රසව වේදනාව දරාගන්නෙ..? නමුත් ලංකාවෙ පුංචි ගැහැණු දරුවන් තුළ පවා බොහෝ විට ඇති කරල තියෙන්නෙ තමන් පිළිබඳ ව අවතක්සේරුවක්. කැරපොත්තෙක් දැක්ක ගමන් ගමට ම ඇහෙන්න හූ තියන මානසිකත්වයෙන් ඔබ්බට ගිහින් තමුන්ගේ සමාජ මෙහෙවර ගැන කල්පනා කරන්න බොහෝ ගැහැණු දරුවන්ගෙ මනස සකස් කරලා නැහැ.. එතනයි වරද තියෙන්නෙ.. 

අපේ බ්ලොග් අවකාශයෙ ම සහෘද ඉයන් මාමා ලියූ දැන් ළඳුන් සිංහාසනේ ගීතයේ පද වචන බවට පත් නොකර සත්තාවක් කිරීමේ වගකීම ඇත්තේ අප අත බව අමතක කරන්නට බැහැ.

මං මෙතැනදි කියන්නෙ ස්ත්‍රී ලාලිත්‍යය නැති කරගත යුතු බව නොවෙයි.  මේක කිසිසේත් ම ස්ත්‍රිවාදී කෝණයකින් ලියන ලිපියකුත් නොවෙයි. ඒත් අනවශ්‍ය විදියට බොළඳකම් පෙන්වන්න ගිහින් රටට ලෝකෙට විහිළුවක් නොවී, සමාජයට වැඩදායක විදියට ජීවත් විය යුතු බවයි මගේ අදහස. 

ලෝකය වඩාත් යහපත් තැනක් කිරීමේ කාර්යභාරය ඔබ අප සියලු දෙනාගේ උර මත පැටවී තිබෙන මහත් වගකීමක්.. ඒ සමාජ මෙහෙවරේ දී ගැහැණු - පිරිමි භේදයක් කිසිසේත් ම අදාළ වෙන්නෙ නැහැ.

ඒ අරමුණ වෙනුවෙන් වැඩ කිරීම සඳහා අපට මල් පොකුරු වෙනුවට පොත් සිපගන්නත්, අබරණ වෙනුවට පෑන් අතට ගන්නත් හැකි විය යුතුයි...
අප එසේ අපේ ශක්ති ප්‍රමාණයෙන් ලෝකය යහපත් කරනු පිණිස වැඩ කරන කල අප නොදැනුවත්ව ම මේ ලෝකය බොහොම ප්‍රියමනාප තැනක් බවට පත් ව තිබේවි...