29. සයිමන් අපට ඇනපන් ටොක්කක් සැරට..!

මං බේබද්දන්ට කැමති ම නෑ. ඒත් සයිමන් නවගත්තේගම කියන බේබද්දට කැමති. ඒ බේබදුකමට නෙමේ.. නවකතාකාරකමට..!

අපේ අම්මා ජපුර සරසවියෙ ඉගෙනගන්න කාලෙ විජේරාමේ තිබුණ ජනප්‍රියම කෑම කඩයක් තමා ගිහාන්ස් ෆුඩ් සෙන්ටර් එක. ඉස්සර එතැනින් යන කොට අම්මා දකිනවලු නවගත්තේගම අර සුපුරුදු තොප්පියත් දාගෙන ගිහාන්ස් එකේ වාඩි වෙලා තට්ට තනියම මද්‍යසාර පානය කරන හැටි..  තමන් මේ තරම් ප්‍රිය කරන ලේඛකයා එක්ක සාහිත්‍යය ගැන සංවාද කරන්න තරම් නිරවුල් මානසිකත්වෙක ඔහු නොසිටීම නිසා එදා අම්මට ඇති වෙලා තියෙන්නෙ වේදනාවක්.. 

අද මට තියෙන්නෙත් වේදනාවක්.. අඩුම තරමේ අම්මා ඔහුව දැකලා තිබුණා. මං දැකලවත් නැහැ..

ඊටත් වඩා වේදනාවට පත් වුණා මේ ළඟකදි පොත් සාප්පුවකට ගියාම.. එතන වැඩ කරන තරුණ සේවකයෙකුගෙන් මං ඇහුවා සංසාරණ්‍ය්‍ය අසබඩ තියෙනවද කියලා.. ඔහු උඩ බිම බැලුවා. පොත කාගෙද කියා ඇහුවා. සයිමන් නවගත්තේගමගේ.. මං උත්තර දුන්නා. ඔහු බැලුවෙ නිකම් මම හන්දියෙ වින්කලේ වැඩ කරන සයිමන් මාමා ගැන ඇහුවා වගේ බැල්මකින්. ඉන් පස්සෙ ඔහු ඕනැවට එපාවට මෙහෙම කිව්වා.

ඒ නම ඇහුවෙත් අදයි මිස්..

මං වචනයක්වත් නොදොඩා පොත් රාක්ක අතරෙන් ඇවිදගෙන ගියා. අර තරුණයා ජිවිතේට අහලා නොතිබුණ නවගත්තේගම එක පොත් රාක්කෙක ඉන්නවා පෙනුණා. නමුත් සංසාරණ්‍යයේ දඩයක්කාරයාවත්, සංසාරණ්‍යය අසබඩවත් ඒ අතර තිබුණෙ නැහැ. ඒ නිසා සන්ධ්‍යා සහ වින්ධ්‍යා අතට අරගෙන මං පුංචිඅම්මත් එක්ක ආපිට ගෙදර ආවා..

අදයි සන්ධ්‍යා සහ වින්ධ්‍යා කියවා නිම කරන්න පුළුවන් වුණේ..

ඒ පොතට හරිහමන් අවසානයක් නැහැ. පොත මුද්‍රණය කොට තිබුණේ ඔහුගේ බිරිඳ විසින්, ඔහුගේ මරණයට පසුවයි. ඇතැම් විට මියෙන්නට පෙර කතාන්දරය නිම කරන්නට ඔහුට නොහැකි වෙන්නත් ඇති.. ඒ නැතත් මේ අවසානය ඔහු විසින් නිට්ටාවට ම ලියා තැබූවක් වෙන්නත් පුළුවන්. එපමණට නවගත්තේගමගේ කතා වෙනස්.. ආශා උපදවන අන්දමින් ඒ කතාන්දර අන් අය ලියන දේවල්වලින් වෙනස්.. කතා ශෛලිය, දෘෂ්ටි කෝණය, භාෂාව ඇතුළු මෙකී නොකී හැම දෙයක් ම!

ක්ෂීර සාගරය කැළඹිණ.. ඒ මං ඔහුගෙ කියවා තිබෙන කෘති අතරින් වඩාත් කැමති ම පොත. සංසාරණ්‍යෙය් පොත් ත්‍රිත්වය කියවා නිම කළා ම මං ඒවාට වැඩිපුර පෙම් බඳීවි කියලයි අම්මා නම් කියන්නේ.. 

සන්ධ්‍යා තුළ පවතින ගති ලක්ෂණ බොහෝමයක් අතරින් මට මාව ම පෙනෙනවා. මං ඈට බොහොම සමානයි. එක තැනක නවගත්තේගම ඈ ගැන මෙලෙසින් සටහනක් තබනවා,

// සොම්නස් සහගත වේවා දොම්නස් සහගත වේවා තෘප්තිය අතෘප්තිය තුළ භාවනානුයෝගී ව සිටීම ඇගේ පුරුද්ද ය. එය ඇගේ චරිත ලක්ෂණයකි. හැකි තාක් කාලයක් වේලාවක් එම මනෝභාවය භුක්ති විඳීමෙන් ඉමහත් තෘප්තියක් ලබන්නාක් මෙනි. සුව වී ගෙන එන්නා වූ තුවාලයක් වුව ද නැවත නැවත පාරමින් කසමින් නැවත මතු වෙන තුවාලයේ වේදනාවෙන් තෘප්තියක් ලැබීමකි //

මේ කොටස කියවාගෙන යද්දි මට හිනා පහළ වුණා. සන්ධ්‍යා මංමදෝ කියා හිතෙන තරමට මා තුළත් මේ වේදයිතයන් භුක්ති විඳීම අඩුවක් නැතුව ම තිබෙනවා.. ඒක වරදක් බව නොදන්නවා නොවෙයි. ඒත් ඉතිං මක් කරන්නද.. ඒ මගේ විදිය.. එක අතකට සන්ධ්‍යාත් එහෙමයි කියා හිතද්දී මං උමතුවෙන් නොවන වග මට තේරුම් යනවා..

සටහන නිමා කරන්න කලින් ප්‍රියලාල් කොග්ගලගේ සහෘදයා කලකට පෙර ලියා තිබූ කවියක් මට මතක් වුණා. කොතැනක හෝ වෙබ් අඩවියකයි මෙකව සඳහන් ව තිබුණේ. මූලාශ්‍රය මතක නැතත් මතකයේ රැඳුණ හැටියෙන් ඒ කවිය මෙහි ලියා තබන්නම්..

රුක් දෙවි තැන පැමිණ ගම්වැද විත් ළඟට
ගෙන යන තුරුම මුල්ලේගම වන රොදට
සයිමන්, ඔබ ගෙනෙන දඩයම කා රසට
බුදියන අපට ඇනපන් ටොක්කක් සැරට!