49. වැසි වසින හවසක - කෝපි සුවඳක දිය ව - මධුර පොතකට යට ව..

පුස්තකාලෙ.. මේ ලෝකෙ තියෙන කදිම ම තැන්වලින් එකක්. පරණ පොත් රාක්ක අස්සෙ - පොත්වල සුවඳ විඳිමින් වැහි දැරිවි කොයි තරම් වාර ගණනක් පුස්තකාලෙ එහෙ මෙහෙ ඇවිදලා ඇති ද.. අවුරුදු පහක් හයක් වෙච්ච කාලෙ අම්මගෙ අතේ එල්ලිලා පුස්තකාලෙ ආව මතකෙ ඒ පොත් සුවඳ අස්සෙන් හිත පිරිමදිනවා. කාලය කොයි තරම් දුරක් ඉගිලිලා ගිහිල්ලද කියලා දැනෙන්නෙ ඒ දවස්වල කියවාපු පොත් - ඒ පරණ මතකයත් එක්ක ආපහු අතට අහුවෙද්දියි..

ඉතින් මං කවි පොත් අස්සෙත්, සිංහල - ඉංග්‍රීසි නවකතා අස්සෙත් සිදු වෙන සුපුරුදු ගමන් චාරිකාව දිගට ම කරගෙන යනවා.

එතකොට තමා මගේ අතට පරණ මතකයක් අහුවෙන්නේ..

"වෘකයන්ගේ අඩවිය හෙවත් වයිට් ෆෑන්ග්.."

ඒ පොත ගැන මතකයක් තිබුණත් ඒ වෙද්දි වැසි දැරිය ඒක කියවලා නැහැ. ඒත් ලෝරා ඉන්ගල්ස්ගේ ජීවන වෘත්තාන්තය අළලා ලියැවුණු වන අරණක කුඩා නිවස පොත් මාලාවෙ පරිවර්තිකාවගේ වෙනත් කෘති යටතේ මේ පොතේ නම සඳහන් වුණ හැටිත් - ඒ අකුරු පේළිය දැකලා මේ පොත කියවන්න නොතිත් ආසාවකින් උන්නු හැටිත් ගැන අපැහැදිලි ඉපැරණි මතකයක් මගේ හදේ තියෙනවා. ජැක් ලන්ඩන් විසින් ලියන ලදු ව ගංගා නිරෝෂීණී අතින් සිංහලයට නැගුණු මේ පොත දුටු මතින් ම මා අතට ගත්තේ එනිසයි. මේ ලිපිය කෙළවර කරලා කරන්නට තියෙන පළමුවැනි කටයුත්තත් වයිට් ෆෑන්ග් කියවන එක යි.

ඊළඟට හිත පැහැර ගත්තේ, මැග් කැබොට්ගේ "Teen Idol" කියන තරමක් සුකුරුත්තම් පෙනුමක් තිබුණ පොතක්. සාමාන්‍යයෙන් නම් වැහි දැරිවි මේ වාගෙ පොත් කියවනවා බොහෝම අඩුයි. ඒත් පොතේ අග පිටුවෙ තිබුණු කතාවෙ සාරංශය දුටුවාම මේක මැග්ගේ සුපුරුදු මල් කතා ශෛලියෙන් බැහැර ගිය වෙනස් කතාවක් කියා මට හිතුණා. හිතුවා වාගෙ ම ඒක කදිමයි තමා. සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාව‍ෙන් පීඩා විඳිමින් උන්නු බයංකර වැහි දවසක් එපා නොවී ගෙවා දමන්න උදව් වුණේ ඒ කදිම නවකතාව. අවුරුදු දහඅටක නව යොවුන් දැරියකට සමාජ වෙනසක් කළ හැකිය යන්න, ඉතා ම සිත් ගන්නා සුළු අන්දමින් ලියා තිබුණු - මානව දයාව පිරුණු කතන්දරයකුයි එහි අන්තර්ගත වූයේ...

තවත් අපූරු පොතක් එදා පුස්තකාලෙදි මුණ ගැහුණා. ඒ වෛද්‍ය ස්පිටල්ගේ දියණිය ක්‍රිස්ටීන් ස්පිටල්ගේ "I am the Wings" නවකතාව. මාපිය දූදරු බන්ධනය සම්බන්ධ ලෝක ප්‍රකට උදාහරණවලදී ඉදිරියෙන් ම ඉන්න මේ අපූරු තාත්තාත් - දෝණීත් ගැන තවත් ලිපියක් ලිවිය යුතු තරමින් කරුණු තිබුණත් ඇගේ කතාව ගැන ම කතා කරන්නට හිත බල කරනවා.

"අත්තටු මැවිලා" නමින් අනුලා ද සිල්වා අතින් පරිවර්තනය වුණු "I am the Wings" කුතුහලයෙන් පිරුණු නවකතාවක්. කතාවේ ඇරඹුමේ සිට අවසානය දක්වා විසල් සීතලක් තිබුණා. ලංකාවේ සේවය කළ වෛද්‍ය යුවළකට දා ව උපන් හින්දාමදෝ ක්‍රිස්ටීන් අතින් ලියැවුණු බොහෝ නවකතාවලට පාදක ව ඇත්තේ ලංකාවේ පරිසරය. මේ කතාවටත් එය පොදුයි. ප්‍රේමයෙත් - ත්‍රාසයේත් සංකලනයක් වූ මේ කතාව කියවන්නට පුරා හෝරා තුනක් සහ කෝපි බඳුනක් වැය වුණා. කඳුකරයේ ඒ හෑම තැනකම කතාවේ චරිතත් සමග මාත් ඇවිද ගියා වාගෙයි මට දැනුණේ. ඒ වාගේ ම අප රට පාලනය කළ සහ අප රටට සේවය කළ බහුතරයක් සුදු ජාතිකයන් ලාංකේය සංස්කෘතිය හෙළා දකිමින් කතා කළ යුගයක ක්‍රිස්ටීන් අප සංස්කෘතිය පිළිබඳ දක්වන ආදරය මාව විස්මයට පත් කළා. 

"I am the Wings" සහ "Teen Idol" කතාන්දර දෙක එකිනෙකට හාත්පසින් වෙනස් නවකතා දෙකක්. පරිසරයත් වෙනස්. කතා ශරීරයත් වෙනස්. සියල්ල එකිනෙකින් වෙනස්. ඒත් කතා දෙකේ ම තිබුණා සීතල ම සීතල දවසකට ඔබින සීතලක්. ඊට පරස්පර ව සීතල පරයාගෙන දැනෙන කෝපි උණුසුමකුත්. 

ඉතින් අනෝරා වැහි දවසකට ඊටත් වඩා වුවමනා වෙන මොනව ද...???