110. ඈත කඳු පෙළින් එහා, තිත්ත මල් සහ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතාදරය!

මේ ඊයෙ පෙරේදා ඩොක්ට සංජීවනී මුණගැහෙන්න තාත්තා එක්කලා ගිය වෙලාවෙ කලකට පස්සෙ හමු වෙලා ආගිය කතා කරමින් ඉද්දි එතුමිය කීවා, ප්‍රියංකා අමරතුංග දුරින් නෑදෑයෙක් වෙනවාය කියලා.. එතනින් ප්‍රියංකා අමරතුංගගෙ පොත් ගැන පටන්ගත්ත සංවාදෙ ඇදිලා ඇදිලා ගිහින්, ඩොක්ටර්ගෙ ෆී එක ගන්නෙ නැතුව රීෆන්ඩ් කළා කියලා ඩොක්ට එක්ක පොඩි සණ්ඩුවකුත් අල්ලලා පරාද වෙලා, කවුන්ටර් එකෙනුත් හැමදාම අඳුනන නාඳුනන ගොඩක් දෙනෙක්ට ඩොක්ටගෙ රීෆන්ඩ් වදින හින්දා ඊට එරෙහි වෙලා වැඩක් නෑ කියලාත් අහගෙන, රට සමාජවාදී වෙන්න පෙරත් ජනතාවාදී දොස්තරවරු සිටීම ගැන ආහ්ලාදයද සහිතව ආයෙ ගෙදර බලා ආවා. ඒ එන අතරෙ තමා වැහි දැරියට අලුත් වියුණුවක් ලියන්න හිතට ආවෙ. ඒකට හේතුව ඒ සංවාදෙදි මතු වෙච්ච, ප්‍රියංකා අමරතුංගගෙ රිවිසරසි අතිරේකයෙ ගිය නවකතාවක්. ඒකෙ නම 'තිත්ත මල්!'

මට මතක හැටියට ඒ රිවිර පත්තරේ ආව මුල් කාලෙ. රිවිසරසියෙ ආසාවෙන්ම කියවලා කපලා අරන් තියාගත්තෙ, රසික ජයකොඩි ලියාපු 'දවසක්දා හැන්දෑවක' තීරුලිපි එකතුව. ඉතින් රිවිසරසි කියවන කාලෙ ඔය කතාවත් මං පත්තරේ ආව ගමන් ටැබ්ලොයිඩ් කෑල්ලෙ පැලක් අටවගෙන කියෙව්ව විත්තිය මතකයි. 

හැබැයි වැසිදැරියගෙ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතා ආලෙ පටන්ගත්තෙ, ශේක්ස්පියර්, ආයුර්වේදය, හෘදය සූත්‍රය සහ භාවනාව ආදී මනරම් හා ගැඹුරු තේමා රාසියක් එක්තැන් කළ 'තිත්ත මල්' කියවන්න හුඟ කාලෙකට කලින්. සමාජමාධ්‍ය ජනප්‍රිය වෙන්ඩ කලින් ගෙවුණ ⁣නවයොවුන් වියකට හිමිකම් කියාපු අවසාන පරම්පරාව වෙච්චි වැසි දැරියලාගෙ පරම්පරාවෙ බොහෝ ගෑණු දැරිවියො ටැබ්ලොයිඩ් කියෙව්වෙ සිනමා තරු, ගායක තරු සහ රූපලාවණ්‍ය ඔත්තු ආදිය ගැන දැනගන්න වුණත්, නිදහස් සිතිවිලි බ්ලොග් අඩවියෙ රවි මාමා කියන්නැහේ වැසිදැරිය හැත්තෑව අසූවෙ උපදින්න ඉඳලා වැරදීමකින් මේ කාලෙට ප්‍රාදූර්බූත වෙච්ච මානවිකාවක් හන්දා උන්දෑ ටැබ්⁣ලොයිඩ් කෑලිවල හිටපු නලු කෑලි දිහා ඇහැක් ඇරල⁣ නොබලා, ගෙනාව ගමං පත්තරෙන් ඩැහැගත්තෙ සාහිත්‍ය කෑලි ටික! 

ඒ කියද්දි මතක් වුණෙ, මේ ළඟදි  වැහිදැරිවිගෙ නවයෙ පන්තියෙ එකට හිටපු යාලුවෙක්, වැහිදැරිවිගෙ අම්මටයි වැහිදරුවටයි ආපිකෝ එකේදි මුණගැහිලා කිව්වලු, වැහිදැරිවි කසාද බැඳපු එක පුදුමයි, ඒ කාලෙ වැහිදැරිවිට කොල්ලො පේන්න බැරිය කියලා.. දැන් ආපහු හැරිලා බලද්දි තමා හිතෙන්නෙ, ශිහාන් මිහිරංග⁣ට යුනිෆෝම් එක ඉරලා පපුවෙ අස්සන් ගහන්න කියපු, සිහාන්ගෙ ඩේ කාඩ්ස් එක්කහු කරපු, සිහාන් පැරදුණාම අස්සයා මැරිච්ච කව්බෝයි වාගෙ අඬපු ⁣කෙල්ලො උන්න කාලෙක, සිහාන්ගෙ නවපන්නෙ කොණ්ඩෙ මෙලෝ ලස්සනක් නොදැකපු - සිහාන් අනුකාරකයෙක්ය කියා විවේචනය කරාපු, ටීනේජ් වැහිදැරිවි අමුතු ඩෑල් එකක් වගෙ පේන්න ඇතිය කියලා..)) 

ඒකෙන් මේකෙන් වැඩක් නෑ.. මං කියමින් උන්නෙ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතා ගැන. වැහි දැරිවි ටැබ්ලොයිඩ් කතා කියවන්න පටන්ගත්තෙ සිළුමිණ පත්තරේ රසඳුන සහ දිවයින පත්තරේ මීවිත අතිරේකෙන්. රසඳුනේ කතා අතරින් නම් වැහි දැරියට මතක හිටියෙ යමුනා ⁣මාලිනී ලියූ 'සඳමාධවී' විතරයි. ඒ කතාවෙ තරුණයා අතින් ලියැවුණු කවියක්, පසුව ගීයක් වී ගැයෙනවා ඇහෙද්දි දැනුණ අතීතකාමයෙ තිවුණෙ වෙනස් සෞන්දර්යයක්.

සුදු ඇඳගෙන සඳ ඇවිදින්

දුර කඳු මුදුනට..

නිදි නැති සිත ගෙන යයි

සිතිවිලි ගං ඉවුරට..!

මේ ලියන මොහොතෙත් වැහිදැරියගෙ සවන් පත්ළෙන් ඒ ගීය වාදනය වෙනව.

වැහි දැරිවි දන්නා තරමින්, චන්දො හෙවත් චන්ද්‍රසිරි දොඩන්ගොඩ නමැති ප්‍රතිභාපූර්ණ නවකතාකරුවා ජීවිතක්ෂයට පත් වෙන තුරු මීවිත ටැබ්ලොයිඩයෙ නවකතා ලිව්වා.

ඉතින් වැහි දැරිවි මුලින්ම කියෙව්ව ටැබ්ලොයිඩ  නවකතාව ඔහු ලියූවක්. මට මතක හැටියට 'ආත්මා'. ඉන්පස්සෙ 'සතී'. ඒ හැමෙකකම චිත්‍ර ඇන්දෙ ජනක රත්නායක. ඔබේ හිතේ මේ වදන කියවද්දි ඇඳෙනවා ඇති ඔහුගෙ අවර්ණ පැන්සල් පෑන් ඉරිවලින් සිත්තම් වුණ මනරම් නූතනමය සිත්තම්. මේ සටහනේ අයිකනය ලෙස ඇමිණුවෙත් ජනක රත්නායකගෙ සිත්තමක්ම තමා. ඒ චිත්‍රකර්මවලින් අලංකෘත වෙච්ච චන්දොගෙ නවකතා ඇසුරින් වැසිදැරිවි වඩාත්ම ආසා වුණ නවකතාව වුණේ, 'ඈත කඳුපෙළින් එහා!'

ඔය ටැබ්ලොයිඩ කියවලා විතරක් සෑහීමට පත් වෙන්න බැරි වුණ වැහි දැරිවි, තාත්තාගෙත් මහප්පාගෙත් පරණ පත්තර නිධානෙ අවුස්සලා අවුස්සලා සිත්තරාදී පරණ චිත්‍රකථා පත්තරවලත්, අරලියාදී යොවුන් සඟරාවලත් කොටස් වශයෙන් පළ වී තිබූ නවකතා, සිහියක් පතක් නැතුව දූවිලි නාගෙන කියවන්න පටන්ගත්තා. ඒ අතරෙ තිබුණ නවකතා ඇසුරින් තදින්ම මතකෙ රැඳුණ නවකතාකරුවන් වූයේ මයිකල් ආන්ජලෝ ප්‍රනාන්දු, ප්‍රදීප් බාලසූරිය ආදි නවකතාකරුවන්. ඒත් ඒ අතරෙ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතාදරයෙ උඩින්ම රැඳෙන්නෙ චන්දොගෙ අමුතු නවකතා ආර..)

දැන් චන්දො නෑ. ඒත් හැමදාකම කඳු දකිද්දි චන්දොගෙ 'ඈත කඳුපෙළින් එහා' නවකතාවෙ තිබූ එක් කුඩා කවියකුත් - වැහිදැරියගෙ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතාදරයත් මතක් වෙන්නේ නොස්ටැල්ජියාවක් සමඟින්!

ඈත කඳුපෙළින් එහා

තාරකා සිනාසිසී

එන්න,යන්න, මාත් එක්ක

කතා කරනවා..!

දැන් කියවන්න තරමෙ ලස්සන ටැබ්ලොයිඩ කතා කොහේවත් නැති වුණත් අදත්, බෙලිහුල්ඔය චාරිකාමය නැවතුමක අහස දකිද්දි ඇස ගැටුණ - කතා කරන තාරකා අස්සේ යම් තැනක වැසි දැරියගේ ටැබ්ලොයිඩ් නවකතාදරේ හැංගිලා තියෙනව!

109. රොමැන්තික ආහ්ලාදය සහ සහෝදර බිමක මල් සිටුවීම..!

අවුරුදු අටෙන් විතර සෝවියට් පොත් කියවන්න පටන් අරගත්ත පොඩි දැරියක්, රෝහණ විජේවීරට මංගල ඡන්දෙ දුන්න අම්මෙකුගෙ දුවක්, සමාජදේහය වසා පැතිර පවතින නූගත් බව නසමින් බුද්ධිමත් සහ ප්‍රඥාවන්ත පරපුරක් බිහි වනු ප්‍රාර්ථනා කරන අධ්‍යාපනවේදිනියක්, ස්ත්‍රී පුරුෂ පන්ති කුල සමානාත්මතාව අත්‍යන්තයෙන්ම විශ්වාස කරන තරුණියක් විදියට, පවත්නා දේශපාලන ප්‍රවාහය හා එකඟ වන නොවන තැන් ඇති මුත්, ඔව්, විසිදෙවැනිදාව යනු, වැසිදැරියට ජීවිතයේ සන්තුෂ්ටිදායක දවසක්!

ජාතික ජන බලවේගය සම්පූර්ණයෙන්ම සමාජවාදී නොවේය යන තර්කය ඒ සන්තුෂ්ටියට කිසිසේත්ම බාධාවක් නොවෙයි. මාක්ස්වාදය, කොමියුනිස්ට්වාදය හෝ සෝවියට් සමාජවාදය සම්පූර්ණයෙන්ම මෙබිමෙහි ස්ථාපිත කිරීම ප්‍රායෝගිකත් නෑ. දේශයෙහි පවත්නා සමාජ,සංස්කෘතික ප්‍රවාහය වඩා යහපත්, වඩා අදූෂිත තැනක් කිරීම සඳහා සමාජවාදී දේශපාලනය යොදාගැනීමයි විය යුත්තෙ. ජාතික ජන බලවේගය මේ සා ජයග්‍රහණයක් අත් කරගන්න හේතුවත් ඒ අවශ්‍යතාව ඔවුන් හඳුනාගැනීම නිසයි.

කිසිදු දේශපාලන ප්‍රවාහයක කොටසක් නූනාට, ජීවිතයෙ මංගල ඡන්දය ධනවාදී පක්ෂයකට දෙන්නට තිබූ අකැමැත්ත නිසා දහඅට පිරුණාට පස්සෙ නන්නාඳුනන ජවි‍පෙ සහෝදරුවරු දෙන්නෙක්ටත්, සහෝදරියකටත් මහමැතිවරණෙදි ඡන්දෙ දුන්න වැසිදැරියට, එතෙක් මෙතෙක් පාර්ලිමේන්තුවෙ අසාධාරණයට එරෙහිව තනිව සටන් කළ නුදුටු සහෝදරයකු, 9වන විධායක ජනාධිපතිවරයා ලෙස, ඡන්ද පනස්හත්ලක්ෂයක් ලබමින්, පත් වෙද්දි යමක් නොලියා ඉන්න අපහසුයි. නමුත් එය රොමැන්තිකකරණයට ලක් වූ ලිවීමක් වනවාට වැසිදැරිය කැමති නැහැ.

පාර්ලිමේන්තුවේ දූෂිතයන්ට එරෙහිව කෑගහන විප්ලවකාරයා සහ ජනතාව අමතන සන්සුන් - තැන්පත් සහෝදරයා අතර පවතින විස්මය දනවන සුළු පරස්පරය සහ ජනතා නියෝජකයකු ලෙස අත්‍යයන්ත‍යෙන් හැඳින්විය හැකි අන්දමේ දුර්ලභ දේශපාලකයෙක්, දූෂකයන් අමතන දෘඩ ස්වරය සහ දූෂණයට ලක් වූවන් අමතන විශ්වාසදායී මන්ද්‍ර ස්වරය අතර ඇති වෙනස, රොමැන්තික ව දැනීම ඉතා ස්වාභාවික බව නොපිළිගන්නවා නොවෙයි.

පරිවාසවලට රිංගා මව්පියන් නැති දැරිවියන් පවා අත් නෑර වාර්තාගත ස්ත්‍රී දූෂණයන් කළ -ගැහැණුන්ව මුළුතැන්ගෙයි මෙවලම්, ලිංගික භාණ්ඩ හෝ ලස්සනට තබන මල් පෝච්චි ලෙස ගෙන වාස්තවීකරණයට ලක් කරන ඊනියා තරුණ නායකයන්ට ආකර්ෂණය නොවන තරුණියන් තුළ - ස්ත්‍රීන්ව නායිකාවන් සහ සහෝදරියන් ලෙස හඳුන්වන ජනාධිපතිවරයකු කෙරේ පවතින ආකර්ෂණයට එහා ගිය ගෞරවය අතිශය ස්වාභාවිකවයි. තරුණියන් පමණක් නොවෙයි, තරුණයන්, ඒ විතරද මැදිවියේ වැඩිහිටි ආදී විවිධ පරාසයන් නියෝජනය කරන - වසර ගණනක තට්ටු මාරු දේශපාලනයෙන් හෙම්බත්ව සිටි ඡන්දදායකයන් බහුතරයක්, අසාධාරණයට එරෙහිව නැගී සිටි අවුරුදු 'පනස් පහක' තරුණයෙක්ට ආකර්ෂණය වීම සිදු වූ වේගය ඇතුළේ ඡන්ද හාරලක්ෂ ගණනක් - පනස්හයලක්ෂය ඉක්මවා ඉහළ යාම මවිතයක් වන්නට කාරණයක්ද නෙමෙයි. 

අප සමඟ පශ්චාත් උපාධිය හැදෑරූ එක්තරා ප්‍රසිද්ධ පිරිමි පාසලක ගුරුවරියක් ඒ පාසලේ දරුවන් අන් දරුවන්⁣ට වඩා හොඳ බව කියද්දී, ඊට ඉතා තදින් විරුද්ධ වී සියලු පාසල්වල සියලු දරුවන්ට සම පහසුකම් ලැබිය යුතු යැයි, පාර්ලිමේන්තු යන්න කලින්  විශ්වවිද්‍යාල ආචාර්යවරියකව සිටියදී පවා අධ්‍යාපනයෙහි පන්ති විෂමතාවට එරෙහිව තර්ක කළ ඇදුරුතුමියගේ මතකය, කෙටිකලකට පෙර අගමැතිතුමියගේ සිසුවියකව සිටි වැසිදැරියට අමතක කළ නොහැකියි.

සංදර්ශන නොපවත්වා විනාඩි දහයෙන් දිවුරුම් දී මිලියන දෙසීයක් ඉතුරු කිරීම, ඇතැම් දේසපාලුවන් විසින් මෙතෙක් නොගෙවා සිටි රජයට අය විය යුතු මුදල් නව රජය කෙරේ වන භීතිය හේතුවෙන් ගෙවීම, රජයේ භාවිතයටම පමණක් නොව පුද්ගලික අවැසියාවන් උදෙසා අනිසිව භාවිත වෙමින් කරක් ගැසූ වාහන හිටිඅඩියේ බ්‍රේක් ගසා නතර වීම, ස්ත්‍රීපුරුෂ සමානාත්මතාව හා අධ්‍යාපනයට ගරු කරමින් අගමැතිවරියකගේ සිදු වූ ආගමනය, පාසල් උත්සවවල දේශපාලන සංදර්ශන නතර වීම ඇතුළු ආර්ථික සමාජ දේශපාලනික ක්ෂේත්‍රයන්හි දින කිහිපයකට සිදු වූ සාධනීය වෙනස්කම් ඇසුරින්, තමන් ගත් තීරණය නිවැරදි බව බොහෝ තැන්වලින් සාධක සහිතව සනාථ වෙද්දි ඡන්දදායකයන්ට රොමැන්තික නොවී ඉන්නත් අපහසු ඇති. ඒත් ව්‍යතිරේකී විශිෂ්ට බවකින් යුතු වූ සහෝදරයකු සහ ඔහු නියෝජනය කළ සමාජ අසාධාරණයට එරෙහි ව්‍යාපාරයේ ක්‍රියාකලාපය නිසා හටගත් රොමැන්තික බව ඩබල් පොකට් ෂර්ට් එකේ අත් නැවීම සිදු නොවුණහොත් නැසී යන්නේය වැනි තැනකට පමණක් ලඝු කිරීම කොතෙක් දුරට සාධාරණද යන්නත් නතර වී සිතිය යුතුයි.

දූෂිත දේසපාලුවො පාර්ලිමේන්තුවේ උඩබුරද්දි  - තමාට එරෙහි වන්නට නැගිටින නැගිටින සියලු ‍දෙනාගේ දූෂණ වංචා ගැන මතකයෙන් කතා කරන ජනතා නි‍යෝජකයෙක් අබිමුව, පොතක්-කඩදාසියක් නොබලා දේශපාලන-සමාජ-සංස්කෘතික සියලු කාරණා ගැන අනලස්ව විග්‍රහ කරන සුවිශිෂ්ට සන්නිවේදකයකු අබිමුව බහුතර ඡන්දදායකයන්ට, රොමැන්තික නොවී ඉන්න අපහසුයි. ඒක ඇත්ත. පිළිගන්නවා. ඒත් සහෝදර කුරුල්ලනි, රොමැන්ටිසයිස් වීමෙන් නතර විය යුතු නැහැ. වඩා හොඳ දේශයක් උදෙසා අප එක්ව වැඩ කළ යුතුයි. ඔවුන් පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩ කරාවි. අපද වඩා නිවැරදි සමාජයක් උදෙසා අ⁣පේ වපසරිය තුළ වෙනදාටත් වඩා අපේ ශක්ති ප්‍රමාණයෙන් වැඩ කළ යුතුයි.

අනෙක් අතට පාලන තන්ත්‍රයන්, කිසිදු විවේචනයකින් තොරව, රොමැන්ටිසයිස් කරන්නට ගොස් හොම්බ කට බිම ඇනී සමතලා කරගත් ජනතාවක් ලංකාවේ තරම් වෙනත් කොහේවත් නැති බවත් අප අමතක කළ යුතු නෑ. එසේම රොමැන්තික දෑස්වලට යථාවන් - යථාවන් ලෙසම නොපෙනී යන්න ඉඩ ඇති වගත් අමතක කළ යුතු නෑ.

මේ රොමැන්තික ආහ්ලාදය සහ වගකීම් සත්තාව අතර දෝලනය වන සටහන නිමවන්න පෙර ඊයෙ වූ සිදුවීම් කීපයක් ගැන කුඩා මතක කුරුටුවක් තබන්නත් අවැසියි.

විසිහතරවැනිදාවෙ, ජනාධිපති සහෝදරයා දිවුරුම් දීලා, දවස් දෙකකට පස්සෙ මාත් වැහි දරුවාත් දවසේ දේශන අවසන් කරලා බැරිස්ටා⁣ කෝපිහලට ගියේ ඡන්ද අසා නිදි මරා සිටි විඩාව නිවාගන්නත් එකයි. එවිට ආරක්ෂක සහෝදරයා දොර හරින්න එද්දි වැසිදැරිය දොර ඇරගෙන එළියට බැස්සේ වෙනදාත් කරන අන්දමටම තමයි. කොහොමත් කුඩා කාලෙදිවත් කවදාවත් මා කාටවත් දොර අරින්න දෙන්නෙ නෑ. අතපය හතර ගැන ලෙනින් කුඩා කොලුවකු කාලෙ කීවා යැයි ඇසූ කතාවක් කවුරු හරි දොර අරින්න එද්දි මතක් වන බැවින්. කොහොම හරි මගෙ දොර මංම ඇරගත්ත නිසා එහා පැත්තෙ දොර අරින්න කියායි ඔහු වැහිදරුවා පැත්තට ගියේ.

රටේ ජනාධිපති කාටවත් කියලා දොර ඇරගන්නෙ නැත්නම්.. ඇයි අපේ දොරවල් අරින්නෙ! 

කියා වැහිදරුවා අහද්දි ආරක්ෂක සහෝදරයා සුණු සිනහව ඇතුළේත්, මාත්- වැහිදරුවාත් තුළ ප්‍රජාතාන්ත්‍රික සමාජවාදී ජනරජයක පාරිභෝගිකයන් ලෙස නැගුණු හැඟුම් සමුදායෙත් තිබුණේත් ප්‍රථම වතාවට සහෝදරයකු ජනපති වීම තුළ තිබෙන රොමැන්තික ආහ්ලාදය.

තව කතා දෙක තුනක් තියෙනවා ඒ ආහ්ලාදෙට ඈඳන්න. අපේ ගෙදර මිනිස්සු, ඇකඩමික් වැඩ, ⁣පොදු වැඩ ආදි ඔය නොඑක් දේවල් මැද්දෙ ඉඩක් හම්බ වුණ ගමන් රෝන්දෙ යන්න, ගස්ගල් අස්සෙ, නටබුන් මැද්දෑවෙ ඇවිදින්න කකුල් දෙකම එලියට දාගෙන ඉන්න ජාතියෙ මිනිස්සු කොට්ටාසයක්. ඉතින් එහෙව් ගමනක් ගිහින් - මට කොහේදො කියන්න මතක නෑ, බාගෙදා බෙලිහුල්ඔය වෙන්න ඇති - එන ගමන් මොනවා හරි සප්පායම් වෙන්න, අවන්හලක් ගාව නතර වුණා, ජනාධිපතිවරණ උණුහුමේදිම.

ඒ අවන්හලේ යට කොටහ අමද්‍යප. උඩ කොටහ මද්‍යප. අවන්හලේ සේවයට හිටියෙ යාන්තං දැලිරවුල් ආව වයසෙ පොඩි කොල්ලන්ගෙ සිට තිහේ දශකයට විතර කිට්ටු කරලා හිටපු කොල්ලො ටිකක්.

වැඩිය සෙනඟ නොහිටිය හින්දත්, අපේ කණ්ඩායමේ හත් අට දෙනෙක් හිටිය හින්දත්, ඉල්ලීම් අටෝරාසියක් අපේ මේසවලින් නැගුණ හින්දත්, කොල්ලො ඔක්කොම ටික වාගේ අපි එක්ක හිතවත් වුණා.

අනික වැහිදැරිවිගෙ තාත්තා, අම්මා විතරක් නෙවෙයි වැහිදරුවගෙත් තියෙන පුරුද්දක් තමා, මළමිනී පවා කතා කරවන තරමට සමාජ සම්බන්ධතා හෙවත් පී.ආර් විෂයෙහි කෙළපැමිණි බව. කොහොම හරි තාත්තා එක තරුණයෙක්ගෙන් හීන්සිරුවෙ ඇහුව, උඩ අවන්හ⁣ල එයාලාවත් ගිල දාලාද කියලා. 

'ජනාධිපති සහෝදරයාත් බොන්නෙ නැත්තං අපි ඇයි සර් බොන්නෙ..?'

තරුණයා ඍජු ස්වරයෙන් කිව්වා.

පහුගිය කාලෙ වෛරල් වෙච්ච, මට බොන එක හරියන්නෑ.. අල්ලන්නෑ.. කියපු, මොකෝ ඔයා එක්ක මං කුඩුෂොට්ස් ඔට්ටු අල්ලන්නද.. බේරුවලින්ද දෙවුන්දරින්ද හෙරොයින් එන්නෙ කියලා ඔට්ටු දාන්නද.. කියා මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරමේ උඩින්ම ඉන්න දේශපාලකයකුගෙන් පාර්ලිමේන්තුවේදි අහපු - සිහියෙන් ඉන්න ජනාධිපති සහෝදරයාගෙ වීඩියෝ ඛණ්ඩ වැසිදැරියට මතක් වුණා. 

ආයෙ මේ ළඟදි විශ්වවිද්‍යාලෙ උත්සවයක් තිබ්බ. වැසිදැරියගෙ ප්‍රකාශනයකට ඒකෙන් සහතික කොළයක් ලැබෙන්න තිවුණා. ඉතින් ඒකට යද්දි, ළපටි කෙල්ලො දෙන්නෙක් ලස්සනට ඇඳගෙන, මූණු පින්තාරු කරගෙන, හිනාවක් අලවගෙන, දොර අල්ලාන ඉන්නව කට්ටියට ඇතුළට යන්න. 

'ප්‍රසිඩන්ට්ට තමුන්ගෙ අතින් දොර ඇරන් යන්න පුළුවන් නම් ඇයි ඔයාලා අපිට දොර අරින්නෙ?' ඇතුළට යද්දි මට ඇහුණා.

කෙල්ලො දෙන්නා එතෙක් මූණෙ ඇඳන් තිවුණ ව්‍යාජ හිනාව මැකිලා ගියා. හෙන රොමැන්තික සෞන්දර්යෙකින් එකිනෙකා එක්කයි මා එක්කයි හිනා වෙලා ආදරෙන් බලා උන්නා. 

ඊටපස්සෙ ඇතුළට යනකොට අප හා එක්ව වැඩ කළ කථිකාචාර්යවරියන් දෙන්නෙක් ආසන සංවිධානය කරනව. නෑ නෑ එහෙම ආසන සංවිධානේ නෙමේ.. දන්නෙ නැද්ද, වෙන් කොට තිබෙන වාඩි විය යුතු ආසන පෙන්වා දෙනව. මට සහතික කොළේ තිබීම සහ ඒ විශ්වවිද්‍යාලෙ හිටපු සහකාර කථිකාචාර්යවරියක් වීම නිසා ඉස්සරහට ගිහින් වාඩි වෙන්න කිව්වා.

'ඉස්සරහා බිග් ෂොට්ස් ගාව නෙමේ.. සාමාන්‍ය තැනක් නැද්ද වාඩිවෙන්න..' මං ඇහුවා - හැමදාම වගෙ පිටිපස්සෙම පුටුවල - ඕඩියන්ස් එක මැද්දෙ වාඩි වීමේ වුවමනාවෙන්. වෙනදා එහෙම ඇහුවම - මේ මොන සමයමක්ද - ඉස්සරහ ඉන්න හැකිකම තිබෙද්දි නොයන්නෙ - ආදි වසයෙන් - බලන පුදුමය අද තිබුණෙ නෑ. ඇයි, ආදර්ශ රූපයක් තියෙන හින්දා..  එක්ස්ට්රාවැගන්ස් එකක් සහිතව ජීවත් විය යුතුයි කියා නොහිතන, දිවුරුම් දීමට පවා මහාවිසාල උත්සවයක් ගන්න ඕනෑ කියා නොහිතුව, සිම්පල් සහෝදරයෙක් ජනාධිපති හින්දා.

මිනිස්සුන්ගෙ මූණුවල හිනාවක් තියෙනව. අද උදේ අපි යද්දි කුණු ගේන සහෝදරවරු ඉස්සරහට හම්බවුණා. වැහිදරුවායි මායි වාහනෙ එයාලට යන්න නැවැත්තුව. ඊට කලින් අපිට යන්න ලොරිය අතුරු පාරකට හරවපු සහෝදරවරුත් හිනා වෙවී ඉවසිල්ලෙන් බලා හිටියා. 

ආණ්ඩු රොමැන්ටිසයිස් කරන්නේ නම් නෑ. සියල්ල සදා මෙසේම පවතීයැයි බෙල්ල කඩාන ප්‍රතිඥා දෙන්නෙත් නෑ. ඒත් මේ පටන් ගත්ත කොම්රේඩියානු සහෝදර සෞන්දර්යය මේ පාලන තන්ත්‍රය අවසානය දක්වා රැකගත්තොත් ඒක මාරයි. අනෙක් අතට, අනාගතය ගැන පූර්ව නිගමන දිය නොහැකි වෙතත්, මේ මොහොත තුළ මේ තියෙන සහෝදර රොමැන්තිකේ මාරයි. ආන් ඒකට වැසි දැරිය මාර ආසයි! 

ඒ හැම තැනකින්ම දැනුණ සහෝදර බිමක, මල් පිපෙන්න පටන් අරන් ඇති බවට වන රොමැන්තික ආහ්ලාදය එපමණ සුන්දරයි..

නමුත් කඳුහෙල් යට කර ගලා ආ මහජන ගඟ මහමැතිවරණයෙ මීටත් වඩා ප්‍රබලව ගලනු ඇත්තෙ දැන් තමා අදූෂිත යැයි පෙන්වාගෙන එක් වෙන්න හදන දූෂිත දේශපාලුවන් මාලිමාව විසින් ප්‍රතික්ෂේප කරනු ලබන අන්දමටත් - තනතුරු සඳහා සිදු වන පත්කිරීම් සඳහා දේශපාලනික ආකල්ප හා අධ්‍යාපන සුදුසුකම් මතු නොව කැපවීම, අදූෂිත බව සහ ප්‍රඥාව සහිත නිවැරදි මිනිසුන් තෝරාගන්නා අන්දමටත්, ප්‍රතිපත්ති ප්‍රකාශයෙහි වගන්ති සත්තාවන්ව මහපොළොව මත ක්‍රියාත්මක වන අන්දමටත් අනුලෝමව සමානුපාතිකව වගත් - එසේ නොවුණහොත් ජනගඟ යළි වෙනත් දිශානතියකට ගලනු ඇති වගත් - අමතක කරන්න බැරි බවත් සටහන් කළ යුතුමයි. 

ඉතින් සහෝදර බිමේ බිම් මට්ටමේ මල් හිටුවන ගමන් නව දිශානතියකට රටේ මාලිමාව කැරකෙන අන්දම දිහා රොමැන්තික ආහ්ලාදයටම නතු නොවී, සහෝදරවරුනි අපි බලා සිටිය යුතු බවද, ඒ අතරේ කුමන ක්ෂේත්‍රයක් නියෝජනය කළද, වඩා යහපත් - වඩා පිරිසිදු හෙටක් සහ රටක් උදෙසා තනි තනි ඒකක ලෙස අපෙන් විය යුතු යුතුකම ඉෂ්ට කළ යුතු බව ද අමතක කළ නොහැකියි.

එවිට සහෝදර බිමේ මල් තව දශක ගණනාවක් යන තුරු පර නොවී දිගින් දිගටම පිපී තියේවි!