48. ලිට් පන්තියේ මල් මතක..

උසස්පෙළ ලියන්න ඔන්න මෙන්න තියලා ලිට් පන්තියෙන් අපි සමු අරන් ආ දවසේ මගේ මිතුරියක් අපේ ලිට් මිස් වෙනුවෙන් අපූරු කවියක් ලියා තිබුණා. ඒ සම්පූර්ණ කවිය මට මතක නැහැ. ඒත් ඒක පටන් අරන් තිබුණේ මෙහෙම..

You are our Miss. Honey..

දිල් මිස් - හැමදාමත් අපේ මිස් හනී..!

රෝල්ඩ් ඩාල් කියන මැජික්කාරයාට පෙම් බැඳගත්තු  අයට මිස් හනී අමතක වෙන්න විදියක් නෑ. විශේෂයෙන් ම මැටිල්ඩා කියන ඇබිත්තන් කෙලි පොඩිත්ති අඳුරන ඕනෑ කෙනෙක් මිස් හනීට මැටිල්ඩා තරමට ම ආදරෙයි. අපේ ඉස්කෝලේ ලිට් පන්තියේ උන්න පිස්සෝ ටිකත් මැටිල්ඩා හා සමාන ජීවිතයක් ප්‍රාර්ථනා කරපු උන් ටිකක්. ඒ නිසාමද මන්දා අපේ හදවත්වල මැටිල්ඩාගෙ මිස් හනී ජීවත් වුණු උස් බිම දිල් මිස්ට දෙන්න අපි ටිකක්වත් පැකිලුණේ නැහැ.

මිස් හනී ටිකක් සැරයි. අපිව බය කරවන සුළු ගැඹුරු ම ගැඹුරු හඬක් ඈට තිබුණා. කොටටම කපපු කැරලි කොණ්ඩෙත්, සිහින් සිරුරත්, සිනාවෙන දෑසත් ඇයටම අනන්‍ය වූ අපූරු දේවල්. ඉංග්‍රීසි කවි පදත්, කෙටිකතාත් විවරණය කරන්න ඈ තුළ තිබුණ දස්කම මට මෙතෙක් මා ඉගෙනගත් වෙනත් කිසිදු ගුරුවරයෙකුගෙන් දකින්නට ලැබුණේ නැහැ.

ගොඩක් වෙලාවට හවස පන්තියට මං ගියේ නාගෙනයි. සුපුරුදු පරිදි පරක්කු වෙලා මිස්ගේ ගෙදර පුංචි යකඩ ගේට්ටුව තල්ලු කරගෙන මං පන්තියට දුවගෙන යද්දි ඈ හැමදාමත් කියපු කතාවක් තියෙනවා.

Today Warsha has taken her annual bath.. How lucky we are..!!

පාඩම් වැඩ කරද්දි සැරවැර කරන ඇගේ කටහඬම ඒ වාගෙ විහිළුවක් කරද්දි අවුරුදු පහළවක දාසයක ළමිස්සියකගෙ හඬට හැරෙන හැටි මට තාමත් මතකයි..

බොහෝ දෙනා දන්න කාරණයක් තමා උසස් පෙළ ඉංග්‍රීසි සාහිත්‍යය විෂය සමත් කරන්නෙ ඉතාම අඩු ප්‍රතිශතයක් වග. ඒ සාමාර්ථ වුණත් ලංකාවටම ලැබෙන්නෙ අතේ ඇඟිලි ගණනට වඩා අඩු ප්‍රමාණයක්-හැම වසරකම වගේ.ඉතින් ඒ නිසා අපිට මේ විෂය ගැන සාධාරණ බයක් තිබුණා. ආයේ මිස් ගාවට එන්න වෙයි කියා දවසක් මගේ මිතුරියක් කීවා මට මතකයි. එදා මිස් ඉතාමත් තදින් අපි හැමෝටම කතා කළා.

ආයේ ඔයාලා මේ ගෙදරට එන්න ඕනේ, අපි කැම්පස් සිලෙක්ට් වුණා කියාගෙනයි. මගෙන් ආයෙත් ඉගෙනගන්න ඔයාලා මෙහේ ආ යුතු නැහැ..

ටියුෂන් මානසිකත්වයක ඉඳිමින් වැඩි සිසු පිරිසක් බඳවාගන්න දත කන ගුරුවරු ඉන්න යුගයක ඇගේ මුවින් පිට වුණ වචන ටික මම බොහෝ තැන්වල ගුරුවරු ගැන කතා කරද්දි හිතවතුන්ට මතක් කරනවා..

ඈ විශේෂයෙන් ම අපේ සෙට් එකේ කෙල්ලන්ට ඉතා ම ආදරය කළා. අැගේ පන්තියට ආපු ආදරණීය ම සිසු පිරිස වුණේ අපේ අවුරුද්දේ විශාඛාවන් වග වරෙක ඇගේ අම්මාත් එක්ක ඈ පවසා තිබුණා. ඇගේ පාසලේ ම ළමුන් පවා සහභාගී වුණ පන්තියේ ඈ අපි තුළින් දැක්ක විශේෂය කුමක් ද කියන්න මා දන්නේ නැහැ.  ඒත් අපිටවත් හිතාගන්න බැරි තරමට ඈ අපිට ආදරේ වුණා.

සමුගන්න දවසේ විභාගය කටේ තියාගෙන වුණත් ඈ වෙනුවෙන් පදවැලක් නොගොතා ඉන්න මට පුළුවන්කමක් තිබුණේ නෑ. මහා කලබලේකින් කුරුටු ගාපු ඒ කැත අකුරු ටික ඈ මහමෙරක් ලෙසිනුයි පිළිගත්තෙ. ඈ කෙරේ අපේ හදවත්වල තිබෙන මල් මතකයෙහි සුසුවඳ විඳගන්නා අතරේමයි, යළි වරක් එදා මාතින් ලියැවුණු වචන කිහිපය වැහි වැටෙන තැන සටහන් කොට තබන්නේ.. 

We were wandering here and there
not knowing the correct path to follow
then you appeared like a sun
illuminating our sky..

You were the fairy god mother
who gave Cinderellas beautiful clothes.. 
who taught them how to believe in themselves..

You were the cloud
that nourished us with your knowledge
and we are the little rain drops
eagerly waiting to serve the earth
with the freshest water of literature..