දුක් විඳින මිනිසුන් දකින දකින අවස්ථාවලදී මට සිහිපත් වන එක් අයෙක් සිටී. ඉතා සිහින් සිරුරක් යට සැඟවුණු අතිශය පෘථුල හදවත සිහිපත් ව හදවත බැතියෙන් බරවෙන්නට පටන් ගනී.ඒ අපේ දයාබර ගුරුතුමාය..
...ඔහුව සිහිපත් වන්නට හේතුවක් අද මහමගදී හමු විය. ඉතා දිළිඳු කර්කෂ පෙනුමක් තිබූ තරුණ මවක් දරුවෙකු කුසින් දරාගෙන හුන්නාය. ඈ ළඟ තවත් කුඩා දරුවෙක් විය. ඔවුහු කපුරු විකුණති... දරාගන්නට නොහැකි තරම් අසරණකමක් ඒ මුහුණුවල පිරී පැවතුණි. මට කළ හැකිව තිබූ දෙය අසළ කඩයකින් බිස්කට් පැකට්ටුවක් ගෙන එය පොඩි එකා අත තැබීම පමණි.එය ද ඒ මොහොතේ නොකළා නම් ඒ අසරණ මුහුණු මට තව සති ගණනාවක් යන තුරු නෙත් ඉදිරියේ මැවී පෙනෙනු ඇත.
එවන් මොහොතක දී අතේ ඇති සුළු මුදලින් හෝ යමක් කරනු මිස අහක බලාගෙන නොයන්නට අප පුරුදු කළේ මා පෙර සඳහන් කළ උත්තුංග මිනිසාගේ දයාබරත්වයයි. ඔහු අපේ සා/පෙ සිංහල ගුරුවරයා විය.අපට වඩා අවුරුදු හත අටකට වැඩිමහල් නොවූ ත්, ඒ වන විටත් තාරුණ්‍යයේ මිහිරිතම ඉසව්වේ විසූ ත් ඔහු ඒ වයසේ තරුණයෙකුගෙන් බලාපොරොත්තු විය නොහැකි තරමේ පොදු බවකින් යුතු ඉතා සුන්දර මිනිසෙක් විය.අපට යා යුතු මඟ පෙන්වූයේ ඒ දෑසේ වූ ආලෝකයයි.
ඔහු තාරුණ්‍යයට උරුම විය යුතු වන විප්ලවකාරීත්වයෙන් ද,මානව ප්‍රේමයෙන් ද පිරී හුන්නේය.විවෘතව ජීවිතය ගැන කතා කළේය.ඔහු වෙත ආකර්ෂණය වූ කෙල්ලන් කොතෙක් වුන් නමුත් හැම දෙනාටම පුතේ,උඹ,බං කියා කට පුරාම කතා කළ හැකි නියම ගුරු භූමිකාවක ඔහු රැඳී උන්නේය.හැම මොහොතකම ඔහු පැවසුවේ අරමුණක් ඇතුව පාරේ යමල්ලා කියා ය.දුක් විඳින මිනිසුන් දෙස බලාපල්ලා කියා ය.ජිවිතයට පෙම් බැඳ දෙමව්පියන්ට යුතුකම් ඉටු කරපල්ලා කියා ය.හොදින් ඉගෙනගනිල්ලා කියා ය.ඒ හදවත අපට කියා දුන් ජිවිතයට අප ආදරය කළෙමු.කෙටි කලකින් ඔහු තක්සලාවෙන් නික්ම ගිය මුත් අප ඔහු පෙන්වා දුන් ආලෝකය යට හිඳ අදටත් ජීවිතය දෙස වඩා නිවැරදි ඇසකින් බලන්නෙමු...
...මම පෙර කී කපුරු විකුණූ තරුණ අම්මා දෙස බලාගෙන ඔහු අපට කිසාගෝතමියක නොවේ පාඩම ඉගැන්වූ අපූරුව සිහිපත් කළෙමි.ඒ වදන් හැමෙකක් ම අදටත් මට ඉතා පැහැදිලි ව සිහිපත් කළ හැකි ය.. ඇත්තකි. නුඹ වන් ගුරුවරයෙකු යළිත් නම් අපට මුණ නොගැසෙනු ඇත!!
