දැන් ඉතින් මගේ ජීවිතයටත් හිමි අහිමි ලෙස වෙන් කළ නොහෙන තැනක් උදා වී තියේ.උසස් පෙළ හදාරන්නට මගේ ඉස්කෝලයෙන් සමු අරන් යා යුතුය.මට ජීවිතයේ බොහෝ තැන් කියා දුන්නේ ඒ පාසලයි.ජීවිතය යනු මේ යැයි, මිත්‍රත්වය යනු මේ යැයි, ආදරය යනු මේ යැයි, ගුරු ජීවිතය යනු මේ යැයි නිදර්ශනත් සමගම මට කියා දුන්නේ මගේ සොදුරු තක්සලාවය.ඒ හෙවණේ වැඩුණු කාලය තුළ මම අනන්ත වතාවක් හිනාවෙන්නට ඇත.ඊටත් වඩා අඩා වැටෙන්නට ඇත.හිත් සැනසීම් මෙන්ම හිත් රිදවීම් අනන්ත වාරයක් සිදු විය.ඒත් කදුලු අස්සෙන් හිනා වෙද්දී ළමයින් බොහෝ ලස්සන බව අප ඉගෙනගත්තේ ඒ තක්සලාවේ ඉගෙනගත් කාලයේදීය...
පසු ගිය දවස්වල අපේ ඉස්කෝලේ උසස්පෙළ පන්ති පටන් ගැනුනි.එක බත්පත බෙදාගෙන කෑ,එක පිට්ටනියේ සෙල්ලම් කළ,එකට හොර වැඩ කළ අපේ අනිත් අය පෙරදා වාගේම සුදු ඇදගෙන පෙර පුරුදු ටයි පටියම පැළදගෙන, පෙර පුරුදු ගේට්ටුවෙන්ම ඇතුළු වී පාසල් යති.හොද ප්‍රතිඵල ගත් අපට ඒ වාසනාව නැත.එය අපේ ජීවිතවල අහිමි වීමක් සේ දැනේ...
ඒත් අනික් පැත්තට අලුතින් ජීවිතය පටන් ගැනීමත් වාසනාවකි.වෙනත් පාසලකට යන්නට වරම් නොලද්දෝ අප ගැන සිතන්නේ එසේය.එහෙත් නුඹලාට තව අවුරුදු දෙකක් හෙවණ විදින්නට ලැබෙන ඔය දයාබර පොළොවට අපි කොයි තරම් නම් පෙම් බදිනවාද... ඔය සියඹලා ගස් හෙවණේ ආයෙත් දවසක් වාඩි වී හිස් වචන කතා කරන්නට අපි කොයි තරම් ආසා කරනවාද කියා නුඹලා දන්නේ නැත.
