35. සිංහබාහු නැරඹීමි - "ඔච්චර අදින්නෙපා හලෝ" සහ "අනේ එයාට විදින්නෙපා.."

ඊයේ පෙරේදා දිනයක බොරැල්ල වයි.එම්.බී.ඒ ශාලාවේ සිංහබාහු වේදිකාගත කෙරිණ. මට විභාග නොතිබූ සමයන්හී සිංහබාහු කොළඹ අවට ප්‍රදර්ශනය කෙරුණේ ම නැත. එහෙයින් මට වුවමනා වූයේ අහම්බෙන් කඩා වැටුණ වාසනාවෙන් ප්‍රයෝජන ගෙන නිවීහැනේ නාට්‍යය බලාගන්නට ය.

එහෙත් අප වාඩි වී සිටි පුටු පෙළට පසුපසින් ඉළන්දාරි කිහිප දෙනෙක් වාඩි වී සිටියහ. නාට්‍යය ඇරඹෙන්නට සීනුව වැදෙන තුරු ම ඔවුන් නොනවත්වා කතා කළහ. යොවුන් වයසට කටකමසිරියාවක් නැතුව කතා කිරීම ඉතා සාමාන්‍ය දෙයකි. අපිත් එහෙම ය. මා එහි කිසිදු වරදක් දකින්නේ නැත. එහෙත් ඔවුන්ගේ කතාවෙන් වැටහුණ විදියට නාට්‍යය බලන්නට කිසිදු වුවමනාවකින් ආ ගතියක් පෙනෙන්නට තිබුණේ නැත. ඔවුන්ගේ මව්පියවරු  තරමක් එහායින් වාඩි වී සිටියහ. මාපියන්ගේ පෙරැත්තය මත නාට්‍යය බලන්නට ආ වග කිහිප දෙනෙකුගේ ම කටින් කියැවිණ. අප ඇතුළු අන් අයට තම හිතවතුන් සමඟ කතා කරන්නට වුවමනාවක් තිබුණත් ඊට ඉඩක් ලැබුණේ නැත. ඔවුන් කතා කරමින් උන්නේ එපමණ උස් හඬිනි. අවට පේළිවල අසුන් ගෙන හුන් ඇතැමෙකු ඔවුන් දෙස අප්‍රසාදයෙන් බැලූ මුත් නාට්‍යය පටන් ගන්නා තුරු කතාබහ නවත්වන්නැයි කීමට ද කිසිවෙකුට හැකියාවක් නොතිබුණි.

පොතේ ගුරු වේදිකාවට පිවිසි පසු නම් ඔවුන්ගේ පරිගණක සහ දුරකථන විග්‍රහය අවසන් වනු ඇතැයි මම සිතා සිටියෙමි. එහෙත් කණගාටුවට කරුණ එය අවසන් නොවී අපට අවසන් කරන්නට සිදු වීමයි. 

පොතේ ගුරු නාට්‍යය පටන් ගත්තා පමණි. "ඔච්චර අදින්නෙපා හලෝ.. ඕක ටිකක් කෙටියෙන් කියනවා" යි එකෙක් උස් හඬින් කීවේය. අඩ හෝරාවක් පමණ ඉවසා සිටි මම එවර නම් පසුපස හැරී රවා බැලුවෙමි. ඉක්බිති මා දුටුවේ අපේ මුළු පේළියේ ම හුන් ඇත්තන් ඔවුන් දෙස රවාගෙන ඉන්නා අන්දමය. ඒ රවා බැලිල්ල සිදු වූයේ එක ම මොහොතක දී ය. ඓන්ද්‍රීය ව ය. ඒ මොහොතේ කබල්ලෑවා ගුලට රිංගා ගත් අන්දම සිහිපත් වන පරිදි අර තරුණ පිරිස ඔළු ටික හංගාගත්හ. 

එහෙත් රැවුමකින් පසු ඔළුව හංගාගත්තාට පලක් නැත. වඩා වැදගත් වන්නේ ඔළුවත් කොන්දත් කෙළින් තියාගෙන නාට්‍යය බලන්නට හැකි වූවා නම් ය.

මේ අතර ඇතැම් තරුණ පිරිස් සංයමයෙන් සහ ආශාවෙන් නාට්‍යය බැලූ වග ද මතක් කළ යුතු ය. ඔවුන් ගැන සිහිපත් කරන්නේ ගෞරවයෙන් යුතුව ය. අපේ පරපුර ගැන අප මුළුමනින් ම ලජ්ජාවට පත් විය යුතු නොවන වග ඔවුන් අපූරුවට මතක් කර දුන්හ. 

එහෙත් නාට්‍යය මැද තවත් අවාසනාවන්ත සිදුවීමක් සිදු විය. සිංහයා වේදිකාවට පැමිණි පසු අවුරුදු නවයක දහයක පොඩි එකෙක් ඔවෑක් ගෑවේය. ඉක්බිති ඔහුගේ මව ඔහුව අසීරුවෙන් නිශ්ශබ්ද කරන තුරු ම මේ නාට්‍යය බලන්නට බැරි තරම් අප්පිරිය බවත්, මෙය විකාරයක් බවත් කියා ඔහු කන්කෙඳිරි ගෑවේය. මට එවිට මතක් වූයේ අප නාට්‍යය බලන්නට එන්නට පෙර  අම්මා කියූ කතාවකි. වසර ගණනකට පෙර සරසවියේ සිංහබාහු වේදිකාගත වූ දිනෙක, එය නැරඹූ කාර්යාල කාර්ය සහායක මහතෙකුගේ දියණියක් සිංහයා හී වැදී මියෙන විට, අනේ එයාට විදින්න එපා.. කියා ඉකිබිඳ හඬා තිබිණ. අද ඒ කුඩා දරුවා විශ්ව විද්‍යාල කථිකාචාර්යවරියකි. කලාව කෙරේ සංවේදීකම උපදින්නේ ඉතා කුඩා වයසේ දී ම ය. 

සිංහබාහු යනු ලෝකයේ ඇති හොඳ ම නාට්‍යය යැයි මම නොකියමි. සරච්චන්ද්‍රයන්ට වන්දනාමාන කිරීමේ පිස්සුවක් ද මට නැත. එහෙත් ඕනෑ ම නාට්‍යයක්, කලා කෘතියක් නරඹන්නට ආත්ම සංයමයක් තිබිය යුතු ය. අපේ පරම්පරාවේ ඒ සහෝදර පිරිස තුළ නොතිබුණේ ඒ ආත්ම සංයමය යි.

කෙසේ වෙතත් ඔවුන්ට දොස් කියා පලක් නැති වග දනිමි. ඔවුන් ජීවත් වන්නේ වීඩියෝ ගේම්ස් සහ ත්‍රිමාණ චිත්‍රපටවලින් පිරුණු සෙලෝලයිඩ් ලෝකයක ය. ඒවාට හුරු වුණ මනැස්වලට වේදිකා නාට්‍ය දිරවාගන්නට අසීරු ය. එහෙත් අනෙක් අතට මගේ මිතුරු මිතුරියන් බොහෝ දෙනෙක් හැදී වැඩුණේ ද ඒ සරුවපිත්තල ලෝකයේ ම ය. එහෙත් ඔවුන්ට ත්‍රිමාණ චිත්‍රපටි නරඹන ඇස්වලින් ම කිසිදු ගැටලුවක් නැතුව වේදිකා නාට්‍ය බලා ඒවා හදපතුළින් ම රස විඳින්නට පුළුවන. අපේ මව්පියන් නියොන් එළි මැද පවා පහන් දල්වාගෙන පාර හොයාගන්නට අපට ඉගැන්වූ නිසාය, අප එසේ සිතන්නේ.. 

ඒ නිසා ඒ සොයුරු පිරිසට දොස් නොපවරමි. එහෙත් මව්පියන්ට වැරදුණ තැන නිවැරදි කරගන්නට ඔවුන්ට ආලෝකය ලැබේවා යැයි ප්‍රාර්ථනා කරමි. නොඑසේ ව අප ඉදිරියේ ඇති ලෝකය මිහිරි එකක් කරගැන්ම පහසු කටයුත්තක් නොවනු ඇත.