50. හංස බෝට්ටුවට වෙලා අපි දොඩමළු වෙමු රහසේ.. - Romance at its peak..!!

කැතී පොත් මාලාව කියවන්න ලැබෙද්දි වැහි දැරිවි හරිම ඇබිත්තන් දැරියක්. සූසාන් කූලිජ්ගේ ඒ නවකතාව, මානෙල් ජයන්ති ගුණසේකර විසින් හරිම අපූරුවට සිංහලයට නගලා තිබුණා. ඒ කතාව විසින් ඒ දවස්වල මගේ හිත මත තැබූ තෙත් පිය සටහන් එය කියවා අවුරුදු දහයක් එකොළහක් ගියත් තවම වියැළී ගිහින් නැහැ.

"වසන්තය ගැන දන්නැතී - ඉරි තැලුණු පොළොවක අරුමැතී        

 තෙත අඩි තියන්නට බර ඇතී -  හැම වැස්සටම බෑ හිතවතී.."

කියා මුදු සුමුදු කවියක් කලකට පෙර පොකුරු වැහි අක්කා ලියා තිබුණා. මට හිතෙන හැටියට බොහෝ පොත්වලටත් - ගීතවලටත් ඒ කවිය අදාළයි. හිතක් උඩ තෙත අඩි තියන්නට හැම පොතකට ම බැහැ. පයට පෑගෙන දූවිලි, ගෝරා, ඇටමැස්සා, The Longest Ride වගේ එබඳු තෙත් පොත් අතරට එක්කහු වෙන පොතක් තමා කැතී. දහසකුත් එකක් වැඩ මැද්දේ දැන් නම් පොත් කියවන්න ලැබෙන්නේ කළාතුරකින්. තෙත් අඩි තැබූ පොත් පවා ආයේ කියවන්න වෙලාවක් නැහැ. ඒත් එබඳු පොත් ගැන මතකය පවා සුන්දරයි. කැතී තෙවැනි කොටසේ එන එක්තරා සිදුවීමක් අතිශය රොමාන්තික බවකින් යුතු ව මහද පිරිමැද්ද හැටි ඒ තෙත් මතක අස්සෙන් හීන් සීරුවේ මතක් වෙනවා. 

                             

ඒ මතකය අලුත් වෙන්නටත් හේතුවක් තියෙනවා.

ඊයේ පෙරේදා දවසක මහරැයේ ලියකියවිලි අස්සේ නිදිමත පෙරළි කරන මොහොතක මට නිකමට වගෙ හිතුණා නිකං ඉන්න එකේ සිංදුවක් අහන්න. ඉන් පස්සෙ තමයි මෑතකදි අහපු රොමාන්තික ම ගීතය මුණ ගැහුණෙ. 

"හංස බෝට්ටුවෙ නැගලා

යන්න එන්න රවුමක්

ඔබ එනකොට ඇඳන් එන්න

මල් පිරිච්ච ගවුමක්

බේරෙ වැවත් සුන්දර වී 

ඔබත් සුවඳ පියුමක්

දකින දකින සැවොම කියයි

අන්න රෝස කුසුමක්.."

ෆේස්බුක් - ට්විටර් - වයිබර්වලින් පෙම් කරන අපේ පරම්පරාවෙ තරුණ තරුණියො එහෙව් රොමාන්තික සුන්දරත්වයක් ගාව නතර වෙයි කියලා හිතන්න තියෙන ඉඩ අඩුයි. අධිවේගී ගමනක, අධි තාක්ෂණික මෙවලම්වලින් ආදරය හොයාගෙන යද්දි කායික බැඳීමකට එහා ගිය පිවිතුරු බන්ධනයක බැඳෙන එක ඒ තරම් පහසු කටයුත්තකුත් නොවෙයි.

ඒත්  නෑ.. මේ ගයන්නෙත්.. අපේ කාලයේ පෙම්වත්තු...

"බේරෙ වැවට සඳ පායන මැදියම් රෑ අහසේ

තරු මුතු කැට වෙලා පෙනේ නෙතු පැටලී පහසේ

හංස බෝට්ටුවට වෙලා අපි දොඩමළු වෙමු රිසි සේ

සුවඳ රොදට එකතු වෙලා ඔබෙ මුළු ලොවට ම රහසේ.."

විසි එක් වැනි සියවසේ ලංකාවෙ පෙම්වතෙක් එහෙම ගීයක් ලියද්දි දහනව වැනි සියවසේ දී බටහිර ලේඛිකාවක් මෙහෙම පදපේළි ටිකක් ලියා තබනවා.. ඒ පෙර සඳහන් කළ කැතී කතා මාලාවේ කථා නායිකාවත් ඇගේ පෙම්බරාත් වටා ගෙතුණු ගොන්ඩෝලා සවාරියක් ගැනයි..

"රෝස හා උත්පල පැහැය මිශ්‍ර වූ අහස යට රිදී වන් දිය රළ සෙලවෙමින්, නැළවෙමින් තිබූ අතර මෙය මෙම වශීකරණ බලයක් ඇති දිය මත පාව යන අන්තිම වාරය වූ බැවින් ගෙවී යන සෑම තත්පරයක් ම දෙගුණයක වටිනාකමකින් ඔවුනට දැනුණි.. හිරු බැස ගිය පසු තරු එබී බලා ග්‍රෑන්ඩ් කැනල්හි දිය මත පිළිබිඹු වූ ඔවුන්ගේ දීප්තිමත් මුහුණු දකින තුරුම ඔවුන් රැඳී සිටියේ මන්දැයි මම නොදනිමි. දෙදෙනා ම තරුණ වියේ පසුවන විට, එකිනෙකා හා සිහින් ස්වරයෙන් කතාබහේ නියැලෙන විට, ආපසු හැරීම සඳහා නියෝග කිරීමට බොහෝ පමා වන විට එහි අරුත කුමක්දැයි වැනීසියානු ඔරු කරුවන් හොඳින් ම දැන සිටියහ." (කැතී 03 - 238 වන පිටුව)

කැතී නවකතාවෙ ඒ වදන් පෙළත් මේ ගීයත් අතර අපූරු සමතාවක් හොයාගෙන වැහි කෙල්ල රොමාන්තික හීනෙක අතරමං වුණා. Api Machan සංගීත කණ්ඩායම එක්ක සුමිත් මන්දනායක ගයන මේ ගීය මෙපමණ සුන්දර වෙන්නෙ එය තුරුණු කටහඬවල් ගණනාවකින් ගැයෙන නිසා වෙන්නත් පුළුවන්. ඒ වගේ ම විදග්ධ - සාමාන්‍ය භේදයකින් තොර ව ඕනම රසිකයෙකුගෙ හදවත ස්පර්ශ කරන සරල පද පෙළත් - සුගම නාද රටාවත් - රූප රචනාවේ ඇති මධුර බවත් - ගයන්නන් තුළ වන දුලබ ගණයේ සංයමයත් හංස බෝට්ටුව තව තවත් රොමාන්තික කරන බවයි මට දැනෙන්නෙ.

බැලූ බැල්මට මේ ගීයෙ වචන හරි සරලයි.. ඒත් ඒ වචනවලින් හිත මත අඳින සිත්තම මේ යැයි කියන්නට බැරි තරම් මනරම්.. 

ඒ වගෙම වඩාත් ම මනරම් අග පද පෙළ..!!

"ජීවිත කාලෙම එන්නම් මුළු

  ඔබ ම යි, මගෙ සිහිනේ.."

මේ හංස බෝට්ටු සවාරියෙ යන්න අමතන පෙම්වතා, අද කායික සුවයක් පතා හෙට සිය පෙම්වතිය අතැර යන අන්දමේ පෙම්වතෙක් නොවෙයි. ජීවිත කාලයක් පුරා සිය ප්‍රේමවන්තිය පතා එන යෞවනයෙක්.  එහෙම නොවන ලාබ ගණයේ පෙම්වතෙක්ට කොහොමටත් මෙවැනි අහිංසක රොමාන්තික සවාරියක් රස විඳින්න හැකි යැයි සිතන්නට අපහසුයි. ජීවිත කාලයක් පුරා - සංසාරයක් පුරා ඇදෙන දීර්ඝ සුපෙම් සංචාරයක එක සුන්දර මොහොතක් ගැනයි මේ ගීයෙන් කතා කරන්නෙ. 

එක් අතකට සමස්ත ප්‍රේම චාරිකාවක් කියන්නෙ මේ වගේ පුංචි පුංචි රොමාන්තික සිදුවීම්වල සුවිසාල එකතුවක්.