ඈ මට මුණ ගැසුණේ අහම්බෙන් ය. ඈ අන්තර්ජාල ලියන්නියකි. ඉන්දියානු - කැනේඩියානු සම්භවයක් සහිත තරුණ චිත්‍ර ශිල්පිනියකි. මිලියන 2.5ක අළෙවි වාර්තාවක් තබමින් අතිශය ජනප්‍රිය වූ ඇගේ පළමු කෘතිය වූ Milk and Honey වැහි වැටෙන තැන කියවන ඇත්තන්ට නුපුරුදු නමක් විය නොහැකි ය. පසුගිය වසරේ එළිදැක්වූ ඇගේ දෙවැනි කෘතිය තවමත් කියවාගන්නට බැරි වූ බැවින් මෙහි සටහන් වන්නේ Milk and Honey නම් සුන්දර අක්ෂර බන්ධනයෙහි එන වඩාත්ම දැණුනු වචන පිළිබඳව ය.
එහෙත් යමක් කිව යුතුම ය. රූපීගේ කවි යුනික් ය. ඒවායෙහි ඇති සජීවි බවත් - ලෝකයේ වෙන කිසිවෙකුගෙන් මා මෙතෙක් අත් විඳ නැති නිර්මාණශීලිත්වයත් පහසුවෙන් වෙන බසකට පෙරළන්නට නොහැකි ය. එහෙයින් මා අතින් වන සිංහල පෙරැලුම්වලින් ඇගේ අපූර්ව කාව්‍යාත්මයට හානි වනු ඇතැයි යන සාධාරණ සැකය මා තුළ තිබේ. එහෙයින් ඒ වචන පරිවර්තනය කරන්නට උත්සාහ නොකරමි.
බොහෝ දෙනෙකුට රූපී පෙනෙන්නේ ස්ත්‍රීවාදිනියක ලෙස විය හැකි ය. විවාදයක් නැත. ඈ ඉතා ගැඹුරින් ස්ත්‍රීත්වය වචනයට පෙරළන්නීය. එහෙත් ඈ පිරිමින් හෙළා දකිමින් ගැහැණුන් පමණක් වැජඹිය යුතු යැයි සිතන අන්දමේ ඇතැම් අන්තවාදී ස්ත්‍රීවාදි කුලකයටද - ගැහැණුන් පහත් කොට සලකමින් පිරිමින් ගරු සැලකිලි ලැබිය යුතු යැයි සිතන අන්දමේ අන්තවාදී පුරුෂෝත්තමාවදී කුලකයටද අයත් නොවේ. මා විශ්වාස කරන අන්දමට ඈ මනුෂ්‍යත්වය උදෙසා ලියන්නියකි; ගැහැණුන්ටත් - පිරිමින්ටත් සියලු කාරණා පිළිබඳව සමාන අයිතියක් ඇති වග විශ්වාස කරමින් එබඳු සමානාත්මතාවෙන් පිරුණු ලෝකයක් උදෙසා ලියන්නියකි. රූපීගේ කවි ස්ත්‍රීවාදිනියකගේ සිතුවිලි ලෙස නොව මනුස්ස දුවකගේ සිතුවිලි ලෙස මට දැනෙන්නේ මාද පුරුෂෝත්තමවාදය හෝ ස්ත්‍රීඋත්තමවාදය වෙනුවට ගැහැණුන්ට - පිරිමින්ට සමානව ජීවත් විය හැකි ලෝකයක් බිහි විය යුතු යැයි විශ්වාස කරන නිසා විය හැකිය.
ඒ මනුෂ්‍යවාදී හස්තයෙන් රූපී වරෙක මෙසේ ලියයි:
ඈ පවසන්නේ ඒ ස්ත්‍රී පුරුෂ බෙදීම (Gender Stereo-typing) වෙනස් විය යුතු වග ය. ඉතා සරලව කියන්නේ නම් ගැහැණුන්ද පිරිමින් මෙන් ම මනුස්ස ප්‍රාණීන් බව ය. ස්ත්‍රී ශරීරයෙහි ජීව විද්‍යාත්මක කාරණාවන් රූපීගේ අතින් සාමාන්‍යකරණය වන අන්දම ඒ සඳහා වන අපූර්වතම නිදර්ශනයයි.
අවුරුදු විසි පහක තරුණියක ලෙස රූපී ආදරය විවරණය කරන අන්දමට මම වඩාත් ආදරය කරමි. ඈ යොවුන් ආදරය ගැන ලියන්නීය. එහෙත් එතැනින් නොනවතින්නීය. ඇගේ කවිවල බොහෝ විට ඇත්තේ අතිශය පවිත්‍ර වූ සමාජ ආදරයකි.
මේ වචන කියන්නේ ඉතා සුන්දර කරුණකි. ලෝකය කෙරෙහි පෙරළා කරුණාවන්ත වන්නට අපටද ලෝකයෙහි කරුණාව පමණක් ලැබී තිබිය යුතු නැත. ඇතැමුන්ගේ අකරුණාවත් බස්වලට රිදවාගෙන බුම්මාගෙන උන් ඇතැම් දවසක මගේ අභ්‍යන්තරය සුවපත් කළේ රූපීගේ මේ කවියයි. අපට ලෝකයෙන් කරුණාව නොලැබුණද ලෝකයට ආදරය කිරීමේ සුවිසාල වගකීමක් අප සතුව පවතියි. ලෝකය අපට නපුරු වන තරමට අපි ඒ නපුරුකම සෝදා හළ යුතුය. මනුෂ්‍යත්වය ද - සුන්දරත්වය ද ඒ වෙනුවට ආදේශ කළ යුතුය. මා වැඩියත්ම ආශා කරන්නේ රූපී ඒ බව ප්‍රකාශ කරන මඳ - මුදු - සියුමැලි රටාවටය.
රූපී කෞවුර් නමැති සුන්දර හදවතක් ඇති යෞවනිය ගැන කියනවා නම් කියන්නට හුඟක් දේවල් තිබේ. එහෙත් ඇගේ කවි ගැන ලියනවාට වඩා කියවන ඔබටත් ඈව සොයා ගොස් ඒ මධුර වචන විඳින්නට ඉඩක් තැබිය යුතු යැයි හඟිමි. අවුරුදු විසි පහක තරුණියකට ලෝකය වෙනස් කළ හැකි වග - තාරුණ්‍යයට ආදර්ශයක් සැපයිය හැකි වග ඈ මහපොළොවේ ඔප්පු කර පෙන්වන සුන්දර වූත් - ශක්තිමත් වූත් විලාසයට ඔබත් නොවැළැක්විය හැකි ආකාරයකට බැඳී යනු ඇති වග වැසි දැරිය දැඩිව විශ්වාස කරන බැවිනි.
